Η αλήθεια για το τμήμα Διδακτικής Τεχνολογιών και Ψηφιακών Συστημάτων του ΠΑΠΕΙ

Το τμήμα Διδακτικής Τεχνολογιών και Ψηφιακών Συστημάτων του ΠΑΠΕΙ αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της παράνοιας της ελληνικής πραγματικότητας, και το ίδιο ισχύει και για τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε η αναγνώρισή του ως καθηγητική σχολή, δηλαδή σχολή που οι απόφοιτοί της είναι κατάλληλοι να εργαστούν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.

Είναι πραγματικά περίεργο πως ένα τμήμα με το όνομα "Διδακτική Τεχνολογιών και Ψηφιακών Συστημάτων" δεν είχε μέχρι τώρα αναγνωριστεί ως καθηγητική σχολή. Η αδικία στην αναγνώριση που του έγινε είναι ότι χρειάστηκε να φοιτήσει στο τμήμα αυτό η κόρη του Λυκουρέντζου για να αποφασίσει ο πατέρας της να ασχοληθεί με το θέμα, τη στιγμή μάλιστα που δεν ασχολήθηκε με το θέμα άλλων σχολών που το ίδιο το ελληνικό κράτος αρνείται να αναγνωρίσει στοιχειωδώς.

Είναι επίσης περίεργο πως το συγκεκριμένο τμήμα, αφού έχει σαφή χαρακτήρα και προορισμό, επιτρέπει στους αποφοίτους του να έχουν επαγγελματικά δικαιώματα στον κλάδο της πληροφορικής, αποδεικνύοντας το πόσο συντεχνιακά κινούνται οι κάθε λογής πληροφορικάριοι, οι οποίοι προσπαθούν να αποκλείσουν τους αποφοίτους του πολυτεχνείου αλλά δέχονται ευχάριστα στους κύκλους τους διάφορους άσχετους.

Οι διαμαρτυρόμενοι για την παιδαγωγική επάρκεια που δόθηκε στο συγκεκριμένο τμήμα δείχνουν διατεθειμένοι να πουν μόνο όσα τους συμφέρουν. Σκοπός τους άλλωστε είναι να εξασφαλίσουν τον διορισμό τους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Κωστίκα Βύρωνα, απόφοιτο του τμήματος Πληροφορικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου, ο οποίος όχι μόνο κατάφερε να είναι κάθε χρόνο στη Σιβιτανίδειο με τις γνωστές "αξιοκρατικές" διαδικασίες, αλλά και έχει το θράσος να διαμαρτύρεται που οι απόφοιτοι του τμήματος ΔΤΨΣ θα προταθούν στους πίνακες διορισμών, καθιστώντας άχρηστα τα μόρια που συγκεντρώνει από το παράθυρο της Σιβιτανιδείου!

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η αναγνώριση της παιδαγωγικής επάρκειας του συγκεκριμένου τμήματος, αλλά ολόκληρο το πλαίσιο μέσα στο οποίο αποφασίζονται διορισμοί και επαγγελματικά δικαιώματα.

Τι ζητάει η ΟΛΜΕ

Το τι ζητάει η ΟΛΜΕ θα μπορούσε να θεωρηθεί ένα ανιαρό θέμα, καθώς η ΟΛΜΕ πάντα ζητάει. Όμως οι ευρηματικοί συνδικαλιστές πάντα εφευρίσκουν κάτι καινούριο. Έτσι, το 14ο συνέδριο της ΟΛΜΕ κατέληξε σε μία νέα λίστα αιτημάτων.

Το κύριο αίτημα έχει να κάνει με αυξήσεις μισθών. Η ΟΛΜΕ ζητάει να μη γίνει περικοπή του κινήτρου απόδοσης(!), να διπλασιαστούν τα οικογενειακά επιδόματα, να διπλασιαστεί η ωρομίσθια αποζημίωση ώστε να μην αναγκάζονται οι εκπαιδευτικοί να τρέχουν στα ΙΕΚ, να αυξηθούν όλες οι αμοιβές για διάφορες επιτηρήσεις και εξετάσεις. Με άλλα λόγια, να λάβουν οι εκπαιδευτικοί πολύ περισσότερα από κάθε άλλον εργαζόμενο.

Το αίτημα για πλήρη συνδικαλιστικά δικαιώματα στους ωρομίσθιους είναι χαρακτηριστικό της πονηριάς της ΟΛΜΕ. Οι ωρομίσθιοι δεν εμποδίζονται από κανέναν να κάνουν δικό τους συνδικαλιστικό όργανο. Όμως θα μπορούσαν να αποτελέσουν χρήσιμο κρέας στη μηχανή της ΟΛΜΕ, που τους βλέπει ώς χρήσιμους αριθμητικά. Στην πραγματικότητα ο ωρομίσθιος δεν έχει κανένα όφελος από τη συμμετοχή σε ένα συνδικαλιστικό παιχνίδι που πάντα είναι προς όφελος των μονίμων.

Άλλο ενδιαφέρον αίτημα είναι η αναγνώριση του χρόνου σπουδών και αδιοριστίας ως συντάξιμου χρόνου. Ο συντάξιμος χρόνος χάνει πλέον τη σημασία του για την ΟΛΜΕ, η οποία σε λίγο θα ζητήσει να αναγνωριστεί ως συντάξιμος χρόνος και ο χρόνος μετά τη σύνταξη!

Τα αιτήματα για την αναπλήρωση καταλήγουν ουσιαστικά στο βόλεμα των τωρινών αναπληρωτών και των ΟΑΕΔιτών. Απουσιάζει το αίτημα που θα περίμενε η κοινωνία, δηλαδή την αποσύνδεση της αναπλήρωσης από μόρια για διορισμό που δίνουν έδαφος σε κάθε φύσεως συναλλαγές.

Προς τιμή της πάντως η ΟΛΜΕ ζητάει τη μοριοδότηση της πραγματικής θέσης και όχι της θέσης απόσπασης. Βέβαια, μέχρι τώρα οι συνδικαλιστές έχουν φροντίσει να εκμεταλεύονται το παράθυρο αυτό για το βόλεμα χιλιάδων φίλων, συγγενών και ψηφοφόρων τους.

Αν νομίζετε ότι τα αιτήματα αυτά ήταν αρκετά κάνετε λάθος. Η ΟΛΜΕ ζητάει επιπλέον:

- Άμεση αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 15%! Φυσικά ξεχνούν να μας πουν που πηγαίνουν τα λεφτά που ήδη δίνονται.

