Ο υποτιθέμενος εργασιακός μεσαίωνας του ΙΔΕΚΕ

Οι συμβασιούχοι του ΙΔΕΚΕ απέκτησαν την ιδιότητά τους με το γνωστό τρόπο του μέσου και της άσκησης πιέσεων. Οι διαδικασίες επιλογής είναι διάτρητες και αποτελούν προσβολή για κάθε κοινωνία που θέλει να λέγεται δίκαιη. Και φυσικά το έπαθλο δεν είναι μόνο τα χρήματα, αλλά και τα μόρια που τόσα χρόνια μάζευαν οι "εργαζόμενοι" του ΙΔΕΚΕ για τους πίνακες προϋπηρεσίας. Φυσικά οι ίδιοι τώρα ως μέλη διαφόρων οργανώσεων απαιτούν "δίκαιο καθεστώς προσλήψεων" στο οποίο να μετράει αποκλειστικά η ήδη υπάρχουσα προϋπηρεσία...

Στο ΙΔΕΚΕ έχουν βρει καταφύγιο και αρκετοί μόνιμοι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι λυμαίνονται τις ωρομισθίες προκειμένου να εξασφαλίζουν διπλό μισθό.

Θα περίμενε κανείς όλοι αυτοί να έχουν τη στοιχειώδη ντροπή και να σιωπούν αντί να φωνασκούν για δήθεν καταπάτηση των δικαιωμάτων τους. Είναι ιδιαίτερα αστείο να φωνάζουν για το δήθεν δικαίωμά τους στην απεργία, Κι όμως, βλέπουμε να απαιτούν αδιάκοπα,

Πανεπιστημιακοί καθηγητές με βαθμό πτυχίου 5

Δεν είναι καθόλου άγνωστη αυτή η ιδιαιτερότητα του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος: Ενώ για τον πολύ κόσμο ένας χαμηλός βαθμός πτυχίου ισοδυναμεί με το ευνόητο, για όποιον διαθέτει τα κατάλληλα μέσα ένα πτυχίο με 5 αποτελεί άριστο προσόν που οδηγεί σε διακεκριμένες ακαδημαικές καριέρες.

Το παρακάτω άρθρο από το Βήμα αναφέρεται στην εφαρμογή της αρχής αυτής στη Νοσηλευτική, αλλά αντίστοιχα φαινόμενα υπάρχουν σε όλες τα ΑΕΙ και ΤΕΙ της χώρας:

Καταγγελίες για αναξιοκρατικές και επικίνδυνες για την υγεία των ασθενών επιλογές εκπαιδευτικού προσωπικού στα ΤΕΙ

ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΕΛΕΝΑ ΦΥΝΤΑΝΙΔΟΥ - ΜΑΡΝΥ ΠΑΠΑΜΑΤΘΑΙΟΥ

«Αρκετοί από τους καθηγητές που μας διδάσκουν είναι άσχετοι. Σε άλλο κράτος δεν θα τολμούσαν να πλησιάσουν ούτε την πόρτα των πανεπιστημίων. Αυτές οι επιλογές είναι επικίνδυνες ειδικά στον χώρο των νοσηλευτών. Στη δουλειά μας έχουμε να κάνουμε καθημερινά με τις ζωές ανθρώπων». Η 20χρονη Μ.Λ., σπουδάστρια περιφερειακού τεχνολογικού ιδρύματος στον τομέα της νοσηλευτικής, δεν κρύβει την απογοήτευσή της. Ιδρύματα χωρίς εργαστήρια και καθηγητές χαμηλού επιπέδου συνθέτουν το επίπεδο της διδασκαλίας.

«Στις σχολές διδάσκουν ορισμένοι καθηγητές οι οποίοι είναι οι τελευταίοι των τελευταίων. Σκεφθείτε ότι υπάρχει καθηγητής χωρίς επιστημονικές δημοσιεύσειςο οποίος πήρε το πτυχίο του με πολύ χαμηλό βαθμό- μόλις είχε πιάσει τη βάση» επιβεβαιώνει τις καταγγελίες καθηγήτρια Νοσηλευτικής.

Ο κ. Δ. Πιστόλας, νοσηλευτής, συντονιστής σήμερα μεταμοσχεύσεων στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», ετοίμασε και κατέθεσε τον φάκελό του διεκδικώντας τη θέση του καθηγητή Εφαρμογών του Τμήματος Α΄ Νοσηλευτικής, με ειδικότητα στη χειρουργική, που προκηρύχθηκε από το ΤΕΙ της Αθήνας. «Αλλά η εισηγητική επιτροπή έκρινε ότι δεν έχω τα απαραίτητα προσόντα ώστε να κριθώ. Το κυριότερο μειονέκτημα γι΄ αυτούς ήταν ότι το μεταπτυχιακό μου από την Ιατρική Σχολή Αθηνών με θέμα “Μονάδες Εντατικής Θεραπείας Καρδιολογική Νοσηλευτική” δεν είχε συνάφεια με την προκηρυχθείσσα θέση» σημειώνει. Αλλά «την ίδια στιγμή έκαναν δεκτό άλλο μεταπτυχιακό με τίτλο “Μονάδες Εντατικής Θεραπείας- Επείγουσα Νοσηλευτική”. Σύμφωνα με το ΦΕΚ, ο σκοπός των δύο μεταπτυχιακών είναι ο ίδιος. Επίσης το μεταπτυχιακό που παρακολούθησα εγώ έχει περισσότερες διδακτικές μονάδες χειρουργικής σε σχέση με το μεταπτυχιακό που έκαναν δεκτό. Παρά ταύτα, εγώ απορρίφθηκα και τη θέση μου την πήρε ο άλλος συνάδελφος. Εκανα ένσταση στο εκλεκτορικό σώμα, αλλά πρόεδρός του ήταν η πρόεδρος στην εισηγητική επιτροπή που με έκοψε. Πώς να κερδίσω;». Εκπρόσωποι της Ενωσης Νοσηλευτών Ελλάδος (ΕΝΕ) υποστηρίζουν ότι οι συνάδελφοί τους με μεταπτυχιακούς τίτλους σπουδών και μεγάλη προϋπηρεσία που δεν επιλέγονται για θέσεις διδασκόντων στα Τμήματα Νοσηλευτικής Α΄ και Β΄ του ΤΕΙ Αθήνας είναι αρκετοί. Σε επιστολή τους προς την υπουργό Παιδείας κυρία Αννα Διαμαντοπούλου και τον γενικό επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Λ. Ρακιντζή με ημερομηνία 8.1.2010 αναφέρουν μεταξύ άλλων τα ακόλουθα: «Οι αρχές της διαφάνειας και της αξιοκρατίας που πρέπει να αποτελούν θεμελιώδεις αξίες για ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα έχουν δεχθεί μέγιστο πλήγμα από κά ποιους ιθύνοντες αλλά και από τους χειρισμούς των υπευθύνων που απαρτίζουν ορισμένα από τα εκλεκτορικά σώματα. Χωρίς να τηρούνται καν τα προσχήματα, άξιοι συνάδελφοι με ευδόκιμη προϋπηρεσία και αξιοζήλευτα βιογραφικάτέθηκαν εκτός της διαδικασίας επιλογής μόνο και μόνο επειδή ορισμένοι θεώρησαν ότι μπορεί να απειληθεί το επί σειρά ετών κατεστημένο σύστημα της ευνοιοκρατίας και να διασαλευτεί η- κακώς εννοούμενη- εύρυθμη λειτουργία των εν λόγω τμημάτων».

Η περίπτωση του κ. Αρ. Δάγλα, γραμματέα της Ενωσης Νοσηλευτών Ελλάδος σήμερα, είναι λίγο διαφορετική. «Ημουν ωρομίσθιος καθηγητής στα ΤΕΙ επί τέσσερα χρόνια, ως το 2008, στο μάθημα “Επείγουσα Νοσηλευτική” στο ΚΑΤ. Ουδείς από τους φοιτητές μου παραπονέθηκε. Οπως και οι προϊστάμενοί μου στο ΤΕΙ εκφράζονταν για μένα με τα καλύτερα λόγια και οι εκθέσεις τους ήταν άψογες». Τα προβλήματά του άρχισαν όταν άλλαξε η προϊσταμένη του Τμήματος Νοσηλευτικής Β΄ των ΤΕΙ. «Η νέα προϊσταμένη μού ανήγγειλε ότι δεν θα επιλεγώ να διδάξω για πέμπτο συνεχόμενο έτος, παρ΄ ότι οι κρίσεις των υπευθύνων του τομέα ήταν πολύ καλές. Το εξοργιστικό στην ιστορία είναι ότι απομακρύνθηκα από τη θέση μου όταν η εν λόγω προϊσταμένη παρουσίασε καταγγελία την οποία υπέγραφαν “Ανώνυμοι Φοιτητές”. Σύμφωνα με την ανώνυμη καταγγελία, δεν είμαι επαρκής στο επιστημονικό μου έργο. Τη θέση μου πήρε άλλος συνάδελφος ο οποίος μόλις είχε αποφοιτήσει από τα ΤΕΙ Νοσηλευτικής»...

