Σίγουρα τα σκήπτρα ανήκουν στους πληροφορικάριους, που δεν έχουν σταματήσει ποτέ να απασχολούν την επικαιρότητα με τις ασταμάτητες διεκδικήσεις τους.
Φέτος είχαμε τους γυμναστές, και στη συνέχεια τους οικονομολόγους. Οι τελευταίοι παραπονούνται για τα κενά οικονομολόγων σε διάφορα σχολεία της επαρχίας, χωρίς όμως να γίνεται λόγος και για το πλήθος οικονομολόγων που διορίστηκαν τα προηγούμενα χρόνια και κατέληξαν σε διάφορα γραφεία.
Τη σκυτάλη της γραφικότητας πήραν οι καθηγητές ιταλικών και γερμανικών, που ξαφνικά ανακάλυψαν το μεγάλο πρόβλημα της μη ύπαρξης αρκετών καθηγητών των γλωσσών αυτών στα σχολεία. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο Γιάννης Δεληγιάννης, μέλος του Δ.Σ. του Πανελλήνιου Συλλόγου Καθηγητών Ιταλικής, ανακάλυψε βαθύτατα νοήματα κρυμμένα πίσω από την εισαγωγή των ιταλικών στο σχολικό πρόγραμμα:
"Πάνε 70 χρόνια από τότε που η Ιταλία κήρυξε τον πόλεμο στη χώρα μας. Από τότε πολλά άλλαξαν. Η Ιταλία έγινε μία από τις 7 πλουσιότερες χώρες (G7), έκανε μιά ??επίθεση??φιλίας στη χώρα μας διδάσκοντας την ελληνική γλώσσα στα Πανεπιστήμιά της, οι Ιταλοί φοιτητές μπορούν να κάνουν μεταπτυχιακές σπουδές και διδακτορικό με αντικείμενο την Νεοελληνική Φιλολογία, πολλοί Έλληνες προτιμούν τα Ιταλικά Πανεπιστήμια για να σπουδάσουν ή για να κάνουν τις μεταπτυχιακές σπουδές τους, πολύ περισσότεροι Ιταλοί τουρίστες επισκέπτονται τη χώρα μας, η Ιταλία είναι πλέον η δεύτερη εμπορική εταίρος της Ελλάδας, η Ιταλική Γλώσσα διδάσκεται στα Γυμνάσια σαν δεύτερη επιλεγόμενη γλώσσα.
Διδάσκεται; Σε κάποιους τυχερούς, ναι. Σε κάποιους άλλους, πολύ περισσότερους, ΟΧΙ (τυχαίο; δεν νομίζω)."
Με άλλα λόγια, κάποιοι παρουσιάζουν την ιταλική σαν ένα από τα σημαντικότερα μαθήματα, που χωρίς αυτό κινδυνεύει η ίδια η υπόσταση της χώρας στη Μεσόγειο!
Αυτές οι γραφικότητες ταλαιπωρούν την εκπαίδευση εδώ και πολλά χρόνια κάθε φορά που κάποιοι απόφοιτοι θέλουν να πιέσουν για μία οδό επαγγελματικής αποκατάστασης, και η αιτία βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο δημιουργούνται συνεχώς νέα τμήματα με μεγάλους αριθμούς εισακτέων. Αυτό άλλωστε ήταν και το πάγιο αίτημα τόσο των ΟΛΜΕδων όσο και της Αριστεράς, "κάθε παιδί να έχει το πτυχίο του", αδιαφορώντας για το μετέπειτα κοινωνικό κόστος, τόσο από τις απαιτήσεις των αμέτρητων πτυχιούχων, όσο και από την ποιότητα των πτυχιούχων που μπήκαν στο πανεπιστήμιο με αστείους βαθμούς.
Στην περίπτωση των αποφοίτων ιταλικής φιλολογίας, οι οποίοι δεν παραλείπουν να διοργανώνουν happenings κάυσης των πτυχίων τους και να πιέζουν για περισσότερους διορισμούς, βλέπουμε μία σειρά από επιχειρήματα που στο μέλλον θα μπορούσαν να επικαλεστούν και οι απόφοιτοι άλλων αντίστοιχων φιλολογικών σχολών. Το αποτέλεσμα θα είναι να διογκώνεται το σχολικό πρόγραμμα, και την ίδια στιγμή οι μαθητές να μη γνωρίζουν ούτε τα στοιχειώδη Ελληνικά (αλλά την ίδια στιγμή να αποφοιτούν "επιτυχώς" και να αποκτούν στη συνέχεια τη φοιτητική ιδιότητα).