- Καθιέρωση της 12χρονης υποχρεωτικής εκπαίδευσης, ώστε τα λύκεια να έχουν περισσότερους αποφοίτους που δεν ξέρουν ούτε γραφή και ανάγνωση.

- Καμία κατάργηση ειδικοτήτων και σχολικών μονάδων της τεχνικής εκπαίδευσης, ώστε να συνεχίσουμε να έχουμε άχρηστες ειδικότητες.

- Άμεση πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ώστε όλοι να έχουν ένα πτυχίο ΑΕΙ και γιατί όχι και διδακτορικό, ακόμα κι αν χρειάζονται κάποιον άλλον να τους διαβάσει τι γράφει το πτυχίο τους.

- Να ενσωματωθούν τα ΙΕΚ στα ΕΠΑΛ, ώστε η φοίτηση στα ΕΠΑΛ να διαρκεί περισσότερο. Οπότε ένας άχρηστος θεσμός θα προσκολληθεί σε έναν άλλον.

- Να συμπεριληφθούν στα ΕΠΑΛ όλες οι ειδικότητες που έχουν αντίστοιχες σχολές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση(!!!) Οπότε ο μηχανικός του πολυτεχνείου θα αντιστοιχεί σε έναν μηχανικό του ΤΕΙ, σε έναν του ΙΕΚ, και σε έναν του ΕΠΑΛ!

- Τα δημόσια σχολεία να μοιράζουν χαρτιά σε όλους για οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί κανείς.

- Να επιμορφωθούν οι καθηγητές σε συνεργασία με ΑΕΙ, οπότε θα φάνε όλοι από τα λεφτά της επιμόρφωσης.

- Να πάρουν όλοι οι εκπαιδευτικοί από έναν μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών. Πολύ συντηρητική αυτή η πρόταση, θα μπορούσαν να ζητήσουν τουλάχιστον έναν διδακτορικό τίτλο.

- Ανάπτυξη της διαπολιτισμικής και αντιρατσιστικής εκπαίδευσης. Με τον όρο "διαπολισμικότητα", οι συνδικαλιστάδες δεν έννοούν να δούμε τι γίνεται στα σχολεία των προηγμένων χωρών, καθώς μόνο οι τριτοκοσμικοί θεωρούν τα ελληνικά σχολεία κατάλληλα για παιδιά.

- Ενίσχυση των προγραμμάτων ανταλλαγής εκπαιδευτικών σε ευρωπαικό(!) και διεθνές(!!) επίπεδο, ώστε να θαυμάσουν όλοι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα και οι εδώ καθηγητές να πάνε δωρεάν ταξίδια.

Η λίστα έχει και άλλα αιτήματα, αλλά χρειάζονται αρκετές σελίδες για να τα αναφέρουμε όλα. Το σίγουρο είναι ότι το σύμπαν στο οποίο κινούνται οι συνδικαλιστές παρουσιάζει αρκετές ιδιομορφίες.

ΟΑΕΔίτες παντός καιρού

Τελευταία το Pathfinder Club των ΟΑΕΔιτών έμοιαζε με προεκλογικό περίπτερο της ΝΔ, υμνώντας το γραφικό δίδυμο Στυλιανίδη-Λυκουρέντζου (και φυσικά και τον Σπηλιωτόπουλο, αν και αυτός μάλλον ήρθε προ τετελεσμένου στο συγκεκριμένο θέμα).

Όσο άνοιγε η ψαλίδα, είδαμε μία διαφορετική εικόνα, με τους ΟΑΕΔίτες να υποστηρίζουν πρόσωπα του ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα όχι εκείνα που προώθησαν το ρουσφέτι της νομιμοποίησης της προυπηρεσίας τους!

Άραγε τι θα γίνει τώρα μετά τις εκλογές; Θα μείνουν μόνο οι παραλληλισμοί των ΟΑΕΔιτών με τους 300 του Λεωνίδα(!) και θα προστεθεί ο πράσινος ήλιος, φυσικός χώρος πολλών εκ των ΟΑΕΔιτών για πολλά χρόνια;

Ή μήπως θα αντικατασταθούν οι φωτογραφίες των γαλάζιων πολιτικών με φωτογραφία της Σουπερμαχίας με ασπίδα μπροστά στο άγαλμα του Λεωνίδα στις Θερμοπύλες, φορώντας φουστίτσα, πανοπλία και περικεφαλαία;

Σημειώνεται πως τις παραμονές των εκλογών προστέθηκαν και οι προτροπές για αποκλειστική στήριξη του Χρυσοχοίδη, οπότε μένει να δούμε την ολοκλήρωση της κωλοτούμπας.

Πάντως η φωτογραφία του Χρυσοχοίδη τον δείχνει σα να το έσκασε από παλιά ελληνική ταινία.

Πολυτεχνεία και Master: Άλλη μία ελληνική καινοτομία

Είναι γνωστή η απαίτηση της συντεχνίας του Πολυτεχνείου οι πενταετείς σπουδές να θεωρηθούν ισότιμες του Master. Συνάδει άλλωστε και με την ελληνική νοοτροπία για κόψιμο πληθωριστικών τίτλων προκειμένου να ικανοποιούνται κάθε φορά κάποιες ομάδες (άλλο ένα θέμα με μεγάλες προεκτάσεις στο οποίο πολλά πράγματα δεν είναι γνωστά στον κόσμο).

Όμως, η κίνηση αυτή απλώς αποδεικνύει το καθεστώς μπανανίας που υπάρχει στην Ελλάδα και το πόσο υπερφίαλο είναι το ελληνικό πανεπιστημιακό σύστημα.

Στο εξωτερικό υπάρχουν πανεπιστήμια που δίνουν τριετείς τίτλους σπουδών και άλλα που δίνουν τετραετείς. Αυτά που δίνουν τετραετείς τίτλους δεν τους θεωρούν ισότιμους του Master, παρά η ίδια η αγορά εργασίας αναγνωρίζει ότι άλλο οι τριετείς και άλλο οι τετραετείς σπουδές. Αυτά βέβαια γίνονται αλλού, γιατί στην Ελλάδα φτάσαμε στα 5 έτη σπουδών με πληθώρα άσχετων μαθημάτων που εξυπηρετούν μόνο στο διορισμό καθηγητών.

Εάν λοιπόν το κάθε ΕΜΠ θέλει να δίνει Master μέσα στις πενταετείς σπουδές, θα πρέπει να καθορίσει δύο πράγματα: Που σταματάει το Bachelor και που αρχίζει το Master, και αν θα μπορεί κανείς να συνεχίζει στο Master χρωστώντας μαθήματα στο Bachelor. Πράγματα αυτονόητα για κάθε σοβαρό ίδρυμα.