Προβλήματα, αλλά μόνο σε ορισμένες περιπτώσεις, παραδέχεται και ο πρόεδρος του ΤΕΙ Αθήνας κ. Δ. Νίνος. «Κάνουμε αυστηρό έλεγχο νομιμότητας και, όταν η πράξη δεν είναι σύννομη, τότε συνεδριάζει ξανά το εκλεκτορικό σώμα το οποίο πρέπει να λάβει υπόψη τα ζητήματα που θίγουμε».

Εάν λοιπόν κάποιος έχει το κατάλληλο μέσο, μπορεί να ξεκινήσει να διδάσκει σε ΤΕΙ αμέσως μετά την αποφοίτησή του. Και φυσικά ο βαθμός πτυχίου δεν αποτελεί εμπόδιο για την εξέλιξή του, παρά το γεγονός ότι επίσημα απαιτείται τουλάχιστον 6,5 για να έχει κάποιος δικαίωμα εγγραφής σε μεταπτυχιακό. Πολλές οι εξαιρέσεις βέβαια, καθώς οι κουμπούρες που πρέπει να προωθηθούν δεν είναι και λίγοι.

Στον αντίποδα, δεν πρέπει να ξεχνούμε και εκείνους τους επιτήδειους και επιτήδειες που εξασφάλισαν βαθμό κοντά στο 10 με χρήση των κατάλληλων μέσων, είτε με την έννοια των γνωριμιών είτε με την έννοια των οικονομικών και φυσικών μέσων που διαθέτει ο καθένας.

Belle de Jour: Και εδώ η Ελλάδα είναι μπροστά

Αρκετές λεπτομέρειες της ιστορία είναι γνωστές, αλλά θα παραθέσουμε ολόκληρο το άρθρο:

The secret life of Dr Brooke Magnanti, an obscure research scientist, is revealed today as she unmasks herself as the writer behind the pseudonym Belle de Jour.

Her identity has been one of the great literary mysteries of the decade after the publication of bestselling books about her secret life as a prostitute.

Magnanti is a respected specialist in developmental neurotoxicology and cancer epidemiology in a hospital research group in Bristol. Six years ago, in the final stages of her PhD thesis, she ran out of money and turned to prostitution through a London escort agency, charging £300 an hour. Already an experienced science blogger, she began writing about her experiences in a web diary that was adapted into books and a television drama starring Billie Piper.

There has been huge speculation about Belle’s real identity, including a theory that she was a well-known author because of the quality of her writing. The blog and books were also criticised for suggesting prostitution could be glamorous. Last week Magnanti contacted one of Belle’s sternest critics, India Knight, the Sunday Times columnist, saying she wanted to reveal her identity.

The scientist, a petite 34-year-old, has no regrets about her 14 months as a prostitute. “I’ve felt worse about my writing than I ever have about sex for money,” she said. Anonymity had become “no fun”, however: “I couldn’t even go to my own book launch party.”

Until last week, not even her agent knew her real name. A month ago she revealed her secret to her colleagues at the Bristol Initiative for Research of Child Health, who were “amazingly kind and supportive”. She was preparing to tell her parents this weekend.

Magnanti said she was working on a doctoral study for the department of forensic pathology of Sheffield University in 2003 when she took up prostitution. “I was getting ready to submit my thesis. I saved up a bit of money. I thought, I’ll just move to London, because that’s where the jobs are, and I’ll see what happens.

“I couldn’t find a professional job in my chosen field because I didn’t have my PhD yet. I didn’t have a lot of spare time on my hands because I was still making corrections and preparing for the viva; and I got through my savings a lot faster than I thought I would.”

When she could no longer afford her rent, she started to think: “What can I do that I can start doing straightaway, that doesn’t require a great deal of training or investment to get started, that’s cash in hand and that leaves me spare time to do my work in?”

She found an escort agency and started her secret life. “I did have another job at one point, as a computer programmer, but I kept up with my other work because it was so much more enjoyable.”

Her future lies in medical science, but she also has a literary streak. She has been writing a novel, and the Belle blog will “continue for a bit — I’d like her to have happy ending”.

Κι εδώ το Ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι μπροστά: Οι φιλόδοξες φοιτήτριες δε χρειάζεται να αναζητήσουν πελάτες αλλού και να μπαίνουν σε κίνδυνο χωρίς λόγο. Το κάθε ίδρυμα προνοεί ώστε οι πρόθυμες φοιτήτριες να βρίσκουν πελάτες μέσα από το χώρο του πανεπιστημίου, ώστε καθηγητές και λέκτορες να αμοίβουν τις σκληρά εργαζόμενες με τα αντίστοιχα bonus. Πόσες καριέρες άραγε δε χτίστηκαν με τον τρόπο αυτό;

Mία ενδιαφέρουσα τοποθέτηση

Το θέμα των συντεχνιακών στεγανών που κατέχουν πλέον τη θέση ιερής αγελάδας είναι γνωστό, και αυτό κάνει διπλά ενδιαφέρουσα την τοποθέτηση του Μπαμπινιώτη σε άρθρο του στο Βήμα:

Μια εκπαιδευτική τραγωδία

Γεώργιος Μπαμπινιώτης | Κυριακή 4 Απριλίου 2010

Στην εξαιρετικά δύσκολη οικονομική κατάσταση τής χώρας μας και με το φάσμα τής ανεργίας να γίνεται όλο και πιο απειλητικό, αισθάνομαι την ανάγκη- ως πανεπιστημιακός δάσκαλοςνα φέρω στο φως τής δημοσιότητας ένα οξύ κοινωνικό, επιστημονικό και εκπαιδευτικό πρόβλημα που έχει οδηγήσει στην απελπισία χιλιάδες νέων πτυχιούχων των πανεπιστημίων μας, οι οποίοι παραμένουν αδιόριστοι, ενώ υπάρχουν κενές θέσεις στην Εκπαίδευση.

Συγκεκριμένα, μετά την πλήρωση μεγάλου αριθμού θέσεων στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση (Δημοτικό Σχολείο) με τον διορισμό όλων σχεδόν των πτυχιούχων των Παιδαγωγικών Τμημάτων Δημοτικής Εκπαίδευσης των Πανεπιστημίων μας, πλήθος δημόσιων και ιδιωτικών σχολείων εξακολουθούν να παραμένουν χωρίς δασκάλους τού δημοτικού! Παράλληλα υπάρχουν χιλιάδες αδιόριστοι πτυχιούχοι εκπαιδευτικών κλάδων (φιλόλογοι κυρίως) οι οποίοι θα μπορούσαν άριστα να πληρώσουν τις κενές θέσεις εκπαιδευτικών τής Πρωτοβάθμιας. Ενας φιλόλογος- χρειάζεται να το πούμε;- μπορεί να διδάξει τη γλώσσα και την ιστορία στις τρεις τελευταίες τάξεις τού Δημοτικού με ίση τουλάχιστον επάρκεια προς τους αντίστοιχους εκπαιδευτικούς τής Πρωτοβάθμιας. Φυσικά- το τονίζω προς άρσιν παρεξηγήσεων- όσο και εφόσον δεν υπάρχουν δάσκαλοι τής Πρωτοβάθμιας να καταλάβουν αυτές τις θέσεις.

Είναι αληθινά μια τραγωδία που ζει τα τελευταία χρόνια η ελληνική Εκπαίδευση, να υπάρχουν τόσες κενές θέσεις δασκάλων στα σχολεία μας, δημόσια και ιδιωτικά σχολεία να χρειάζονται δασκάλους να διδάξουν τα Ελληνόπουλα και να μη προσλαμβάνονται στις κενές θέσεις άξιοι και προσοντούχοι πτυχιούχοι που παραμένουν άνεργοι ή υποαπασχολούνται ή και ετεροαπασχολούνται, απλώς και μόνο για να μη θιγούν συντεχνιακά συμφέροντα που προστατεύονται συνδικαλιστικά! Το Υπουργείο Παιδείας πρέπει να δώσει άμεση λύση στο οξύ αυτό κοινωνικό και εκπαιδευτικό πρόβλημα που ταλανίζει την Εκπαίδευση τα τελευταία χρόνια. Σε ενδεχόμενες δε αντιρρήσεις πως δήθεν οι φιλόλογοι δεν γνωρίζουν τα ψυχοπαιδαγωγικά θέματα παιδιών 9-12 ετών ή τη μέθοδο διδασκαλίας, μια ταχύρρυθμη εκπαίδευση-επιμόρφωση μπορεί να καλύψει τέτοιες ελλείψεις. Γιατί μπορεί ένας φιλόλογος να υστερεί ενδεχομένως στο «πώς» (μέθοδο διδασκαλίας σε μικρότερα παιδιά), ωστόσο υπερέχει στο «τι» (περιεχόμενο διδασκαλίας). Καθηγητές δε ξένων γλωσσών, καθηγητές φυσικής αγωγής, καθηγητές μουσικής και καλλιτεχνικών διδάσκουν ήδη χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση.

