«Για τον κλάδο των εκπαιδευτικών –όπως αρμόζει, άλλωστε, στον κινηματικό μας πολιτισμό– τόσο ο σεβασμός της αυτονομίας του μαθητικού κινήματος όσο και η αλληλεγγύη μας είναι ζητήματα δεδομένα και αυτονόητα. Οι αγωνιζόμενοι μαθητές μας έχουν, παρά την ηλικία τους, την κρίση και την ωριμότητα της σκέψης ώστε να διαμορφώνουν οι ίδιοι τόσο το περιεχόμενο και τον προσανατολισμό των κινητοποιήσεών τους, όσο και την αξιοποίηση των πρόσφορων μορφών και μέσων»
Με άλλα λόγια, οι συνδικαλιστάδες θεωρούν ότι οι ανήλικοι μαθητές μπορούν να αυτοοργανώνουν κοινωνίες ανηλίκων που θα έχουν τα κοινωνικά χαρακτηριστικά των συνδικαλιστικών ομάδων που μάχονται για την αρπαγή της κουτάλας χωρίς κανέναν ενδοιασμό ή αίσθημα κοινωνικής ευθύνης.
Εκείνο που άλλαξε φέτος, εκτός από την πρώιμη έναρξη των καταλήψεων χάρη στη σχετική κινητοποίηση του κομμουνιστικού μηχανισμού, ήταν η στάση της πολιτείας. Το ΠΑΣΟΚ, το οποίο εξέθρεψε επί σειρά ετών το φαινόμενο, δε φάνηκε ευχαριστημένο με την κλιμάκωσή του και απάντησε με εισαγγελικές παρεμβάσεις.
Ενώ όμως το ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε να υιοθετήσει σκληρότερη στάση, οι συνδικαλιστές δε φάνηκαν διατεθειμένοι να απαρνηθούν την παράδοση. Πρώτος έσυρε το χορό ο γνωστός ΟΛΜΕτζής Θέμης Κοτσιφάκης, ο οποίος θεώρησε πως το να αναλάβουν τις ευθύνες τους οι διευθυντές των σχολείων και οι γονείς αποτελεί "ποινικοποίηση των κινητοποιήσεων των μαθητών και εισαγωγή του χωροφύλακα στο σχολείο". Το τι ακριβώς αφορά αυτή η κινητοποίηση δεν έχει σημασία για τους συνδικαλιστές, αρκεί να γίνεται ντόρος. Στο ίδιο κλίμα κινήθηκε και ο έτερος γνωστός συνδικαλιστής Τσιριγώτης.
Έχει ιδιαίτερη σημασία για την κατανόηση του τι ακριβώς συμβαίνει στα σχολεία να δούμε και ποιοί άλλοι και με ποιόν τρόπο έσπευσαν να υπερασπιστούν το καθεστώς των καταλήψεων.
Ας ξεκινήσουμε από την ΟΛΜΕ:
"Εκατόν πέντε μαθητές δικάζονται στις 29 Οκτωβρίου για συμμετοχή στην κατάληψη του σχολείου τους (3ου Γυμνασίου Ορεστιάδας) από 12/10 έως 16/10/2009.
Ηδη η ΟΛΜΕ κήρυξε τρίωρη στάση εργασίας για την ημέρα της δίκης (ώρες 11 - 2), ώστε να μπορέσουν οι καθηγητές να εκφράσουν, με την παρουσία τους στο δικαστήριο, τη συμπαράσταση στους μαθητές τους."
Το ερώτημα εδώ είναι τι ακριβώς ζητούσαν οι μαθητές του γυμνασίου μέσω της κατάληψης ώστε η ΟΛΜΕ να τους συμπαραστέκεται τόσο θερμά. Για το ίδιο θέμα, οι Κουσινίδης και Γιαννάτου της Β ΕΛΜΕ Έβρου εξέδωσαν μία ενδιαφέρουσα ανακοίνωση, η οποία καλεί σε εγρήγορση γιατί "οι μαθητές και οι γονείς τους προσέρχονται καθημερινώς και στην Υπηρεσία Επιμελητών Ανηλίκων για να συζητήσουν σχετικά με την πράξη που κατηγορούνται." Με άλλα λόγια, οι συνδικαλιστές θεωρούν ότι οι γονείς δεν πρέπει να είναι συνυπεύθυνοι για τις πράξεις παιδιών 12-15 ετών, τα οποία αντίθετα πρέπει να κινούνται σε καθεστώς ατιμωρησίας. Ενδιαφέρον προκαλεί και ο πίνακας αποδεκτών της ανακοίνωσης, στους οποίους περιλαμβάνονται, εκτός από πολιτικούς και τοπικούς άρχοντες, το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο και το εργατικό κέντρο της περιοχής.
