Φαίνεται όμως ότι αυτά είναι ψιλά γράμματα για τις ορδές των "εκπαιδευτικών" που βλέπουν τα ολοήμερα σχολεία αποκλειστικά ως τρόπο διορισμού περισσότερων εκπαιδευτικών, οπότε και αποτελούν από τα πρώτα αιτήματα των κάθε λογής συνδικαλιστών.
Δραματικές ευθύνες για το θέμα φέρουν και οι ίδιοι οι γονείς, οι οποίοι επιζητούν έναν ανέξοδο τρόπο να απαλλαχθούν από τα παιδιά τους, αδιαφορώντας για τις πραγματικές συνθήκες στις οποίες αυτά μεγαλώνουν.
Το παρακάτω κείμενο δίνει μία σύγκριση της εφαρμογής του ολοήμερου σχολείου σε άλλες χώρες και στην Ελλάδα και θέτει έναν προβληματισμό που δείχνει να μην έχει απασχολήσει όσο θα έπρεπε την Ελληνική κοινωνία:
" Μια απορία για το Νέο ολοήμερο σχολείο: Από τη θέση του γονιού!
Το σχολείο του γιου μου στεγάζεται σε ένα κτίριο του 1930 στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και επιλέχθηκε να είναι ένα από τα 800 νέα πιλοτικά σχολεία. Δεν θα αναφερθώ στις παιδαγωγικές διαστάσεις της «καινοτομίας».
Σαν μητέρα όμως που προσπαθώ να εξασφαλίσω τις καλύτερες δυνατές συνθήκες διαβίωσης για το παιδί μου έχω μια απορία που δεν μπορώ να απαντήσω όσο και να προσπαθώ.
Συγκεκριμένα:
Ισχυρίζεται το υπουργείο ότι: «Το Ολοήμερο Σχολείο εφαρμόζεται στις χώρες του εξωτερικού εδώ και δεκαετίες, είναι ένας θεσμός που αποτελεί πλέον μια βασική κοινωνική ανάγκη και φιλοδοξεί να απαντήσει στις νέες απαιτήσεις.»
Πραγματικά από προσωπική εμπειρία σε ευρωπαϊκές χώρες (Γαλλία, Αγγλία, Σουηδία) γνωρίζω ότι εκεί το ωρολόγιο πρόγραμμα τελειώνει 16.00 – 17.00. Σε μερικές μάλιστα το ωράριο αυτό είναι υποχρεωτικό για όλα τα παιδιά. Αυτό που δεν μας λέει το ΥΠΔΒΜΘ είναι σε ποιες υποδομές λειτουργούν αυτά τα σχολεία.
Από όσα έχω δει προσωπικά σε μικρές επαρχιακές πόλεις αυτών των χωρών (φαντάζομαι και αλλού θα συμβαίνει, αλλά περιορίζομαι μόνο στην προσωπική μου αντίληψη) στα σχολεία υπάρχουν υποδομές για την ανθρώπινη διαμονή των μαθητών/τριών. Πρόσφατο παράδειγμα που έχω από μια εκπαιδευτική επίσκεψη τον περασμένο Μάρτιο στην Cordes sur Ciel, μια μικρή πόλη της Γαλλίας κάπου στα Πυρηναία, τα παιδιά του τοπικού Γυμνασίου είχαν ένα πλήρες γεύμα τριών πιάτων, το οποίο κόστιζε 3 ευρώ και στην περίπτωση που το οικογενειακό εισόδημα είναι χαμηλό το κόστος αναλαμβάνει η πολιτεία. Στο ίδιο σχολείο είχαν επίσης βιβλιοθήκη πλήρως εξοπλισμένη για τη μελέτη των παιδιών και συνδρομές σε περιοδικά εκπαιδευτικά και ψυχαγωγικά, κλειστό γυμναστήριο, αίθουσα υπολογιστών, αίθουσα χαλάρωσης για τους μαθητές/τριες και εκπαιδευτικό κήπο.
Δεδομένου ότι:
- η «καινοτομία» αυτή δεν θα επιφέρει καμιά δαπάνη για τον κρατικό προϋπολογισμό, σύμφωνα με την σχετική Υπουργική απόφαση
- το σχολείο του γιου μου στεγάζεται σε ένα εξαιρετικό από πλευράς αρχιτεκτονικής κτίριο, αλλά σχεδιασμένο για το σχολείο του 1930 και δεν διαθέτει τις υποδομές που έχουν «οι χώρες του εξωτερικού» στις οποίες αναφέρεται το Υπουργείο
υποθέτω σωστά ότι το παιδί μου θα περνάει την ημέρα του (7.15 μέχρι τις 17.00) στους τέσσερις τοίχους της ίδιας τάξης;
Γιατί σκέφτομαι συνέχεια ότι ακόμα και στις φυλακές (από όσο έχω ακουστά) οι κρατούμενοι εκτός από το κελί τους έχουν χώρους για διάφορες δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της ημέρας;
Πώς θα γίνει το σχολείο του μέλλοντος με τις υποδομές του «απώτερου παρελθόντος»;
Νιώθω πάρα πολύ άσχημα σαν μητέρα γιατί δεν μπορώ να προσφέρω στο γιό μου αυτά που σε «χώρες του εξωτερικού» είναι αυτονόητα. Και δυστυχώς το ολοήμερο δεν είναι το μόνο…
Κατερίνα Μπαζίγου
Εκπαιδευτικός"