Ανάλογη ρύθμιση- ως κάλυψη κενών θέσεων ελλείψει δασκάλων τής Πρωτοβάθμιας- θα μπορούσε να γίνει και για την πρώτη τάξη τού Δημοτικού με την πρόσληψη (και ταχύρρυθμη επιμόρφωση) πτυχιούχων Νηπιαγωγών. Και βεβαίως αδιόριστοι πτυχιούχοι μαθηματικοί, φυσικοί και χημικοί θα μπορούσαν- ελλείψει δασκάλων- να διδάξουν με πλήρη επάρκεια αντίστοιχα μαθήματα τής Πρωτοβάθμιας.

Μιλώντας γι΄ αυτό το μεγάλο θέμα, είναι καιρός να σκεφθούμε πώς θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στην Εκπαίδευση, σε μια προσπάθεια πάντοτε βελτίωσης τής ποιότητας τής Παιδείας μας, πτυχιούχοι και άλλων ειδικοτήτων. Ετσι πτυχιούχοι των Τμημάτων Φιλοσοφίας-ΠαιδαγωγικήςΦιλοσοφίας (ΦΠΨ) των Πανεπιστημίων μας, με κατάλληλη επιμόρφωση, θα μπορούσαν λ.χ. να ασκήσουν τη Συμβουλευτική που τόσο χρειάζεται σήμερα στα Σχολεία μας.

Σε μια ζώνη πολιτισμού, που έχουμε συμφωνήσει και επιμείνει όλοι στον Εθνικό Διάλογο να υπάρξει στα σχολεία μας, πτυχιούχοι τού Ιστορικού Αρχαιολογικού, εξοικειωμένοι με την ιστορία τής τέχνης, καθώς και ειδικότητες αισθητικής αγωγής (μουσικής, καλλιτεχνικών, θεατρολογίας) θα μπορούσαν να εργασθούν και να δώσουν άλλη πνοή στην Εκπαίδευση.

Ειδικότερα, οι πτυχιούχοι θεατρικών σπουδών μπορούν να συνεργασθούν με φιλολόγους που διδάσκουν αρχαίο δράμα, αναλαμβάνοντας να παρουσιάσουν τη θεατρική πλευρά τού αρχαίου δράματος ή ακόμη και να δραματοποιήσουν σε συνεργασία με τους μαθητές τα διδασκόμενα κείμενα. Σ΄ ένα Σχολείο με δυνατότητες επιλογών, όπως αυτό που προτείναμε στον Εθνικό Διάλογο, έχουν τη θέση τους και αντικείμενα μάθησης που μπορούν να αλλάξουν ποιοτικά το άνυδρο τοπίο τής σημερινής Εκπαίδευσης. Σ΄ αυτό έχουν τη θέση τους λ.χ. μαθήματα φιλοσοφίας, ψυχολογίας, ιστορίας των επιστημών, που μπορούν να διδαχθούν από πτυχιούχους αντιστοίχων πανεπιστημιακών τμημάτων.

Τέλος, γίνεται πολύς λόγος και περιλαμβάνεται και στις προτάσεις τού Εθνικού Διαλόγου η καθολική εφαρμογή τού ολοήμερου Σχολείου. Αν μιλάμε όμως για πραγματική παιδευτική επέκταση τού σχολικού χρόνου, τότε θα πρέπει να διευρυνθεί το σχολικό πρόγραμμα με δημιουργικές ενασχολήσεις σε αντικείμενα αθλητισμού, πολιτισμού, εμβάθυνσης σε αντικείμενα που ενδιαφέρουν τους μαθητές (λογοτεχνία, γλώσσα, μαθηματικά, φυσική κ.ά.) αλλά και προετοιμασίας για μαθήματα τού σχολείου. Και στο ολοήμερο μπορούν να απασχοληθούν πτυχιούχοι ειδικοτήτων που αναφέραμε, οι οποίοι τώρα πληθαίνουν τις τάξεις τής ανεργίας και τής υποαπασχόλησης.

Οι σκέψεις που εκτίθενται εδώ δεν πρέπει και δεν μπορούν να εκληφθούν ως αντίθεση προς τους δασκάλους τής Πρωτοβάθμιας, οι οποίοι αποτελούν την προϋπόθεση και τη βάση ολόκληρης τής σχολικής εκπαίδευσης. Απαγε απ΄ εμού η βλασφημία! Ούτε πρέπει να αναγνωσθούν συνδικαλιστικά και συντεχνιακά πως σε τέτοιες διευθετήσεις υποβόσκει τάχα ο κίνδυνος μείωσης τής εργασιακής απασχόλησης των εκπαιδευτικών τής Πρωτοβάθμιας. Αντιθέτως, είναι νομίζω κοινωνική πρόκληση και ασυγχώρητος εργασιακός αποκλεισμός των πτυχιούχων των πανεπιστημίων μας, οι οποίοι με την ισχύουσα πρακτική καταδικάζονται σε ανεργία, για να μη κινδυνεύσουν υποθετικά στο μέλλον τα εργασιακά συμφέροντα των πτυχιούχων των Παιδαγωγικών Τμημάτων Δημοτικής Εκπαίδευσης. Αλλά και οι μεν και οι δε δεν είναι παιδιά τού ελληνικού λαού, δεν έχουν τις ίδιες ανάγκες και, κυρίως, τα ίδια δικαιώματα;

Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τέως πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Οι γελοίοι σπουδαστοπατέρες του ΚΚΕ

Ακολουθώντας τη γνωστή πρακτική της αλίευσης οπαδών, οι βουλευτές του ΚΚΕ Σπύρος Χαλβατζής, Γιάννης Ζιώγας, Κώστας Καζάκος, Λιάνα Κανέλλη, Νίκος Παπακωνσταντίνου και Γιάννης Πρωτούλης κατέθεσαν ερώτηση στη βουλή προκειμένου να παραστήσουν τους σπουδαστοπατέρες. Εύλογα μπορεί κάποιος να αναρωτηθεί τι γνωρίζει πχ ο Καζάκος από τα θέματα της εκπαίδευσης, αλλά ας δούμε τι λέει το σχετικό κείμενο:

«Οι "αλλαγές" και οι "μεταρρυθμίσεις" στις εργασιακές σχέσεις που έχουν προωθηθεί από τις κυβερνήσεις των προηγούμενων χρόνων, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, έχουν άμεσα αποτελέσματα στη ζωή των νέων που βιώνουν την καταστρατήγηση αυτονόητων εργατικών δικαιωμάτων. Η μαύρη εργασία, η εργασιακή ανασφάλεια και τρομοκρατία, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης κυριαρχούν.

Το πρόβλημα εμφανίζεται με ακόμα οξύτερη μορφή στους νέους που βρίσκονται στην κατάρτιση, μιας και ουσιαστικά βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ αγοράς εργασίας και εκπαιδευτικού συστήματος. Οι καταρτιζόμενοι στα ΙΕΚ είναι οι πρώτοι που πλήττονται, αφού οι αναδιαρθρώσεις επιβάλλουν την προσαρμογή του εκπαιδευτικού συστήματος στην "ευελιξία" σε όλη την κλίμακα με ιδιαίτερη έμφαση στα ΙΕΚ.

Οι όροι με τους οποίους πραγματοποιείται η πρακτική άσκηση των σπουδαστών των ΙΕΚ την προσαρμόζουν πλήρως στις ανάγκες των εργοδοτών. Η πρακτική άσκηση είναι προαιρετική και διαρκεί ένα εξάμηνο. Σύμφωνα με το πλαίσιο που έχει θεσπιστεί, οι μισές θέσεις από αυτές που προκηρύσσονται κάθε χρόνο επιδοτούνται με το ποσό των 245 ευρώ. Οι υπόλοιποι σπουδαστές, όσοι αποφασίζουν να κάνουν άσκηση, αναγκάζονται να προχωρήσουν σε ατομικές συμφωνίες με τον εργοδότη. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι εργοδότες, στη λογική της μαθητείας, δεν πληρώνουν καθόλου, ενώ οι σπουδαστές κατά τη διάρκεια της πρακτικής άσκησης δεν έχουν ασφαλιστικά δικαιώματα.

Στα ιδιωτικά ΙΕΚ οι πρακτικές γίνονται σε επιχειρήσεις που "συνεργάζονται" με το ΙΕΚ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο κλάδος του επισιτισμού, που οι σχολές "στέλνουν" σπουδαστές σε μεγάλους τουριστικούς επιχειρηματικούς ομίλους τα καλοκαίρια, κι έτσι τα μεγάλα ξενοδοχεία καλύπτουν τις ανάγκες τους με δωρεάν εργατικό δυναμικό. Οι εργαζόμενοι σπουδαστές κατά τη διάρκεια της πρακτικής τους γίνονται εργαλεία για τις επιχειρήσεις.

