Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για τη δήθεν ανάγκη ξεκλειδώματος των πινάκων προϋπηρεσίας, με διάφορα προσχήματα που ουσιαστικά ανάγονται αποκλειστικά στα συμφέροντα των απαιτούντων.
Η μόνη αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει κανένας λόγος ξεκλειδώματος των πινάκων προϋπηρεσίας. Όσοι απέκτησαν προϋπηρεσία στο διάστημα των κλειδωμένων πινάκων, το έκαναν γνωρίζοντας πως αυτή δε θα αποτελούσε πλέον κριτήριο διορισμού. Φυσικά, κάποιοι έγιναν αναπληρωτές προκειμένου να απαιτήσουν στη συνέχεια αναγνώριση της προϋπηρεσίας αυτής, ενώ κάποιοι άλλοι δεν έγιναν αναλογιζόμενοι το κόστος της διαβίωσης σε μία άλλη πόλη ή χωριό. Είναι φανερό λοιπόν ότι το ξεκλείδωμα των πινάκων θα δημιουργήσει μία νέα αδικία.
Όμως υπάρχει και άλλη μία παράμετρος που δείχνει να διαφεύγει από το σύνολο των αδιόριστων. Καθώς υποτίθεται πως η προϋπηρεσία έπαυσε να καταγράφεται στους πίνακες ως κριτήριο διορισμού, μειώθηκε σημαντικά η προσοχή σε διάφορες λαθροχειρίες, με αποτέλεσμα την έξαρση ενός φαινομένου που δεν ήταν άγνωστο κατά τα προηγούμενα έτη, γνώρισε όμως νέα άνθηση κατά την τελευταία διετία.
Το φαινόμενο αυτό είναι να τοποθετούνται ως αναπληρωτές, και μάλιστα σε περιοχές κοντά στα σπίτια τους, άτομα με σημαντικά μικρή ή και μηδαμινή προϋπηρεσία, παρακάμπτοντας σημαντικό αριθμό άλλων με σημαντική προϋπηρεσία που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να προηγούνται.
Αν λοιπόν κάποια πολιτική ηγεσία αποφασίσει να ανοίξουν πάλι οι πίνακες, υπακούοντας σε συντεχνιακές απαιτήσεις, άραγε θα δώσει παράλληλα εντολή να ερευνηθεί και ο τρόπος πρόσκλησης των αναπληρωτών σε σχέση με τη σειρά τους στους πίνακες;