Επίσης θα πρέπει να υπάρξει σαφής προσδιορισμός του ποιά μαθήματα αποτελούν μαθήματα μεταπτυχιακού επιπέδου και ποιά προπτυχιακού. Θα είχε ενδιαφέρον η προσπάθεια των εγκεφάλων του ΕΜΠ τύπου Μουντζούρη (που ξεκίνησαν αυτή την ιστορία) να καταλήξουν σε έναν τέτοιο διαχωρισμό.

Εάν αυτές οι απλές προυποθέσεις δεν ισχύσουν, τότε θα πρέπει οι άλλες χώρες να σταματήσουν να αναγνωρίζουν αυτού του είδους τους κάλπικους τίτλους, και τα αντίστοιχα ΔΟΑΤΑΠ των άλλων χωρών να βάλουν την Ελλάδα και το Πολυτεχνείο ειδικότερα στη μαύρη λίστα των ψευδεπίγραφων τίτλων.

Οι πρώτες τοποθετήσεις της Διαμαντοπούλου

Η Διαμαντοπούλου δείχνει να ακροβατεί συνεχώς ανάμεσα στη δόξα και τη χλεύη. Κατάφερε να δώσει ένα πολύ θετικό δείγμα γραφής στο θέμα της ΠΔΣ, που όμως είναι πολύ πιθανό να μην εφαρμοστεί στην πράξη αν συνεχιστούν τα μαγειρέματα στις κατά τόπους διευθύνσεις δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Επίσης πολύ πιθανό να υποκύψει στις συντεχνιακές πιέσεις της ΟΛΜΕ και της ΠΕΑ.

Στην ομιλία της επί των προγραμματικών δηλώσεων μίλησε ιδιαίτερα έντονα για το θέμα των αποσπάσεων. Τοποθετήθηκε ενάντια στα ρουσφέτια των αποσπάσεων, και μάλιστα μίλησε για τις επτά νεαρές καθηγήτριες που με απόσπαση παιρνούν τον καιρό τους βγάζοντας φωτοτυπίες από εφημερίδες.

Δυστυχώς, το θέμα αυτό έχει πολλές πτυχές, όλες δυσάρεστες για το ΠΑΣΟΚ. Ουσιαστικά το παιχνίδι των αποσπάσεων παίχτηκε δυνατά από το 2000 και μετά, και πολλοί υπήρξαν προνομιούχοι του καθεστώτος των αποσπάσεων χάρη στο ΠΑΣΟΚ. Ίσως και τώρα το ΠΑΣΟΚ να μην έθιγε το θέμα αν η ΝΔ δεν είχε φροντίσει να κάνει τις τελευταίες αποσπάσεις τριετείς αντί για μονοετείς προκειμένου να εξασφαλίσει τους δικούς της ακόμα και μετά την ήττα των εκλογών. Τέλος, στην ηλικία των νεαρών και αναμφίβολα "τυχερών" καθηγητριών, η Διαμαντοπούλου ήταν ένα χαρακτηριστικό golden girl του ΠΑΣΟΚ, όπως για παράδειγμα και η Μπατζελή.

Με άλλα λόγια, το σημερινό ΠΑΣΟΚ κατακεραυνώνει δίκαια μία κατάσταση, που όμως το ίδιο φρόντισε στο παρελθόν να δημιουργήσει και άφησε τη ΝΔ να τη γιγαντώσει. Και λέμε πως την άφησε, γιατί υπήρξαν και αρκετοί από τη μεριά του ΠΑΣΟΚ (και άλλων κομμάτων) που επωφελήθηκαν από τις κινήσεις της ΝΔ.

Η αξιοκρατία κέρδισε πολλές αναφορές στην ομιλία της υπουργού. Άραγε θα φέρει το ΠΑΣΟΚ την αξιοκρατία και στους χώρους που το ίδιο φρόντισε τα προηγούμενα χρόνια να την καταργήσει; Τι θα γίνει με όλες τις προσλήψεις συμβασιούχων στον ευρύτερο χώρο της εκπαίδευσης όπου το ΠΑΣΟΚ είχε καθιερώσει είτε τη συνέντευξη είτε τελείως ελαστικά κριτήρια;

Ένα χαρακτηριστικό ολίσθημα της Διαμαντοπούλου ήταν η αναφορά της στα κολλέγια ως "δευτεροβάθμια μεταλυκειακή εκπαίδευση". Αυτό όχι μόνο δε συμβαδίζει με την πραγματικότητα και με τις υποχρεώσεις της χώρας απέναντι στις άλλες χώρες, που κακώς αναγνωρίζουν τα πτυχία των ελληνικών δημοσίων πανεπιστημίων, αλλά δείχνει και υποκρισία, διότι όταν υποβαθμίζεις την ιδιωτική τριτοβάθμια εκπαίδευση, τότε στέλνεις και το παιδί σου στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Το fimotro μας πληροφορεί:

"Μας είναι συμπαθής, αλλά με αυτή την λογική δεν θα πρέπει να ασκούμε κριτική σε κανένα! Πάμε λοιπόν : Έχει ένα γιο (να της ζήσει) που πηγαίνει στη Δευτέρα Λυκείου. Ο γιός της, όμως πηγαίνει σε ιδιωτικό Σχολείο (στου Γείτονα στη Βάρη) και μάλιστα ΔΕΝ παρακολουθεί το Ελληνικό πρόγραμμα αλλά το IB. Όλα αυτά σημαίνουν δύο πράγματα:
1. Δεν έχει εμπιστοσύνη στο... Δημόσιο Σχολείο.
2. Δεν έχει εμπιστοσύνη στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο, αφού είναι γνωστό ότι όποιος παρακολουθεί το ΙΒ δεν έχει δικαίωμα συμμετοχής στις Πανελλήνιες εξετάσεις και πρέπει να συνεχίσει τις σπουδές στο εξωτερικό. Ποια είναι αυτή η μητέρα; Μα η Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργός Παιδείας, που το απόγευμα υπαραμύνθηκε στη Βουλή του Δημόσιου Σχολείου και Πανεπιστημίου! "Βρε πού πάμε;", που έλεγε και ο Αυλωνίτης!"