Η λογική της μαθητείας, της ατομικής διαπραγμάτευσης με τον εργοδότη καλλιεργείται μέσα στις σχολές από διευθυντές, σχολάρχες, "γραφεία διασύνδεσης", "γραφεία ευρέσεως εργασίας" που λειτουργούν μέσα στις σχολές.

Ακόμα πιο δύσκολη είναι η κατάσταση για τους μετανάστες σπουδαστές, οι οποίοι επιπλέον πληρώνουν τα διπλάσια δίδακτρα.

Οσον αφορά τους καθηγητές, αντιμετωπίζουν και αυτοί σοβαρά προβλήματα, που απορρέουν από το καθεστώς "ομηρίας" υπό το οποίο εργάζονται. Είναι ωρομίσθιοι, υπάρχει έντονη κινητικότητα κάθε εξάμηνο, η καταβολή των δεδουλευμένων τους γίνεται σε πολλές περιπτώσεις με μεγάλη καθυστέρηση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι πέρυσι πληρώθηκαν δεδουλευμένα 2 χρόνων. Τέλος, σε μερικές περιπτώσεις υπάρχει αναντιστοιχία μεταξύ ειδικότητας καθηγητή και αντικειμένου μαθήματος.

Με βάση τα παραπάνω ΕΡΩΤΑΤΑΙ η κα υπουργός τι μέτρα είναι διατεθειμένη να πάρει, προκειμένου:

1. Να καταργηθούν τα δίδακτρα στα δημόσια ΙΕΚ.

2. Να χορηγούνται και να είναι δωρεάν τα συγγράμματα.

3. Να γίνεται η πρακτική άσκηση με ευθύνη του αρμόδιου Οργανισμού Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΟΕΕΚ), πάνω στο αντικείμενο και με κατοχυρωμένα όλα τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα (4ωρο - 5ήμερο - 20ωρο). Η απόκτηση επαγγελματικής εμπειρίας να είναι μέσα στο χρόνο σπουδών.

4. Να καταργηθεί η πιστοποίηση, το πτυχίο να αποτελεί τη μόνη προϋπόθεση για την αναγνώριση της ειδικότητας.

5. Να μην αποκλείονται σπουδαστές με ειδικές ανάγκες.

6. Να εξασφαλιστούν ίσα δικαιώματα για τους μετανάστες σπουδαστές».

Οι σπουδαστοπατέρες του ΚΚΕ δείχνουν να αγνοούν ορισμένα στοιχεία της πραγματικότητας, και το κυριότερο είναι πως ο μέσος απόφοιτος ενός ΙΕΚ αποφοιτά χωρίς να γνωρίζει ουσιαστικά τίποτα. Πώς λοιπόν μία οποιαδήποτε επιχείρηση θα τους καταβάλει μεγαλύτερους μισθούς, όταν καταλήγουν να αποτελούν μαθητευόμενους που προσγειώνονται ανώμαλα στην πραγματικότητα μετά από τις γνωστού επιπέδου "σπουδές" στα ΙΕΚ; Και τελικά, εάν το ζητούμενο είναι ο σπουδαστής να κάνει πρακτική άσκηση, σε τι εξυπηρετεί το υπάρχον σύστημα των δήθεν "σπουδών" σε ΙΕΚ;

Το ΚΚΕ διαμαρτύρεται για τα αυξημένα δίδακτρα που πληρώνουν οι αλλοδαποί σπουδαστές. Αυτό συμβαίνει σε πολλές χώρες της Ευρώπης, και ο λόγος είναι απλός: ο αλλοδαπός δεν έχει την ίδια συνεισφορά στην αναγκαία υποδομή που έχει ο ημεδαπός μέσω της συνεχούς φορολόγησης.

Το ΚΚΕ δεν παραλείπει να ασχοληθεί και τα αιτήματα των καθηγητών, για τους οποίους βλέπει "καθεστώς ομηρίας και έντονη κινητικότητα κάθε εξάμηνο", που μάλλον αποτελεί ευφημισμό για τον τρόπο που γίνεται η πρόσληψή τους. Το ΚΚΕ όμως εστιάζει στο θέμα της ακανόνιστης πληρωμής τους.

Το ερώτημα εδώ είναι γιατί να ανησυχήσει ο μέσος πολίτης για την καθυστέρηση στις πληρωμές των καθηγητών των ΙΕΚ, όταν η πρόσληψή τους γίνεται με αποκλειστικό κριτήριο το μέσο που αυτοί διαθέτουν; Και είναι χαρακτηριστικό ότι πολλοί από αυτούς προέρχονται από το χώρο της Αριστεράς, που κατά πως φαίνεται διαθέτει και εκείνη τα αναγκαία μέσα.

Εκεί που φαίνεται ο καιροσκοπισμός του ΚΚΕ είναι στην απαίτηση για κατάργηση της πιστοποίησης, ώστε το ΒΕΚ να δίνει πλήρη δικαιώματα στους αποφοίτους των ΙΕΚ. Με άλλα λόγια, το ΚΚΕ απαιτεί ο οποιοσδήποτε που εγγράφεται σε ένα ΙΕΚ να λαμβάνει αυτόματα και όλα τα επαγγελματικά οφέλη που αυτή τη στιγμή του δίνει η πιστοποίηση. Είναι προφανείς οι τραγικές συνέπειες που κάτι τέτοιο θα είχε στο επαγγελματικό τοπίο, όπου πλήθος άσχετων θα αποκτούσε πλήρη επαγγελματικά δικαιώματα με το να κάθεται λίγες ώρες κάθε ημέρα (ή και όποτε έχει όρεξη) σε μία καρέκλα του καφενείου που ουσιαστικά αποτελούν τα ΙΕΚ.

Αυτά όμως λίγο ενδιαφέρουν το ΚΚΕ όσο και τα υπόλοιπα κόμματα της Αριστεράς, καθώς με αυτόν τον τρόπο εξασφαλίζουν οπαδούς.

Εκπαιδευτικοί με σοβαρές αναπηρίες (άνω του 67%)

Διαβάζοντας κατά καιρούς τις διαμαρτυρίες των εχόντων σοβαρές αναπηρίες που επιθυμούν να διοριστούν στην εκπαίδευση, δε μπορεί κανείς παρά να κάνει κάποιες σκέψεις.

Η πρώτη είναι ότι το κράτος απαιτεί από τους εκπαιδευτικούς πιστοποιητικά υγειονομικών επιτροπών που να πιστοποιούν την καλή τους υγεία προκειμένου να διοριστούν, είτε ως μόνιμοι είτε ως αναπληρωτές. Εάν η αναπηρία άνω του 67% αποτελεί προσόν για διορισμό, τότε τι εξυπηρετεί η ταλαιπωρία αυτή για την έκδοση πιστοποιητικού υγείας; Και τι σημαίνει για όσους έχουν προβλήματα υγείας αλλά η αναπηρία τους δεν φτάνει το 67%;

Η δεύτερη είναι τι θα κάνουν άνθρωποι με σοβαρές αναπηρίες στην εκπαίδευση, τη στιγμή που τα σχολεία αποτελούν πλέον πρόκληση και αιτία σοβαρής καταπόνησης ακόμα και για τους υγιείς εκπαιδευτικούς. Θα μπορούσε για παράδειγμα κάποιος με σκλήρυνση κατά πλάκας να ανταπεξέλθει στις συνθήκες ενός μέσου σχολείου, για να μην πούμε και ΕΠΑΛ; Εάν το κράτος θέλει να βοηθήσει τους ανθρώπους με σοβαρές αναπηρίες (και σίγουρα πρέπει να τους βοηθήσει) δεν θα έπρεπε να βρει έναν καταλληλότερο τρόπο;

Το αμέσως επόμενο ερώτημα είναι τι βρίσκεται πίσω από τον "Πανελλήνιο Σύλλογο Αδιόριστων Εκπαιδευτικών με Σοβαρές Αναπηρίες Άνω 67%", του οποίου πρόεδρος είναι ο Αθανάσιος Μπίτης, ο οποίος τυχαίνει να είναι και πρόεδρος του συλλόγου αναπληρωτών της Σιβιτανιδείου και να έχει διατελέσει και υποδιευθυντής ιδιωτικού σχολείου (σύμφωνα με φήμες ταυτόχρονα με την απασχόλησή του στη Σιβιτανίδειο). Οπότε το αμείλικτο ερώτημα είναι εάν αυτές οι κινήσεις έχουν κάποια αντιστοιχία με τις αναπηρικές συντάξεις, που κάποιοι τις επωφελούνται με μεγάλη ευκολία αλλά κάποιοι άλλοι με πραγματικά σοβαρά προβλήματα δεν τις παίρνουν με τίποτα.

