Στον απόηχο των γεγονότων που προκάλεσαν σάλο πριν από λίγα χρόνια, η ουσία της υπόθεσης και το τι αυτή δείχνει για την εκπαιδευτική πραγματικότητα φαίνονται να διαφεύγουν από πολλούς.
Στο λύκειο της Αμαρύνθου, μία αλλοδαπή μαθήτρια κατηγόρησε ομάδα μαθητών ότι τη βίασαν στις τουαλέτες, βιντεοσκοπούσαν τις πράξεις τους, και στη συνέχεια διένειμαν το βίντεο από κινητό σε κινητό. Η Ελληνική ύπαιθρος έχει αποτυπωθεί προ πολλού στο Ζορμπά, πάντως η δικαιοσύνη απεφάνθη πως δεν υπάρχει σαφές συμπέρασμα για το αν αυτό που συνέβη ήταν όντως βιασμός, οπότε και αφήνει ελεύθερο το έδαφος για τις εκδικητικές μηνύσεις των κατηγορουμένων εναντίον της αλλοδαπής.
Φυσικά ο Αθανάσιος Τάρτης, συνήγορος των κατηγορουμένων, δεν παρέλειψε να πανηγυρίσει για την απόφαση αυτή.
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι όντως είναι δύσκολο να βγει συμπέρασμα για το αν τα συμβάντα έλαβαν χώρα με τη συγκατάθεση ή όχι της αλλοδαπής. Και επίσης πολύ εύκολα έσπευσαν κάποιοι να μιλήσουν για "τη βουλγάρα πόρνη" και να δώσουν στην υπόθεση εθνικό χαρακτήρα. Εάν δούμε όμως πίσω από αυτά, θα διαπιστώσουμε ότι η υπόθεση είναι ενδεικτική της παθογένειας της Ελληνικής εκπαιδευτικής πραγματικότητας.
Οι πρωταγωνιστές της υπόθεσης δεν είναι παρά ο γιός του αστυνομικού διευθυντή της περιοχής (ο οποίος πανηγυρίζει που τώρα είναι ελεύθερος να κάνει καριέρα στην αστυνομία), ο γιός και η κόρη(!) του υποδιευθυντή του λυκείου, και οι γιοί δύο γνωστών επιχειρηματιών της περιοχής. Εύλογα λοιπόν συμπεραίνει κανείς ότι τα παιδιά διαφόρων παραγόντων τόσο της τοπικής κοινωνίας όσο και της εκπαίδευσης είχαν το ελεύθερο να κάνουν ό,τι θέλουν χωρίς κανένα φόβο ελέγχου και χωρίς το φόβο επιπτώσεων. Αυτή η ομερτά στο χώρο της εκπαίδευσης δεν είναι καθόλου καινούρια, καθώς αποτελεί παράδοση για το σχολείο τα παιδιά των "συναδέλφων" να είναι ανεξέλεγκτα και ουσιαστικά να αποκτούν εξουσία στο χώρο του σχολείου.
Το ότι όλα αυτά έγιναν σε ώρα μαθήματος, χωρίς κανείς "υπεύθυνος" από τους "εκπαιδευτικούς" του σχολείου να δώσει σημασία είναι ενδεικτικό άλλης μίας άποψης της παθογένειας του Ελληνικού σχολείου, όπου ο "εκπαιδευτικός" παρεμβαίνει μόνο όταν έχει πρόβλημα "το παιδί του συναδέλφου" και η παρέμβασή του έχει ως αποκλειστικό σκοπό τη διατήρηση του υπάρχοντος συστήματος εξουσίας.
Ιδιαίτερα ο υποδιευθυντής του λυκείου θα έπρεπε να έχει παραιτηθεί από τη θέση του εκπαιδευτικού, εκτός αν θεωρεί τον εαυτό του υπερήφανο που στο δικό του σχολείο η κόρη του βιντεοσκοπούσε τις σεξουαλικές δραστηριότητες του αδελφού της και τις μοίραζε από κινητό σε κινητό. Ίσως πάλι να θεωρεί επιτυχία του το ότι το σχολείο του ήταν κυριολεκτικά χωρίς καμία σοβαρή και υπεύθυνη επίβλεψη.
Εκείνοι που θα έπρεπε να καθήσουν πρώτοι στο σκαμνί για την υπόθεση ήταν λοιπόν οι "εκπαιδευτικοί" του σχολείου, και στη συνέχεια και ο αστυνομικός διευθυντής της περιοχής, και φυσικά να τιμωρηθούν παραδειγματικά αντί να εκμεταλεύονται την εξουσία τους για την αθώωση των παιδιών τους.
Η Αμάρυνθος έχει στιγματιστεί για πάντα ως το μέρος όπου ξεγυμνώθηκε η Ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα και οι υπεύθυνοι έμειναν ατιμώρητοι. Και αυτή η γύμνια δεν έχει σχέση με τη συγκατάθεση της αλλοδαπής, αλλά με τη συγκατάθεση των εκπαιδευτικών.