Και η ίδια κριτική ισχύει για όλους τους πολιτικούς που στέλνουν τα παιδιά τους στο ΙΒ και όχι στις φιλόξενες αγκάλες του δημόσιου πανεπιστημίου που τόσο ένθερμα υπερασπίζονται:



Κατά τα άλλα, οι εξαγγελίες της υπουργού είχαν έντονα προεκλογικό χαρακτήρα, παρά το πέρας των εκλογών. Το υποχρεωτικό νηπιαγωγείο ουσιαστικά δεν είναι παρά η ικανοποίηση των απαιτήσεων των σχετικών κλάδων, όπως έσπευσε να δηλώσει κυνικά ο γνωστός αιρετός του ΑΠΥΣΠΕ Ζαχαρίας Καψαλάκης. Το να γεμίσει η Ελλάδα πιστοποιήσεις χωρίς αντίκρυσμα στις ξένες γλώσσες και στην πληροφορική αποτελεί ένα δείγμα της έλλειψης σοβαρότητας που χαρακτηρίζει την παιδεία στην Ελλάδα. Η "διαπολιτισμική εκπαίδευση" αποτελεί ένα πυροτέχνημα που είναι δημοφιλές σε συγκεκριμένους κύκλους. Η αναβάθμιση της τεχνικής εκπαίδευσης έχει γίνει αρκετές φορές και έχει εξαγγελθεί ακόμα περισσότερες, και η κατάσταση παραμένει τραγική.

Περιμένουμε με ενδιαφέρον τις επόμενες κινήσεις της Διαμαντοπούλου...

Η αλήθεια για την Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη

Πολύς θόρυβος έγινε και εξακολουθεί να γίνεται για το ζήτημα της Πρόσθετης Διδακτικής Στήριξης. Λίγοι είπαν αλήθειες για το θέμα, αφού οι περισσότεροι προτίμησαν να αναλωθούν σε φανφάρες που δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Κάποιοι έφτασαν και στο σημείο να μιλήσουν για πλήγμα στη δημόσια εκπαίδευση και για τα "πολύ καλά αποτελέσματα του θεσμού"!

Από το χορό των αλαλαγμών δε θα μπορούσε να λείπει ο γνωστός βαψομαλλιάς αγωνιστής της Αριστεράς, Τάσος Κουράκης, ο οποίος μίλησε για όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, οι οποίες έχουν ήδη οξυνθεί χάρη στη ρουσφετολογική αναγνώριση της προϋπηρεσίας των ΟΑΕΔιτών που πρωτοποριακά εισηγήθηκε ο ριζοσπαστικός και οικολόγος Τάσος.



Η ΠΔΣ ξεκίνησε επί ΠΑΣΟΚ και Σημίτη σαν μία ιδέα για τη μείωση της παραπαιδείας. Οι μαθητές θα παρέμεναν στο σχολείο μετά τη λήξη των μαθημάτων για να παρακολουθήσουν φροντιστηριακό μάθημα, δηλαδή το μάθημα που κανονικά έπρεπε να γίνεται στο κανονικό πρόγραμμα. Επειδή όμως η Ελλάδα θέλει τον μαθητή superman, θεωρήθηκε καλό να τον κρατάει μερικές ώρες παραπάνω στο φιλόξενο σχολικό περιβάλλον, ώστε να εξοντωθεί πλήρως μέχρι το τέλος του σχολικού έτους.

Αν το πείραμα ήταν από μόνο του ελπιδοφόρο, προστέθηκαν και μερικά κίνητρα για να εξασφαλιστεί η επιτυχία του. Οι καθηγητές της ΠΔΣ θα έπαιρναν μόρια για διορισμό στο δημόσιο σχολείο, ώστε μετά να μπορούν να απαιτούν αξιοκρατία στους διορισμούς, ενώ οι μόνιμοι θα έπαιρναν διπλάσιο ωρομίσθιο ώστε να βγάζουν κι αυτοί το κάτι τις τους. Ένα γραφειοκρατικό σύστημα ελέγχου και δήθεν "αξιολόγησης" στήθηκε, ώστε να δικαιολογηθούν τα κονδύλια που το κράτος εισέπραττε από την ΕΕ, ενώ τις προσλήψεις αποφάσιζε ο διευθυντής κάθε σχολείου, μαζί με όσους τον ελέγχουν, όπως διευθυντές δευτεροβάθμιας, πολιτικοί και τοπικοί παράγοντες. Φυσικά το σύστημα προέβλεπε το κατάλληλο bonus για όλους, ώστε όλοι να έχουν συμφέρον από την κατάσταση που τελικά δημιουργήθηκε.

Οι πρώτοι που επωφελήθηκαν ήταν οι συγγενείς των διευθυντών σχολικών μονάδων και των υπολοίπων εκπαιδευτικών. Αλλά και οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί βρήκαν τον τρόπο να παντελονιάσουν καλά λεφτά χωρίς κόπο, μέχρι το ωρομίσθιό τους να εξισωθεί με των ωρομισθίων, οπότε και αποφάσισαν μεγαλόψυχα να αφήσουν την ΠΔΣ "για τους άνεργους" και οι ίδιοι να το ρίξουν σε πιο επικερδείς ωρομισθίες.

Πολλά τα παιδιά στελεχών και συνδικαλιστών της εκπαίδευσης που βρέθηκαν να έχουν καλό ωράριο στην ΠΔΣ, αλλά και κομματικά στελέχη όλων των κομμάτων. Ο θεσμός παρουσιάστηκε επιτυχής και λαμπερός, ενώ την ίδια ώρα το παιχνίδι χόντραινε όλο και περισσότερο, καθώς όλοι και πιο πολλοί απαιτούσαν να πάρουν κι εκείνοι κάποιες ώρες.

Στην ΠΔΣ δημιουργήθηκαν σταδιακά δύο διαφορετικές τάξεις καθηγητών. Η μία ήταν η μεγάλη μάζα των εξαθλιωμένων που παρακαλούσαν παράγοντες κάθε είδους και μεγέθους για λίγες ώρες, και συχνά κατέληγαν με ένα δίωρο. Η άλλη ήταν ένας μικρός αριθμός συγγενικών και φιλικών, πολλές φορές και "φιλικών", προσώπων εκπαιδευτικών, που εξασφάλιζαν ακόμα και δέκα ώρες, χωρίς κανέναν έλεγχο και πολλές φορές χωρίς να χρειάζεται να μπουν στην τάξη.