Και θα προσθέσουμε ότι είναι περίεργο να είναι κάποιος πρόεδρος διαφορετικών συλλόγων με αιτήματα που μπορεί να είναι και αλληλοεπικαλυπτόμενα, αλλά και αντικρουόμενα.

Πολύ περίεργες οι συμπτώσεις αυτές!

Αθηνά Πέτσα: Η καινούρια νηπιαγωγός Νατάσσα

Αποδεικνύοντας ότι οι καταχραστές της εξουσίας δε διαθέτουν πέτσα, η νεόκοπη διοικήτρια του Νοσοκομείου Τρικάλων Αθηνά Πέτσα έσπευσε να απαντήσει σε όσους απόρησαν με την αναρρίχηση μίας νηπιαγωγού σε μία τέτοια θέση:

"Με αφορμή την ανάρτηση σας με τίτλο ‘’η νέα διοικητής του Νοσοκομείου Τρικάλων’’ και για την αποκατάσταση της αλήθειας, σας ενημερώνω ότι:
1. Είμαι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος Νηπιαγωγών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας από το έτος 2000.
2. Η οργανική μου θέση είναι Κοινωνική λειτουργός ΤΕ στη διεύθυνση κοινωνικής πρόνοιας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Καρδίτσας.
3. Είμαι εκλεγμένη και μάλιστα πρώτη σε σταυρούς Νομαρχιακή σύμβουλος , διετέλεσα δε και αντινομάρχης υγείας –πρόνοιας-πολιτισμού-τουρισμού και νεότητας κατά την πρώτη διετία της θητείας μας(2007-2008) και πρόεδρος της Νομαρχιακής επιτροπής υγείας-πρόνοιας της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Καρδίτσας.
4. Είμαι έμμισθη υπάλληλος της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Καρδίτσας από τον διορισμό μου το 1989 και κανενός άλλου υπάλληλος."

Προκαλεί πραγματικά δέος η αναισχυντία της νηπιαγωγού που προσπαθεί να συνεχίσει την παράδοση της νηπιαγωγού Νατάσσας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, ξεγυμνώνοντας περισσότερο τον εαυτό της.

Γιατί είναι πραγματικά να απορεί κανείς πως μία νηπιαγωγός καταφέρνει να αποκτήσει θέση κοινωνικής λειτουργού, τη στιγμή που για χιλιάδες άλλες νηπιαγωγούς μία τέτοια διεκδίκηση θέσης θα φάνταζε αδύνατη. Και πως ο διορισμός αυτός έλαβε χώρα το 1989, όταν δεν είχε ούτε το "πτυχίο" της νηπιαγωγού. Αυτοί ειναι λοιπόν οι κοινωνικοί λειτουργοί που διορίζουν τα κόμματα όταν από άλλους ζητούν όχι μόνο πτυχία αλλά και απαραίτητα μεταπτυχιακές σπουδές.

Η καπάτσα νηπιαγωγός μας πληροφορεί επίσης ότι διετέλεσε και αντινομάρχης σε μία σειρά απίθανων τομέων, της υγείας, της πρόνοιας, του πολιτισμού, του τουρισμού και της νεότητας, και επειδή ήταν τόσο πολύπλευρο ταλέντο η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να την τοποθετήσει αξιοκρατικά στη διοίκηση του νοσοκομείου Τρικάλων, με μόνο εφόδιο την κομματική της δραστηριότητα.

Αυτή είναι λοιπόν η αξιοκρατία με την οποία ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κόσμου οι κηφήνες του ΠΑΣΟΚ, άνθρωποι που δεν εργάστηκαν ποτέ πραγματικά, παρά πέρασαν τη ζωή τους μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα.

Όσο για τη νηπιαγωγό Αθηνά, το σίγουρο είναι ότι θα ακούσουμε και στο μέλλον για αυτό το πολύπλευρο ταλέντο.

Το ποιοτικό δημόσιο πανεπιστήμιο

Ενώ οι συνδικαλιστάδες της ΠΟΣΔΕΠ ουρλιάζουν για το ποιοτικό δημόσιο πανεπιστήμιο, ας δούμε πως αυτό μεταφράζεται στην πράξη:

"Σας γράφω για να σας μεταφέρω την αγανάκτησή μου σχετικά με τη κατάσταση που επικρατεί στη σχολή μου. Μετά από ένα δύσκολο χειμώνα γεμάτο άγχος ,αγωνία, στερήσεις και σκληρή δουλειά, πέρασα στη Νομική σχολή του Δ.Π.Θ στη Κομοτηνή. Το γεγονός ότι θα βρισκόμουν μακριά από το σπίτι μου, μου προκαλούσε ανάμεικτα συναισθήματα, όμως κυριαρχούσε η ανυπομονησία μου για την καινούρια μου ζωή.
Φτάνοντας στη σχολή, με περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Μπαίνοντας, αντί να με οδηγήσει η επιθυμία μου για εξερεύνηση στο εσωτερικό της σχολής και να με υποδεχθεί κάποιος πρόθυμος να με κατατοπίσει στο χώρο, βρέθηκα να αποτελώ το μήλο της έριδος αφινιασμένων εκπροσώπων κομματικών παρατάξεων, οι οποίοι διεκδικούσαν την εγγραφή μου στη σχολή και κατ’ επέκταση στο κόμμα τους κάτι για το οποίο δε με είχε προειδοποιήσει κανείς. Παράλληλα, οι απαραίτητες πληροφορίες για τη σχολή τη πόλη και το πρόγραμμα σπουδών ήταν διαθέσιμες μόνο σε ειδικά περιοδικά της κάθε παράταξης που διατίθεντο στα τραπεζάκια τους. Πριν καν συνειδητοποιήσω τι συνέβαινε είχα προτάσεις για καφέ από ένα σωρό άτομα τα οποία έδειχναν χωρίς καν να με γνωρίζουν να με συμπαθούν σε υπερβολικό βαθμό ενώ το τεράστιο ψεύτικο χαμόγελό τους με οδηγούσε στον εκνευρισμό.

Για αρκετές μέρες το τηλέφωνό μου χτυπούσε ακατάπαυστα και οι προσκλήσεις για βραδινές εξόδους έπεφταν βροχή. Το ζήτημα είναι πως κάθε φορά που απαντούσα θετικά, βρισκόμουν στον τόπο συνάντησης με ένα σωρό άλλους πρωτοετείς και όλοι μαζί σαν κοπάδι οδηγούμασταν από μεγαλύτερους-στελέχη του εκάστοτε κόμματος –στο χώρο διασκέδασης. Αργότερα κατάλαβα πως αυτό ονομάζεται ‘’υποδοχή πρωτοετών’’ κάθε παράταξης προκειμένου φυσικά να προσθέσουν μέλη, και λαμβάνει χώρα σε μαγαζιά με τα οποία η κάθε παράταξη έχει συμφωνίες για δωρεάν είσοδο των στελεχών, χαμηλότερες τιμές στα ποτά και άλλα. Ακόμη, συνήθως η κάθε παράταξη έχει το δικό της μαγαζί-στέκι που συχνάζουν τα μέλη της ,σνομπάροντας μέλη άλλων παρατάξεων που τυχόν βρεθούν εκεί....


Καθώς οι μέρες περνούσαν, η ζωή στη σχολή γινόταν όλο και πιο δύσκολη καθώς δεν είχα ενταχθεί σε καμία παράταξη βλέποντας τη κατάσταση, ενώ η πολιορκία μου συνεχιζόταν στενά. Βλέπετε, έχουν φροντίσει να τοποθετήσουν τα ‘’τραπεζάκια’’ τους εκατέρωθεν της εισόδου του κτηρίου, επομένως το να εισέλθεις χωρίς να γίνει αντιληπτή η παρουσία σου είναι αδύνατον. Ωστόσο ,και παρά την επιμονή όλων ,εξακολουθούσα να παραμένω ανένταχτη και κατά συνέπεια μόνη. Το ογδόντα τοις εκατό των φοιτητών όπως διαπίστωσα με λύπη έχει σχηματίσει φιλίες-που συχνά αποδεικνύονται λυκοφιλίες-με άτομα του κόμματος που υποστηρίζουν, επομένως τα πράγματα ήταν δύσκολα για κάποια που δεν ήθελε να προσχωρήσει σε κανένα από αυτά. Ωστόσο επιφυλακτικά έδωσα το παρόν σε μερικές εξόδους αναζητώντας συμφοιτητές με κοινά ενδιαφέροντα, δυστυχώς όμως μέχρι σήμερα στο μυαλό της πλειοψηφίας είναι τα κόμματα.

