Το ότι υπάρχει ταξικότητα στην εκπαίδευση δε μπορεί να αμφισβητηθεί. Σίγουρα όμως όχι με τη μορφή που αρέσκεται να την παρουσιάζει ο Ριζοσπάστης, ελπίζοντας να χαιδέψει τα αυτιά μελλοντικών ψηφοφόρων της Αριστεράς.
Έτσι λοιπόν, αναψιλαδέυοντας τα αρχεία του Ριζοσπάστη, συναντάμε το άρθρο με τίτλο "ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΗΚΑΝ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ ΣΤΗΝ ΑΝΩΤΑΤΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ - Αποτυπώνεται η ταξικότητα της εκπαίδευσης", στο οποίο συνδέονται οι κενές θέσεις εισακτέων και η βάση του 10 με τις ανεκπλήρωτες απαιτήσεις των φτωχών λαικών στρωμάτων.
Τι είναι άραγε αυτό που η Αριστερά προτείνει; Να πολλαπλασιαστούν οι θέσεις στα ΑΕΙ ώστε όλοι να καταλήγουν φοιτητές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης; Κάθε μαθητής να έχει σίγουρη την εισαγωγή σε σχολή της επιλογής του; Κάθε σχολείο να έχει και παράρτημα πανεπιστημίου δίπλα του για την ανέκοπη πορεία των νεαρών υποψηφίων; Η αποφοίτηση όλων αυτών από ΑΕΙ να είναι σίγουρη, όπως και ο μισθός των 1400 ευρώ να περιμένει έξω από την πόρτα;
Εάν οι θιασώτες του αγώνα κατά της ταξικότητας στην εκπαίδευση ήθελαν να την καταργήσουν, και το κυριότερο να την καταργήσουν με ρεαλιστικό τρόπο, το πιθανότερο είναι ότι από μόνοι τους θα κατέληγαν σε μοντέλα καπιταλιστικών χωρών. Δεν πρέπει να ξεχνούμε όμως ότι και οι πολιτικοί είναι άνθρωποι κι αυτοί και πρέπει να βγάλουν το ψωμί τους, το ζυμωμένο με το στυφό ιδρώτα των προβάτων του μαντριού τους, και στην περίπτωση της Αριστεράς αυτές οι ανεφάρμοστες και καταγέλαστες φανφάρες είναι που εξασφαλίζουν την επιβίωση των σύγχρονων ηγετών του προλεταριάτου.