Κι αυτό γιατί πολλές ώρες ΠΔΣ ήταν στην πραγματικότητα ανύπαρκτες. Ακόμα κι τα τμήματα ξεκινούσαν, με την "προτροπή" των διευθυντών, με πολλά άτομα, συχνά κατέληγαν με ένα ή και κανένα. Ήταν όμως προς το οικονομικό συμφέρον των δήθεν εποπτών να εμφανίζεται μεγάλος αριθμός ενεργών τμημάτων με μεγάλη συμμετοχή. Το αν τα διάφορα στατιστικά είχαν πραγματικό αντίκρυσμα ουδέποτε ελέγχθηκε. Και πως άλλωστε να ελεγχθεί, όταν από την κατάσταση αυτή κέρδιζαν οι πάντες;

Τον τελευταίο καιρό όμως εμφανίστηκε μία έντονη αντίδραση των συνδικαλιστάδων της ΟΛΜΕ για το θέμα της επιλογής των καθηγητών της ΠΔΣ. Όχι βέβαια για λόγους αξιοκρατίας, όπως ισχυρίζονταν οι ίδιοι, αλλά για λόγους προσωπικού συμφέροντος: Τα παιδιά τους είχαν συγκεντρώσει ήδη αρκετά μόρια, είτε μέσω της ΠΔΣ είτε μέσω άλλων τρόπων, και δεν τα συνέφερε να συνεχίζουν να μαζεύουν μόρια και άλλες κατηγορίες "προνομιούχων".

Έτσι η ΟΛΜΕ επέμεινε στην πρόσληψη καθηγητών της ΠΔΣ με βάση την προυπηρεσία, που όλοι ξέρουν πως αποκτήθηκε. Δηλαδή το επιχείρημα της ΟΛΜΕ ήταν ότι ο τρόπος πρόσληψης ήταν ρουσφετολογικός, και έπρεπε να αντικατασταθεί με ένα κριτήριο που αποκτήθηκε ρουσφετολογικά!

Με τον τρόπο αυτό οι εκπαιδευτικοί θα μπορούσαν να συνεχίζουν να προστατεύουν συντεχνιακά τα δικά τους άτομα, χωρίς να φοβούνται ότι θα επωφελούνται και άλλοι γεμίζοντας τις νέες επετηρίδες που έχουν δημιουργηθεί. Άλλωστε, είχε αρχίσει να διαρρέει επικίνδυνα η αλήθεια για τα πλασματικά τμήματα, τα ψευδή στατιστικά, το είδος του "μαθήματος" που γινόταν και το πως καταφερτζήδες καθηγητές μάζευαν τις υπογραφές των μαθητών υπό τις ευλογίες των διευθυντών.

Η σωστή απόφαση θα ήταν η πλήρης κατάργηση του αποτυχημένου και ηθικά χρεοκοπημένου θεσμού. Όμως οι εκπαιδευτικοί δε μπορούσαν να αφήσουν αυτή την πηγή εισοδήματος να πάει χαμένη, οπότε και απαίτησαν να ξεκινήσει πάλι. Η απόφαση της Διαμαντοπούλου να ξεκινήσει πάλι η ΠΔΣ ήταν μία προφανής προσπάθεια να κατευνάσει τους εκπαιδευτικούς, όμως έθεσε και κριτήρια που δεν περίμεναν, και συγκεκριμένα το χρόνο κτήσης του πτυχίου. Και αυτή η απόφαση όμως δεν ήταν αρεστή, καθώς κάποιοι που μόλις αποφοίτησαν περίμεναν ότι το μέσο τους θα τους έβαζε στην ΠΔΣ για να αρχίσουν να μαζεύουν μόρια και χρήμα.

Ας μη νομίσουν όμως οι αφελείς ότι το σύστημα θα είναι πλέον αδιάβλητο. Οι διάφοροι διευθυντές θα βρουν πάλι τον τρόπο να μαγειρέψουν τις προσλήψεις, καθώς οι πίνακες που θα αναρτώνται σε κάθε σχολείο μάλλον θα είναι παρόμοιας εγκυρότητας με τους πίνακες που αναρτώνται στα ΕΠΑΣ του ΟΑΕΔ, και οι πιέσεις για εισαγωγή νέων ρουσφετολογικών κριτηρίων συνεχώς εντείνονται.

Τυπικό δείγμα αυτών των πιέσεων είναι η επιστολή της Β' ΕΛΜΕ Δωδεκανήσου, την οποία υπογράφουν οι συνδικαλιστάδες Παναγιώτης Ντούλας και Στέλιος Κριαράς. Για την ιστορία αναφέρουμε ότι τα Δωδεκάνησα είναι η περιοχή με τα περισσότερα ρουσφέτια από συνδικαλιστές, καθώς η ποικιλία περιοχών και μορίων έχουν δημιουργήσει ένα ιδανικό περιβάλλον για συνδικαλιστική διαφθορά.

Στην επιστολή αυτή, οι δύο εξέχοντες ΟΛΜΕδες ισχυρίζονται ότι έπρεπε οι προσλήψεις να γίνονται από τον πίνακα των αναπληρωτών, κάνουν αναφορές στις συνηθισμένες παντιέρες για ταξικούς φραγμούς και καταβολή δεδουλευμένων, για να καταλήξουν εκεί που θέλουν, δηλαδή η ΠΔΣ να γίνεται

"...με μόνιμους εκπαιδευτικούς, ώστε να είναι ουσιαστική η βοήθεια του δημόσιου σχολείου προς τους μαθητές."

Με άλλα λόγια, οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί δημιούργησαν την ανάγκη για φροντιστήρια, αλλά αν τους δοθεί και το κονδύλι της ΠΔΣ θα βοηθήσουν ουσιαστικά τους μαθητές.

Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική, καθώς οι μόνιμοι προσβλέπουν στο ότι θα κάθονται μισή ώρα το πολύ παραπάνω και θα παίρνουν 17 ευρώ επιπλέον, με πιθανότητα να αυξηθούν χάρη στις συνεχείς συνδικαλιστικές πιέσεις.

Στο χορό μπήκαν και τα ερπετά της ΠΕΑ, τα οποία βρίσκουν ότι με τη νέα ρύθμιση

"...αδικούνται οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί με πολλά μόρια στον ενιαίο πίνακα, δίνοντας προσωρινό προβάδισμα σε εκπαιδευτικούς που πιθανόν να έχουν μικρές προυπηρεσίες."

Με άλλα λόγια, η ΠΕΑ θέλει να συνεχίσουν να ευνοούνται όλοι εκείνοι που μάζευαν πολλά μόρια χάρη στα μέσα τους και με ανέντιμους τρόπους που άλλοι δε διέθεταν, και φοβάται μήπως με το νέο σύστημα κερδίσουν μόρια και κάποιοι που δεν έχουν μέσο. Γιατί είναι προφανές ότι ο 25χρονος που έχει μαζέψει 9 μόρια με 3 χρόνια ΠΔΣ δεν το κατάφερε επειδή ήταν πιο άξιος από τον 35χρονο που δεν έχει μαζέψει κανένα μόριο παρά το ότι καταθέτει αιτήσεις για 10 χρόνια.