Αρνητική εντύπωση ως πρωτοετούς , μου έκαναν και οι γενικές συνελεύσεις, οι οποίες επιφανειακά είχαν ως θέματα συζήτησης κάποια που αφορούσαν όλους μας όπως στέγαση σίτιση και άλλα αλλά κατέληγαν-και καταλήγουν-πάντα σε προσωπικές επιθέσεις και καυγάδες ανάμεσα σε κάθε παράταξη. Τα παραπάνω καθώς και το γεγονός ότι ο μόνος τρόπος να ενημερωθώ έγκαιρα για το πρόγραμμα της σχολής, αλλαγές σε αυτό, και γενικά ο,τι αφορούσε τη σχολή, ήταν να διατηρώ επαφές αναγκαστικά με κάποιο μέλος παράταξης –εκτός αν έπρεπε να ψάχνω από διαίσθηση κάθε φορά για επίσημες ανακοινώσεις ανάμεσα στις εκατοντάδες στους πίνακες της σχολής-, με ώθησαν στο να μη πηγαίνω στη σχολή.

Στη συνέχεια, ήρθαν οι πρώτες εξεταστικές, όπου με περίμενε ακόμα μια δυσάρεστη έκπληξη. Οι συνεργασίες ανάμεσα στους φοιτητές γίνονταν-και γίνονται-και πάλι παραταξιακά, καθώς στελέχη της κάθε παράταξης μεγαλύτερων ετών, αναλάμβαναν να κρατήσουν θέσεις κατάλληλες για αντιγραφή στις αίθουσες από το προηγούμενο βράδυ στα μέλη τους , καθώς και να στείλουν τις απαντήσεις των θεμάτων μέσω κινητού σε αυτά κατά τη διάρκεια της εξέτασης! Έτσι , και πάλι όποιος ήταν ανένταχτος ήταν και πάλι σε χειρότερη μοίρα από το πλήθος. Συνεπώς, η βοήθεια που προσφέρουν οι παρατάξεις στις εξεταστικές, αποτελεί δέλεαρ για να κερδίσουν ψήφο και μέλη.

Έφτασα τρίτο έτος και ενώ όλα αυτά με είχαν οδηγήσει στο να μένω εκτός σχολής -μια και η παρακολούθηση δεν είναι υποχρεωτική-, αποφάσισα να επιστρέψω στη σχολή και τις καθημερινές παραδόσεις αφού το ενδιαφέρον των ενοχλητικών ‘’πολιορκητών’’ έχει στραφεί στους πρωτοετείς πια. Όμως ακόμα και απαλλαγμένη από αυτό το βάρος ,έχω να αντιμετωπίσω ένα σωρό άλλα προβλήματα…Το πρόγραμμα της σχολής καταρχάς είναι εξαντλητικό. Συνήθως τα μαθήματα ξεκινούν στις 9 το πρωί και τελειώνουν στις 9 το βράδυ γεγονός που μας αναγκάζει να επιλέγουμε ποιά μαθήματα θα παρακολουθούμε. Συνεπώς είναι σχεδόν αδύνατο ένας φοιτητής να παρακολουθεί το σύνολο των μαθημάτων πράγμα που αποτελεί βασική προϋπόθεση για πιθανότητες επιτυχίας στην εξεταστική.

Επίσης, όσον αφορά την εξεταστική ,βρισκόμαστε ολόκληρο το εξάμηνο χωρίς βιβλία, -ενώ τα μαθήματα προχωράνε-, τα οποία καλούμαστε να παραλάβουμε τελευταία στιγμή πριν την εξεταστική από βιβλιοπωλεία , με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε ξαφνικά αντιμέτωποι με τόμους τους οποίου σε μπορούμε να διαχειριστούμε από άποψη χρόνου καθώς μέχρι τελευταίας στιγμής μας είναι άγνωστοι. Έτσι καταφεύγουμε στην αγορά σημειώσεων και επιτομών από συγκεκριμένα φωτοτυπάδικα, το κόστος των οποίων συχνά φτάνει τα 100 ευρώ για όλα τα μαθήματα. Προηγουμένως δε, στην αρχή κάθε εξαμήνου , καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε 2-3 συγγράμματα για κάθε μάθημα συμπληρώνοντας γραπτή αίτηση ,χωρίς διαμορφωμένο κριτήριο επιλογής εφόσον δε γνωρίζουμε περί τίνος πρόκειται, ενώ το σύνηθες είναι να μας υπαγορεύουν οι παρατάξεις ποιά βιβλία θα επιλέξουμε και έτσι από στόμα σε στόμα όλοι μηχανικά να συμπληρώνουμε την αίτηση σύμφωνα με τις υποδείξεις τους. Γιατί άραγε; Τί παραπάνω γνωρίζουν εκείνοι;

Όμως η καθημερινότητα στη σχολή διέπεται και από άλλα προβλήματα που οδηγούν στην απογοήτευση. Στο κτήριο της σχολής υπάρχει βιβλιοθήκη στην οποία κανείς δε μας έχει δείξει πώς δουλεύουμε, πώς και πού ψάχνουμε πληροφορίες , με αποτέλεσμα η πλειοψηφία των φοιτητών να μη γνωρίζει καν που βρίσκεται. Ακόμη αν κάποιος αναλάβει μια εργασία από τις προτεινόμενες σε ορισμένα μαθήματα, δε γνωρίζει με ποιό τρόπο μπορεί να την ολοκληρώσει επιτυχώς, αφού κανείς δε μας έχει κατατοπίσει προκειμένου να εξοικειωθούμε με την επιστημονική έρευνα, την αναζήτηση στο διαδίκτυο, την παρουσίαση αλλά και το κυριότερο: τον τύπο που πρέπει να ακολουθήσουμε προκειμένου να είναι σωστή. Επομένως αν κάποιος δεν έχει βοήθεια από το περιβάλλον του ,ιδιαίτερες γνώσεις πάνω στο πώς γίνεται μια επιστημονική εργασία ή την ευκαιρία και το κουράγιο να ψάχνει καθηγητές να ‘’ζητιανέψει’’ πληροφορίες που κατά τη γνώμη μου έπρεπε να προσφέρονται αυτονόητα, αποκλείεται σχεδόν από μια πολύ σημαντική διαδικασία τριβής με το αντικείμενο σπουδών.

Ας πάρουμε όμως στο απλούστερο που μπορεί να κάνει ένας φοιτητής :την παρακολούθηση παραδόσεων. Είμαστε φοιτητές νομικής, ακούμε αξιόλογους ανθρώπους να διδάσκουν, κρατάμε σημειώσεις και αργότερα καλούμαστε να λύσουμε πρακτικά θέματα χωρίς πολλές φορές να έχουμε μια εικόνα του τί γίνεται στη πράξη. Βρίσκομαι τρία χρόνια στη σχολή και μέχρι προσφάτως που επισκέφθηκα μόνη τα δικαστήρια, δε γνώριζα πώς διεξάγεται μια δίκη. Δεν έχουμε δεί ποτέ μας δικόγραφο, δε γνωρίζουμε αρκετά πράγματα που αφορούν τη πράξη ενώ καλούμαστε στις εξετάσεις να λύσουμε πολύπλοκα πρακτικά βάσει θεωρίας. Όσο για τον τρόπο διόρθωσης, συχνά είναι τα παράπονα φοιτητών για μαθήματα που έγραψαν και δε πέρασαν ενώ σε άλλα εντελώς αδιάβαστοι με φρικτά γραπτά πήραν βαθμούς.. Απαντήσεις επίσημες των ερωτημάτων σπάνια βγαίνουν προκειμένου να εντοπίσουμε τα λάθη μας επομένως τι νόημα έχουν οι εξεταστικές έτσι;

Τέλος συχνά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε με τη γραμματεία καθώς συνήθως μας εξυπηρετούν με το ζόρι τις λίγες ώρες που είναι στη διάθεσή μας, ενώ φαίνεται να τους λείπουν οι καλοί τρόποι. Ωστόσο, είναι συχνότερα στη διάθεση των στελεχών των παρατάξεων τους οποίους μάλιστα διευκολύνουν, καθώς έχουν το προνόμιο να περνούν στα ενδότερα, στα γραφεία..

