Το προηγούμενο καλοκαίρι δόθηκε από την κυβέρνηση στη δημοσιότητα μια λίστα με οργανισμούς του δημοσίου που υποτίθεται ότι θα καταργούνταν. Μέσα σε αυτούς περιλαμβανόταν και η Σιβιτανίδειος. Η είδηση προκάλεσε αμέσως κλαυθμούς, διότι υποτίθεται ότι οι εργαζόμενοι στη Σιβιτανίδειο δε θα είχαν την ευκαιρία να εφαρμόσουν τους στόχους του νέου τεχνολογικού λυκείου στο πρότυπο σχολείο τους.
Φαίνεται όμως πως αυτή η απόφαση για κατάργηση της Σιβιτανιδείου άλλαξε με κάποιο μυστηριώδη, μασωνικό θα έλεγε κανείς, τρόπο, και η Σιβιτανίδειος δε θεωρείται πλέον οργανισμός υπό κατάργηση. Σε περιόδους σκληρής λιτότητας, ο φορολογούμενος πολίτης καλείται να πληρώσει μέσα από αλλεπάλληλα χαράτσια για τη διατήρηση του προνομιακού καθεστώτος ενός ιδρύματος που έχει στιγματιστεί από τη ρεμούλα και που χρησιμεύει επί δεκαετίες για να διορίζονται συγγενείς και κολλητοί, γκόμενες και γκόμενοι.
Η παράδοξη εύνοια προς τον οίκο ανοχής της Σιβιτανιδείου γίνεται ακόμα πιο προκλητική όταν βλέπουμε να γίνεται λόγος για κατάργηση ακόμα και φορέων που αφορούν ανίατες νόσους, προφανώς για να εξακολουθεί να χρηματοδοτείται η πάσα νόσος που θεραπεύεται εντός της Σιβιτανιδείου. Έτσι, βλέπουμε να γίνεται λόγος για την κατάργηση φορέων για το Alzheimer, το Σακχαρώδη Διαβήτη, τις Αυτιστικές Διαταραχές, κρίσιμους τομείς της υγείας και του πολιτισμού, αλλά το αμαρτωλό ίδρυμα της Σιβιτανιδείου να τελεί υπό μία ανεξήγητη ασυλία.
Τι το εξαίρετο διαθέτουν άραγε οι σχολικές μονάδες της Σιβιτανιδείου ώστε να μη μπορούν να αφομοιωθούν από το υπόλοιπο σχολικό σύστημα, παρά πρέπει να πληρώνονται εκπαιδευτικοί χωρίς αντικείμενο, διοικητικοί υπάλληλοι χωρίς λόγο, δοτές διοικήσεις, αργόμισθοι γόνοι; Μήπως ο λόγος είναι για να συνεχίζουν κάποιοι να διορίζουν ή να εξασφαλίζουν κονδύλια;
Άραγε οι διαπλεκόμενοι της Σιβιτανιδείου να ανήκουν σε εκείνους που η Διαμαντουέτα αφαίρεσε χειρόγραφα από την εργασιακή εφεδρεία στο σχετικό πολυνομοσχέδιο;