Συνεχίζοντας την προσπάθειά της για νομιμοποίηση του ρουσφετιού, η ΠΕΑ μας ανακοινώνει ότι ο υπάρχον πίνακας αναπληρωτών είναι "το διαφανέστερο σύστημα προσλήψεων συμβασιούχων του δημόσιου τομέα"! Δηλαδή η ΠΕΑ προσπαθεί να μας πείσει ότι υπάρχει διαφάνεια σε έναν πίνακα του οποίου τα μέλη βυθίστηκαν στη διαφθορά με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο προκειμένου να ανέβουν σε έναν πίνακα με μόρια που αποκτήθηκαν στην ΠΔΣ, στη Σιβιτανίδειο, στον ΟΑΕΔ, στο ολοήμερο, σε προκαθορισμένες κλήσεις σε "δυσπρόσιτα", πλασματικές αργομισθίες, ΣΔΕ. Επιπλέον η ΠΕΑ θεωρεί σωστό και διάφορες κατηγορίες εργαζομένων να συμπληρώνουν το εισόδημά τους κάνοντας και μία αρπαχτή από την ΠΔΣ. Γιατί είναι μάλλον απίθανο στον ιδιωτικό τομέα να σχολάει κάποιος στις 1:00 για να είναι στο σχολείο έγκαιρα για το μάθημα της ΠΔΣ.

Οι προσπάθειες καταστρατήγησης του νέου μέτρου έχουν ήδη ξεκινήσει. Υπάρχει ένα νέο κύμα μονίμων που μόλις άκουσαν ότι θα δίνονται 10 ώρες σε όσους προσληφθούν θεώρησαν πως πρέπει να πάρουν εκείνοι το πακέτο, οπότε και προτάσουν το γεγονός ότι τα δικά τους πτυχία έχουν παλαιότερο χρόνο κτήσης. Ήδη, σε αρκετές διευθύνσεις οι πίνακες έχουν "εμπλουτιστεί" με μονίμους και γίνεται προσπάθεια αλλοίωσής τους ώστε οι ώρες της ΠΔΣ να δοθούν σε μόνιμους εκπαιδευτικούς. Επιπλέον, αρκετές διευθύνσεις προσπαθούν να βρουν τρόπο για την εισαγωγή δικών τους αυθαίρετων κριτηρίων προκειμένου να προσλάβουν δικά τους άτομα.

Το ερώτημα είναι αν το υπουργείο θα θελήσει να προβεί σε ουσιαστικό έλεγχο και να καθιερώσει την αναγκαία διαφάνεια, ή στην πράξη θα βασιλεύσει πάλι η διαφθορά με πλασματικά τμήματα, πλασματικούς καθηγητές και πλασματικά κριτήρια πρόσληψης.

Δίκτυο (Παρα)Πληροφόρησης και (Απο)Συντονισμού για το Πανεπιστημιακό Κίνημα

Φαίνεται ότι με αφορμή την υπόθεση των κολεγίων βρήκαν ευκαιρία διάφοροι αστείοι τύποι να αναπτύξουν την επιχειρηματολογία τους για το θέμα που τους απασχολεί, δηλαδή πως το δημόσιο θα δώσει περισσότερα λεφτά στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (στις άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης αρκούνται σε λιγότερα, δηλαδή διορισμούς και επιδόματα των 170 ευρώ).

Έτσι λοιπόν, μας πληροφορούν για την επερχόμενη 'μετατροπή του πτυχίου σε απλή βεβαίωση σπουδών και φάκελο ατομικών προσόντων... αποσύνδεση των πτυχίων από τα επαγγελματικά και εργασιακά δικαιώματα.', η οποία έχει γίνει εδώ και χρόνια αλλά αυτοί δεν την έχουν πάρει είδηση, μιά και ποτέ δεν τους απασχόλησε το μέλλον των φοιτητών τους από τη στιγμή που ο δικός τους μισθός έπεφτε. Και πως άλλωστε να τους απασχολήσει, όταν οι ίδιοι φωνάζουν τόσα χρόνια για την αποσύνδεση του περιεχομένου των σπουδών από τις ανάγκες της αγοράς;

Στο τέλος όμως καταλήγουν στο θέμα που πραγματικά τους απασχολεί:

Στόχος είναι να πιεστούν και τα Δημόσια Πανεπιστήμια να ακολουθήσουν τις πρακτικές της ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης: να εισάγουν και αυτά δίδακτρα (όπως δυστυχώς ήδη γίνεται σε αρκετά μεταπτυχιακά προγράμματα), να στραφούν προς την προσφορά «ανταγωνιστικών» προγραμμάτων και αποσπασματικών γνώσεων και όχι ουσιαστικής διδασκαλίας και έρευνας, να επιδεινώσουν ριζικά την εργασιακή συνθήκη των διδασκόντων.

Τα δίδακτρα στα μεταπτυχιακά έχουν εισαχθεί σχεδόν από τότε που αυτά ξεκίνησαν. Γιατί τόσα χρόνια δεν έλεγαν τίποτα γι'αυτό, παρά έτρεχαν να πάρουν θέσεις και να βολέψουν δικούς τους σαν καθηγητές; Μήπως γιατί τους βόλευε να μαζεύουν τα λεφτά; Και ποιά ήταν η ουσιαστική διδασκαλία και έρευνα; Με τις συνεχείς καταλήψεις, ή μήπως με τη θέση που καταλαμβάνει η χώρα στην έρευνα; Και τι έχουν να πουν για τις διαφημίσεις για φροντιστήρια που κατακλύζουν τους χώρους των πανεπιστημίων;

Πίσω από το θέμα με τα κολέγια οι διάφοροι συνδικαλιστάδες βρίσκουν ευκαιρία να προωθήσουν τα δικά τους αιτήματα, που ουσιαστικά έχουν να κάνουν αποκλειστικά με τη διατήρηση των τωρινών εργασιακών συνθηκών τους, που είναι από τις πλέον προνομιούχες στο δημόσιο τομέα.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει και ο τρόπος που κλείνει το κείμενο:

να απαγορευτεί κάθε ιδιωτική δραστηριότητα στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης

Γιατί άραγε το θέμα είναι η απαγόρευση της ιδιωτικής δραστηριότητας αποκλειστικά στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και όχι και στο χώρο της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας; Για τους λόγους και τις σκοπιμότητες πίσω από αυτή τη διατύπωση θα επανέλθουμε στο μέλλον.

Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας: Τραγική εικόνα

Με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις με το ποιές σχολές είναι καθηγητικές και ποιές όχι, η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας αποφάσισε να εντατικοποιήσει τις συντεχνιακές κινητοποιήσεις της. Στην αρχή εξέδωσε ανακοίνωση που καλούσε τα μέλη της στην Πολυτεχνειούπολη αντί για την Πανεπιστημιούπολη, στη συνέχεια στις 15 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε μία ανακοίνωση γεμάτη τραγικά ορθογραφικά λάθη ("Γνωρίζεται καλά την γνώμη μου") που αποτελεί μνημείο ξύλινης συντεχνιακής γλώσσας.

Μέσα από έναν ορυμαγδό πολιτικάντικων κατεβατών, πληροφορούμαστε τις φιλοδοξίες της ΕΠΕ να δράσει σαν επιμελητήριο πληροφορικής, αλλά και να δεχθεί στους κόλπους της ένα σωρό άσχετους ώστε με τις πληρωμές των συνδρομών να πραγματοποιηθούν τα μεγαλεπίβολα σχέδια της ΕΠΕ.

Μετά από τους πρώιμους πανηγυρισμούς για την εισαγωγή της πληροφορικής στα δημοτικά και τους μαζικούς διορισμούς στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, ήρθαν και κάποιοι προβληματισμοί για το τι θα γίνει με τους αποφοίτους ΤΕΙ (ΠΕ20), που κάποτε η ΕΠΕ σνόμπαρε, τώρα όμως θέλει τη συνδρομή τους και την πολιτική τους στήριξη. Ίσως η επόμενη κωλοτούμπα να περιλαμβάνει και κάλεσμα στους αποφοίτους ΙΕΚ και ΕΠΑΛ να στελεχώσουν τις τάξεις της ΕΠΕ για τον πολυπόθητο διορισμό στην εκπαίδευση.

Συνεντεύξεις του ΙΔΕΚΕ

Δικαιολογημένη η αγανάκτηση όσων διαμαρτύρονται που οι συνεντεύξεις του ΙΔΕΚΕ για ωρομίσθιους όχι μόνο έγιναν σαν το Γεφύρι της Άρτας, αλλά επιπλέον αναγκάζουν τους ενδιαφερόμενους να πάνε στην Αθήνα(!). Όσοι δεν έχουν μέσο δε χρειάζεται καν να μπουν στον κόπο, οπότε δεν υπάρχει λόγος να κάνουν έξοδα και ταξίδια χωρίς λόγο.

Περισσότερα για το ΙΔΕΚΕ στο μέλλον.

Η νοοτροπία της αυθαιρεσίας στο ελληνικό πανεπιστήμιο

Η κατάσταση που έχει δημιουργηθεί στη Θεσσαλονίκη είναι ενδεικτική της νοοτροπίας που διδάσκεται στο ελληνικό πανεπιστήμιο, ότι όποιος επιδίδεται στο σκούξιμο και την υστερία κατορθώνει να του γίνονται τα χατήρια.

Έτσι λοιπόν, στο αισχρό ακαδημαικό περιβάλλον του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, αναπτύχθηκε μία κίνηση από φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενους του κωλοχανείου, να διεκδικηθούν οι χώροι του πρώην Στρατιωτικού Νοσοκομείου "για τις διδακτικές ανάγκες του πανεπιστημίου". Προκειμένου να επιτύχουν το στόχο τους, οι ενδιαφερόμενοι προβαίνουν κατά καιρούς σε καταλήψεις της Εγνατίας όδού και ανάρτηση πανό. Περιττό να πούμε ότι όλα αυτά είναι κατευθυνόμενα από τους καθηγητάδες του ΠΑΜΑΚ που κατευθύνουν ανάλογα και τους φοιτητοπατέρες, και οι ίδιοι καθηγητάδες φροντίζουν να πλευρίζουν βουλευτές προκειμένου να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις τους.

Η σχετική ανακοίνωση των φοιτητοπατέρων του ΠΑΜΑΚ αναφέρει τα εξής ενδιαφέροντα:

"Καθημερινά ταλαιπωρούμαστε και αναγκαζόμαστε είτε να χάνουμε τα μαθήματά μας είτε αυτά να πραγματοποιούνται υπό ανάρμοστες συνθήκες, στους χώρους των υπόγειων πάρκινγκ και στις σκάλες των αμφιθεάτρων"

Το ότι οι χώροι του ΠΑΜΑΚ δεν επαρκούν σημαίνει ότι κάποιοι δημιουργούν αναρίθμητα νέα τμήματα και δέχονται πολλαπλάσιους φοιτητές από όσους θα μπορούσε το ΠΑΜΑΚ να δεχτεί. Επιπλέον, πολλοί χώροι έχουν παραχωρηθεί από την αισχρή Σύγκλητο σε καταλήψεις και κόμματα. Όμως στο αναρχοκρατούμενο δημόσιο πανεπιστήμιο, όπου διδάσκεται η τέχνη της αυθαιρεσίας, η λύση σε κάθε πρόβλημα είναι η κατάληψη και η αρπαγή.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι οι θιασώτες του δημόσιου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κατηγορούν τα κολλέγια για ανεπαρκείς κτιριακές εγκαταστάσεις, όταν οι ίδιοι περιγράφουν ένα δημόσιο πανεπιστήμιο όπου γίνεται μάθημα στα υπόγεια πάρκινγκ και στις σκάλες!

Αν κάποιος θεωρεί ότι ο χαρακτηρισμός του ΠΑΜΑΚ ως κωλοχανείου είναι υπερβολικός, ας αναζητήσει στο youtube σχετικά video που δείχνουν την κατάσταση που επικρατεί!

Η ΟΛΜΕ για την ΠΔΣ

Εντύπωση προκαλεί η ξαφνική επιμονή της ΟΛΜΕ για διαφάνεια στις προσλήψεις της ΠΔΣ. Φαίνεται τα παιδιά και τα ανίψια των συνδικαλιστών, διευθυντών και καθηγητών αντιμετωπίζουν αθέμιτο ανταγωνισμό από άλλες κατηγορίες προνομιούχων, οπότε καλό είναι να εξασφαλιστούν τα δικαιώματα όσων επωφελήθηκαν τόσα χρόνια από το καθεστώς που επικρατούσε...

Γιωργάκης Παπανδρέου: Δημόσιο πανεπιστήμιο και γόνοι

Ενώ όλοι οι πολιτικοί, και όχι μόνο αυτοί της Αριστεράς, κόπτονται για το δημόσιο πανεπιστήμιο, έχει ενδιαφέρον να δούμε τι πορεία επιφυλάσσουν για τους γόνους τους.