Ξέρω ότι πάνω κάτω σε όλες τις σχολές οι φοιτητές αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα που ίσως μάλιστα συχνά περνούν απαρατήρητα. Ακόμη γνωρίζω πως όλα τα παραπάνω δεν είναι λόγος για να κρυφτεί κανείς πίσω τους δικαιολογώντας έτσι δικές του αποτυχίες και αδυναμίες. Όμως αναρωτιέμαι γιατί είμαστε αναγκασμένοι να νοιώθουμε αδέσποτοι σε ένα πανεπιστήμιο χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς για το άτομό μας εκτός από τους ψηφοθήρες της κάθε γενιάς; Γιατί είμαστε αναγκασμένοι να βλέπουμε όπου και αν στρέψουμε το βλέμμα μας στη σχολή χρώματα κομμάτων και αφίσες τους; Γιατί θα πρέπει και εδώ να ανεχόμαστε τις πελατειακές σχέσεις; Όλα αυτά μόνο απογοήτευση και θυμό προκαλούν σε ένα υγειώς σκεπτόμενο άτομο…Ευτυχώς υπάρχουν ορισμένοι καθηγητές που είναι προσιτοί , έχουν όρεξη για δουλειά και το σημαντικότερο όλων μας εμπνέουν καθώς η έμπνευση είναι κάτι που απουσιάζει από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Και είναι σχεδόν αδύνατον ένας νέος άνθρωπος να κάνει τα πρώτα του βήματα και να χτίσει με όρεξη το μέλλον του χωρίς έμπνευση…"

Η απάτη των μεταθέσεων για λόγους υγείας

Επισήμως, οι εκπαιδευτικοί που δικαιούνται μετάθεση για λόγους υγείας πρέπει να πάσχουν από συγκεκριμένες ασθένειες, στις οποίες περιλαμβάνονται:

η μεσογειακή αναιμία, ο καρκίνος σε μεταστατικό στάδιο (σε πρώιμο στάδιο προφανώς θεωρείται αμελητέος), το AIDS, η χρόνια νεφρική ανεπάρκεια, η σκλήρυνση κατά πλάκας βαριάς μορφής, η νόσος του Crohn, η αιμορροφιλία και η νόσος του Hodgkin, καθώς και το σύνδρομο Down.

Εάν κάποιος αναρωτιέται πως γίνεται κάποιος με σύνδρομο Down να γίνει εκπαιδευτικός, η απάντηση είναι ότι πιθανότητα κάποιος στενός συγγενής του ήταν εκπαιδευτικός.

Όπως βλέπει κανείς, οι ασθένειες αυτές είναι πολύ σοβαρές, και εύλογα θα υποστήριζε κάποιος ότι δικαίως οι εκπαιδευτικοί που πάσχουν από αυτές εξασφαλίζουν μεταθέσεις.

Το ερώτημα είναι πως γίνεται εκπαιδευτικοί που ζητούν (και εξασφαλίζουν) μετάθεση για λόγους υγείας στη συνέχεια να είναι ικανοί να γεμίζουν κάθε ελεύθερη ώρα τους αρπάζοντας θέσεις σε δημόσια ΙΕΚ και ΚΕΚ ή όπου αλλού υπάρχει χρήμα. Άραγε κάποια από τις νόσους αυτές επιτρέπει στον πάσχοντα να αρπάζει όλες τις διαθέσιμες ώρες από τα ΙΕΚ της περιοχής του;

Και φυσικά υπάρχουν διαθέσιμα ονόματα κατάπτυστων ατόμων που στα κρυφά εξασφάλισαν τέτοιες μεταθέσεις, την ίδια στιγμή που με περισσή ενεργητικότητα τρέχουν από το ένα ΙΕΚ στο άλλο, πολλές φορές διαμαρτυρόμενοι ότι κάποια απογεύματα τους μένουν κενά ενώ θα μπορούσαν να έχουν μερικές ώρες ακόμα.

Η ευθύνη για αυτό βαραίνει όχι μόνο τους ίδιους τους απατεώνες, αλλά και τους συνδικαλιστάδες που προώθησαν τις μεταθέσεις τους και τους διευθυντές ΙΕΚ και ΚΕΚ που κατά προτεραιότητα τους πριμοδοτούν επιβραβεύοντας την ανηθικότητά τους.

Αν υπήρχε σοβαρή και ηθική ηγεσία στο Υπουργείο Παιδείας, θα έκανε σοβαρή έρευνα για το θέμα και θα έστελνε τους απατεώνες εκεί που έπρεπε να πάνε από την αρχή!

Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων: Η τέχνη της αυτοϊκανοποίησης

Το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων τείνει να αναδειχθεί σε διεθνές κέντρο της αυτοϊκανοποίησης μετά από την αυτοαξιολόγηση την οποία ολοκλήρωσε επιτυχώς η πρυτανική αρχή. Σύμφωνα με αυτή, το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων είναι από τα καλύτερα στα Βαλκάνια, έχοντας να ανταγωνιστεί την Αλβανία, τη Ρουμανία και τα Σκόπια.

Η έκθεση υπογραμμίζει το πόσο λίγα είναι τα χρήματα που δίνει το κράτος στο ίδρυμα, γιατί είναι παράδοση στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια να ζητούν όλο και περισσότερα. Στη συνέχεια, ο παγκόσμιος πρωταθλητής στο ευγενές άθλημα πρύτανης του Πανεπιστήμιου Ιωαννίνων Ιωάννης Γεροθανάσης δηλώνει και ότι θα δημιουργηθεί πλήθος νέων κτιρίων, τα οποία ανάμεσα στα άλλα θα καλύψουν και τις ανάγκες του Τμήματος Πλαστικών Τεχνών. Υπενθυμίζουμε ότι το συγκεκριμένο τμήμα λειτουργεί επί σειρά ετών χωρίς αναγνωρισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, και ότι ουσιαστικά προσελκύει φοιτητές χωρίς να τους προσφέρει σπουδές με κάποιο πραγματικό αντίκρυσμα. Συμπληρώνουμε και ότι ο κ.Γεροθανάσης κατααφέρεται κατά των κολλεγίων, ώστε να έχει λιγότερο ανταγωνισμό για το franscise του Πανεπιστήμιου Ιωαννίνων στην Αλβανία, το οποίο έληξε άδοξα γιατί επίσης δεν είχε καμία επίσημη αναγνώριση και λειτουργούσε κατά τα πρότυπα της Σχολής Πλαστικών Τεχνών.

Πως οι συνδικαλιστάδες ευλογούν τα γένια τους

Η είδηση αφορά το χώρο της τυπογραφίας, έχει όμως και έντονο εκπαιδευτικό ενδιαφέρον. Όχι μόνο γιατί τα διάφορα εκπαιδευτικά σωματεία προσυπογράφουν τις διαμαρτυρίες και δραστηριότητες των υπαλλήλων βιβλίου και χάρτου με ιδιαίτερη ζέση, αλλά και γιατί δείχνει με γλαφυρότητα πως οι διάφοροι "συνδικαλιστικοί αγώνες" συνήθως γίνονται μόνο για το συμφέρον κάποιων συνδικαλιστάδων και οι υπόλοιποι αφήνονται στην τύχη τους με μεγάλη ευκολία:

"ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Από νωρίς το πρωί, δεκάδες εργαζόμενοι(???) του κλάδου, με σημαίες του ΠΑΜΕ, συγκεντρώθηκαν έξω από τα γραφεία της εταιρείας «ULTRA PRINT» (ανήκει στον όμιλο ΑΛΜΑ) απαιτώντας την άμεση επαναπρόσληψη του Χρήστου Ματζώρου. (μέλος του ΚΚΕ)

«Η εργοδοσία σήμερα, αποθρασυνόμενη από την πολιτική η οποία στρώνει το δρόμο σε αυτήν την ασυδοσία προχωρά σε απολύσεις», δήλωσε ο Γιάννης Τόλης πρόεδρος της Ομοσπονδίας Τύπου και Χάρτου, (συνδικαλιστής και υπ. Βολευτής του κκε στην Β’ Αθηνών).

Μαζί τους και συνδικαλιστές από τους άλλους κλάδους που συσπειρώνονται στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Από τις Ομοσπονδίες Φαρμάκου, Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος (ΟΕΚΙΔΕ), το Συνδικάτο Μετάλλου Αθήνας, την Ένωση Λογιστών Αθήνας, το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής.

Για τους άλλους τρεις εργαζόμενους που απολύθηκαν την ίδια μέρα, δεν ενδιαφέρθηκε το ταξικο συνδικαλιστικό κίνημα και οι εργατοπατέρες του ΚΚΕ και της τυπογραφίας.

Λίγη ώρα αργότερα, η εργοδοσία δέχτηκε, να επαναπροσλάβει μόνο τον γραμματέα της Ομοσπονδίας Μισθωτών Τύπου και Βιομηχανίας Χάρτου και προέδρου της Πανελλαδικής Ένωσης Λιθογράφων Χρήστο Ματζώρο.


Για τους άλλους έξη (6) εργαζόμενους που απολύθηκαν, τρείς (3) την ίδια μέρα και άλλοι τρείς (3) το προηγούμενο διάστημα ούτε κουβέντα συντρόφια… Τους πετάξατε στον καιάδα… τους πουλήσατε ...


Προφανώς, ζούμε σε μια περίοδο κομματικής συντεχνιακής συνδικαλιστικής απληστίας και Αλητείας . Ο κλάδος είναι πολύ ταλαιπωρημένος για να μπορέσει να διασκεδάσει με την κατάσταση.
Οργίζεται ολοένα και περισσότερο και σύντομα θα το διαπιστώσουν.
Πιο σύντομα από όσο νομίζουν."