Για ποιόν λόγο άραγε το εργατικό κέντρο της Ορεστιάδος σχετίζεται με την κατάληψη του γυμνασίου;
Ερχόμενοι στις καταλήψεις του Οκτωβρίου, βλέπουμε τους συνήθεις ύποπτους, δηλαδή διάφορες αριστερές ομάδες εκπαιδευτικών, όπως οι Αγωνιστικές Παρεμβάσεις ΔΕ:
"Ζητούν το λόγο, που τα παιδιά αντιδρούν στην έλλειψη κονδυλίων για την Παιδεία, υποδομών, χρημάτων για τις λειτουργικές ανάγκες των σχολείων, σ’ ένα σχολείο που υποτάσσεται στις ανάγκες των εξετάσεων (κυρίως των πανελλαδικών) και ισοπεδώνει σε μεγάλο βαθμό την ορμή, τη διάθεση για δημιουργία και συλλογικότητα, την παιγνιώδη φύση των εφήβων."
Το ερώτημα εδώ είναι τι κάνουν οι εκπαιδευτικοί για τη διάθεση για δημιουργία των εφήβων, και γιατί την ανάγκη για συλλογικότητα τη βλέπουν μόνο στις καταλήψεις; Μήπως οι συνδικαλιζόμενοι εκπαιδευτικοί βλέπουν οι ίδιοι με αδιαφορία το έργο τους, ενδιαφερόμενοι μόνο για συντεχνιακά συμφέροντα και διεκδικήσεις, και οι ίδιο αδιαφορούν για τους μαθητές τους, προτιμώντας να τους αφήνουν να κάνουν κατάληψη για να επωφελούνται και οι ίδιοι;
Χαρακτηριστική είναι και η στάση διαφόρων συνδικαλιστών που δραστηριοποιούνται στο χώρο των αδιόριστων, όπως η Μαρία Κρέτση, "φιλόλογος και μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Αδιόριστων Εκπαιδευτικών του Παραρτήματος Χανίων", η οποία καλεί τους κυβερνώντες να θυμηθούν το αντιεξουσιαστικό παρελθόν τους και ούτε λίγο ούτε πολύ θεωρεί πως σε λίγο θα μπουν τα τανκς στα σχολεία:
"Προκαλεί αλγεινή εντύπωση που η κυβέρνηση εφαρμόζει πολιτική καταστολής στο χώρο της Παιδείας αυτόν τον καιρό. Ενεργοποιεί τον Ν.2811|2000 που ποινικοποιεί τις μαθητικές καταλήψεις, μετατρέπει τους καθηγητές σε δωσίλογους στρέφοντάς τους εναντίον των μαθητών τους, και εκφοβίζει τους γονείς."
Φαίνεται λοιπόν ότι υπάρχει απόλυτη συνδικαλιστική συμφωνία στο ζήτημα των καταλήψεων. Άλλωστε, και οι 5(!) ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης θεώρησαν καλό να δείξουν την ομοφωνία τους στο θέμα μέσω ανακοίνωσής τους στον φιλόξενο Ριζοσπάστη:
"Οι ΕΛΜΕ ξεκάθαρα εκφράζουν την αντίθεσή τους «στην προσπάθεια της Εισαγγελίας να αναθέσει στους εκπαιδευτικούς καθήκοντα αστυνόμευσης των μαθητών τους, πράγμα που, εκτός των άλλων, αναιρεί τον παιδαγωγικό και εκπαιδευτικό τους ρόλο.
Καταδικάζουμε απερίφραστα τους βανδαλισμούς εις βάρος σχολείων.
Καλούμε τους μαθητές να περιφρουρήσουν τον αγώνα τους από όσους τον δυσφημούν και τον προβοκάρουν, καταστρέφοντας τη δημόσια περιουσία των σχολείων."
Με άλλα λόγια, οι συνδικαλιστές καλούν τους μαθητές να δημιουργήσουν αυτοδιοικούμενες ζώνες μέσα στα σχολεία, οι οποίες δε θα υπόκεινται σε κρατικό έλεγχο αλλά θα διέπονται από το σύστημα εξουσίας του κομμουνισμού και της Αριστεράς. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η φθινοπωρινή έξαρση των καταλήψεων επισφραγίστηκε από σχετική ερώτηση στη βουλή του γνωστού βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Τάσου Κουράκη, ο οποίος δίνει το καλό παράδειγμα στους άλλους γονείς με το να αφήνει τα παιδιά του να πρωτοστατούν σε επεισόδια από όπου τα ξελασπώνει ο Βούγιας.
Από τη στιγμή που σύσσωμος ο συνδικαλιστικός κόσμος απαιτεί να προστατευθεί το δικαίωμα των ανήλικων στην κατάληψη, αποτελεί ανακολουθία η επίσης συνδικαλιστική απαίτηση για μακρόχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση. Δηλαδή τόσο οι συνδικαλιστές όσο και η Αριστερά απαιτούν ένα υποχρεωτικό σχολείο που θα αποτελεί μία ιδιότυπη φυλακή, αλλά ταυτόχρονα οι φυλακισμένοι θα έχουν το ελεύθερο δικαίωμα να κάνουν κατάληψη όποτε θέλουν χωρίς καμία παρέμβαση. Που τελειώνει άραγε ο παραλογισμός της Αριστεράς και των συνδικαλιστών;