Τυπική περίπτωση αυτή της κόρης του Γιώργου Παπανδρέου, Μαργαρίτας. Η μικρή Μαργαρίτα ήθελε να γίνει βιολόγος. Φαίνεται όμως ότι αυτή της η κλίση δε μπορούσε να βρει διέξοδο στο ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο. Οι τετριμένες εισαγωγικές εξετάσεις της προξενούσαν νυσταγμό. Το δημόσιο πανεπιστήμιο δε μπορούσε να προσφέρει το ταπεινο lifestyle που χρειάζεται μία επίδοξη επιστήμονας. Έτσι ο ΓΑΠ την έστειλε στο Κολλέγιο Αθηνών και στο International Baccalaureate, προκειμένου να μην εμπλακεί στις ανιαρές διαδικασίες του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.



Το όλο εγχείρημα πληροφορούμαστε πως πλαισιώθηκε από ψώνια στου Harrods και φαγοπότι στα πιο in αγγλικά εστιατόρια. Όμως η σκληρή μοίρα κτύπησε αδυσώπητα τη σοσιαλίστρια πριγκηποπούλα: Το Oxford δεν τη δέχτηκε στις τάξεις των φοιτητών του.

Για μία Παπανδρέου όμως πάντα υπάρχει λύση. Το Imperial College άνοιξε τις πόρτες του. Τι κι αν στην Ελλάδα ακούν college και βγάζουν αφρούς; Στο εξωτερικό είμαστε Ευρωπαίοι. Η νεαρή γόνος ήδη έχει αποφασίσει να συνεχίσει τις σπουδές της είτε στην Αγγλία είτε στην Αμερική, και ίσως κάποτε επιστρέψει στην ψωροκώσταινα για να γίνει Υπουργός Παιδείας.

Σε αυτό ίσως βέβαια την προλάβει έτερος γόνος της Δυναστείας, ο Αντρίκος Κατσανέβας. Η κοσμική πένα μας πληροφορεί πως ο γόνος του καθηγητή στο δημόσιο πανεπιστήμιο Θεόδωρου Κατσανέβα μετά το Αρσάκειο Εκάλης πήρε τον σκληρό δρόμο της ξενιτιάς για σπουδές στο εξωτερικό, ενώ τώρα που γύρισε μαγνητίζει με το βλέμμα του ροφού τις επίδοξες συνοδούς γόνων και περιμένει τα δημοσιεύματα να καλλιεργήσουν το προφίλ του για να πάρει σειρά για διορισμό.



Επειδή στην Ελλάδα έχουμε δημοκρατία, δε μπορεί μόνο μία οικογένεια να έχει δικαίωμα στην εκπαίδευση. Έτσι, όλοι οι γόνοι έχουν δικαίωμα στην ίδια πορεία προκειμένου να έρθουν στην Ελλάδα φρέσκιοι για να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας. Ακόμα και τα παιδιά κάποιων πολιτικών που πριν μπουν στην πολιτική αγόραζαν μεταχειρισμένα εσώρουχα.

Αλεξάνδρα Αδάμη: Άλλη μία πασιονάρια των ΤΕΙ

Αφού οι ιθύνοντες των δημοσίων ΑΕΙ και ΤΕΙ απαίτησαν τη συμμετοχή τους στις διάφορες επιτροπές ελέγχου των κολεγίων, στη συνέχεια με διαδοχικές παραιτήσεις κατέστησαν σαφές ότι το έκαναν μόνο και μόνο για να σαμποτάρουν τις επιτροπές αυτές και να επιτύχουν την καθυστέρηση της αναπόφευκτης καθιέρωσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Στρατηγική χαρακτηριστική των διαφόρων "δημόσιων φορέων" που ανεύθυνα κινούνται με αποκλειστικό άξονα το προσωπικό τους συμφέρον και το πως θα διατηρήσουν τα μονοπώλιά τους.

Η Αλεξάνδρα Αδάμη θεώρησε πως αυτό δεν είναι αρκετό, οπότε και θεώρησε πρέπον να στείλει μία γλειώδη επιστολή για να δηλώσει την υποτέλειά της στον αρχινονό των ΤΕΙ, τον πρόεδρο της ΟΣΕΠ-ΤΕΙ:

"Προς
Τον Πρόεδρο της ΟΣΕΠ-ΤΕΙ: κ. Γιάννη Τσάκνη,

Σ΄ενημερώνω και επίσημα ως Πρόεδρο της ΟΣΕΠ-ΤΕΙ, ότι σήμερα 8.8.2009 με έγγραφό μου προς τον ΥΠΕΠΘ δεν αποδέχθηκα το διορισμό μου στην Επιτροπή Αξιολόγησης και Ελέγχου Κολλεγίων, υιοθετώντας την απόφαση του συνδικαλιστικού μας φορέα ο εκπρόσωπος των ΤΕΙ στην εν λόγω επιτροπή να ορίζεται ύστερα από πρόταση της ΟΣΕΠ-ΤΕΙ και της Συνόδου των Προέδρων ΤΕΙ, προς προάσπιση του αυτονόητου, δηλαδή των επαγγελματικών δικαιωμάτων των αποφοίτων των ΤΕΙ, στα οποία υπηρετούμε.

Φιλικά
Αλεξάνδρα Αδάμη"

Βέβαια ορθή η ανησυχία της κ.Αδάμη και η προσήλωσή της στο συντεχνιακό συμφέρον, μιά και αν αναγνωριστούν επίσημα τα κολέγια κανείς δε θα πηγαίνει να ακούσει για marketing από μία άσχετη δικηγόρο.

Πολύ πιο πρωτότυπος ο εκπρόσωπος των ΑΕΙ που επίσης παραιτήθηκε, Δημήτριος Βασιλείου, απαιτεί από το κράτος να αφήσει τα ΑΕΙ να "απεξαρτηθούν από τον κρατικό εναγκαλισμό και να προσφέρουν υψηλή εκπαίδευση"(!). Το πρώτο έχει επιτευχθεί προ πολλού με τα πανεπιστήμια να αποτελούν καταφύγιο κάθε εκκολαπτόμενου κομματικού στελέχους και κάθε γόνου που θέλει να εξασφαλίσει την πιο τεμπέλικη θέση του δημοσίου, το δεύτερο δύσκολα θα γίνει, όπως τουλάχιστον αναγνωρίζει και ο ίδιος ο Βασιλείου.