Αυτοί είναι οι συνδικαλιστές, καλούν σε μαζικές διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις, τις οποίες σταματούν μόλις εξασφαλίσουν τα δικά τους συμφέροντα. Και ο εκπαιδευτικός κλάδος είναι γεμάτος από τέτοια παραδείγματα...

Κάθε πόλη και ΑΕΙ, κάθε χωριό και ΤΕΙ

Το ότι ο πραγματικός λόγος της ίδρυσης πολλών ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι η τόνωση των τοπικών οικονομιών και η εξυπηρέτηση μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων και τοπικιστικών επιδιώξεων είναι γνωστό. Φαίνεται όμως ότι παρά την επίγνωση της κοινής γνώμης κάποιοι επιμένουν στη διεκδίκηση σχολών, που πολλές φορές καταλήγουν να στεγάζονται σε λύκεια και γυμνάσια.

Το τελευταίο κρούσμα έλαβε χώρα στην Ηλεία, όπου όχι μόνο ο νομάρχης ανέλαβε να προωθήσει το αίτημα για τη δημιουργία ΤΕΙ και παραρτήματος ΑΕΙ, αλλά κάποιοι πιέζουν προς όλες τις πιθανές και απίθανες κατευθύνσεις για την επίτευξη του σκοπού αυτού.

Τελικά ο μόνος τρόπος να ικανοποιηθούν όλα τα τοπικά συμφέροντα είναι να δημιουργηθεί μία πανεπιστημιούπολη σε κάθε έδρα επαρχίας.

Οι (αν)εγκέφαλοι του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου ξανακτυπούν

Είναι γνωστό πως στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο έχουν βρει φιλόξενο περιβάλλον αρκετοί ανεκδιήγητοι που εξασφάλισαν με αρκετό γλείψιμο ένα διδακτορικό της πλάκας ώστε να μπορούν να παριστάνουν τους εγκεφάλους της παιδαγωγικής πολιτικής. Όμως η είδηση για τις νέες προτάσεις του δρ Θεολογίας και Σύμβουλου στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο Σταύρου Γιαγκάζογλου έρχεται για να πείσει και τους πλέον δύσπιστους για την ποιότητα των εκλεκτών αυτών στελεχών της εκπαίδευσης.

Ο πανσοφότατος διδάχτορας της καρπαζιάς δήλωσε:

«σήμερα οι εικόνες κοσμούν τις τάξεις όπως οι ήρωες του ’21 και ο γεωφυσικός χάρτης. Δεν είμαι υπέρ της αφαίρεσής τους. Τα αναρτημένα σύμβολα μπορούν να αυξηθούν για να εκφράζουν όλους τους μαθητές: θα μπορούσαν να προστεθούν σύμβολα άλλων δογμάτων, εφόσον στην τάξη έχουμε αλλοδαπούς μαθητές, αλλά και άλλες προσωπικότητες- διεθνούς εμβέλειας. Το ζητούμενο δεν είναι να κάνουμε τις τάξεις “λευκά κελιά”, αλλά ελκυστικούς χώρους μάθησης με τους οποίους οι μαθητές να ταυτίζονται. Η ουδετεροθρησκεία προήλθε από το κίνημα του Διαφωτισμού, ωστόσο στον ευρωπαϊκό πολιτισμό σημαντικό ρόλο έπαιξε μέχρι σήμερα και η θρησκευτικότητα»

Ανάμεσα σε διάφορες τυχαία συρραμένες φράσεις, ο Δρ Σταύρος Γιαγκάζογλου πετάει και το προιόν της βαθιάς του σκέψης: Να αρχίσουν και οι αλλοδαποί να προσθέτουν σύμβολα των θρησκειών τους και εικόνες των προσωπικοτήτων που τους εκφράζουν. Με άλλα λόγια, αντί οι αλλοδαποί να σεβαστούν τις παραδόσεις του μέρους που βρίσκονται, να μπορούν να επιβάλλουν το αντίστροφο, δηλαδή τις δικές τους παραδόσεις οι οποίες μπορεί να είναι και ασύμβατες με τις Ελληνικές και Ευρωπαικές.

Το τραγικό είναι ότι αυτή είναι και η ουσία της ύπαρξης των "στελεχών της εκπαίδευσης", να διαγωνίζονται στο ποιός θα πετάξει τη μεγαλύτερη κοτσάνα, πάντα φυσικά με μεγαλοπρεπές ύφος.

Οι μαθητοπατέρες του ΚΚΕ για τα ΕΠΑΛ και ΕΠΑΣ

Με ερώτησή τους στη βουλή, οι βουλευτές του ΚΚΕ Νίκος Παπακωνσταντίνου, Γιάννης Γκιόκας, Γιάννης Ζιώγας, Κώστας Καζάκος και Γιάννης Πρωτούλης ασχολήθηκαν με τα προβλήματα των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, πάντα υπό το πρίσμα της μαθητοπατερικής κομμουνιστικής προσέγγισης.



Προμετωπίδα της ερώτησής τους αποτελεί το γεγονός ότι μόνο το 30% των μαθητών των ΕΠΑΛ που έδωσαν εξετάσεις για ΤΕΙ κατάφεραν να περάσουν, με σημαντικά χαμηλότερα ποσοστά για τους επιτυχόντες σε ΑΕΙ. Το πρόβλημα του ΚΚΕ στο θέμα αυτό είναι ότι το ποσοστό είναι χαμηλό και φυσικά το ΚΚΕ θα ήθελε να περνούν σε ΤΕΙ και ΑΕΙ το 100% των υποψηφίων.

Αυτό το χάιδεμα στα αυτιά των μαθητών των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ είναι που θυσιάζει την αξιοπιστία του εκπαιδευτικού συστήματος προκειμένου να μαζέψουν τα κόμματα της Αριστεράς οπαδούς. Γιατί σε καμία κοινωνία δεν είναι δυνατό να επιτυγχάνει στις εξετάσεις για εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση το 100% των υποψηφίων, ιδιαίτερα μάλιστα όταν ο λόγος γίνεται για τους μαθητές των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ, που σε τραγικό ποσοστό δεν έχουν ούτε τις στοιχειώδεις γραμματικές γνώσεις. Αν ο Καζάκος άφηνε το θέατρο και πήγαινε να ζήσει μία εβδομάδα σε ένα τμήμα ΕΠΑΛ μπορεί και να αποκτούσε αντίληψη της πραγματικότητας, αν και οι παρωπίδες των κομμουνιστών είναι γνωστό πως είναι από εκείνα τα σοβιετικά προιόντα που ο χρόνος δε μείωσε την αποτελεσματικότητά τους.

Με τον τρόπο αυτό, μαθητές που εμφανίζουν σοβαρά μαθησιακά προβλήματα, που μπορεί να εμφανίζουν μορφές νοητικής υστέρησης, που μπορεί να μην έχουν ανοίξει ποτέ τους βιβλίο γιατί προτιμούσαν να κάνουν χρήση ουσιών στις τουαλέτες, αναγάγονται από την Αριστερά σε σοβαρούς διεκδικητές πανεπιστημιακών πτυχίων όχι για άλλο λόγο αλλά για να ικανοποιηθούν τα σύνδρομα της Αριστεράς που επιτάσσουν την ισοπέδωση.

Στη συνέχεια, οι κόκκινοι βουλευτές επιδίδονται σε μία αναφορά σε διάφορα βιβλία μαθημάτων των ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ. Αλλά αυτή η αναφορά δεν περιλαμβάνει και το γεγονός ότι το επίπεδο των μαθητών, και πολλές φορές και των καθηγητών, δεν επιτρέπει τη διδασκαλία αυτών των βιβλίων, παρά χρησιμοποιείται ως δικαιολογία για αυτό που πραγματικά ενδιαφέρει το ΚΚΕ, και δεν είναι παρά το θέμα των ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Έτσι, οι θεατρίνοι του Περισσού βάζουν τα κολλέγια στην ίδια κατηγορία με τα ΙΕΚ, τη στιγμή που τα κολλέγια εκ των πραγμάτων δε μπορούν να απευθύνονται στο μέσο απόφοιτο ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ.

Το πραγματικό ζητούμενο για το ΚΚΕ είναι η κατάργηση κάθε δομής που δεν εγκρίνεται από το καταστατικό του Κόμματος και η καθιέρωση του υποχρεωτικού 12χρονου σχολείου. Με τον τρόπο αυτό, ακόμα και η απειροελάχιστη πιθανότητα να βρεθεί κάποιος κουμπούρας εκτός σχολείου εκμηδενίζεται και τυπικά (γιατί στην πράξη έχει εκμηδενιστεί προ πολλού). Χάρη στις προσπάθειες του Κόμματος, δε θα υπάρχει πλέον η πιθανότητα καμίας αποτυχίας σε οποιεσδήποτε εξετάσεις.