Το τμήμα Διδακτικής Τεχνολογιών και Ψηφιακών Συστημάτων του ΠΑΠΕΙ αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της παράνοιας της ελληνικής πραγματικότητας, και το ίδιο ισχύει και για τις αντιδράσεις που ξεσήκωσε η αναγνώρισή του ως καθηγητική σχολή, δηλαδή σχολή που οι απόφοιτοί της είναι κατάλληλοι να εργαστούν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση.
Είναι πραγματικά περίεργο πως ένα τμήμα με το όνομα "Διδακτική Τεχνολογιών και Ψηφιακών Συστημάτων" δεν είχε μέχρι τώρα αναγνωριστεί ως καθηγητική σχολή. Η αδικία στην αναγνώριση που του έγινε είναι ότι χρειάστηκε να φοιτήσει στο τμήμα αυτό η κόρη του Λυκουρέντζου για να αποφασίσει ο πατέρας της να ασχοληθεί με το θέμα, τη στιγμή μάλιστα που δεν ασχολήθηκε με το θέμα άλλων σχολών που το ίδιο το ελληνικό κράτος αρνείται να αναγνωρίσει στοιχειωδώς.
Είναι επίσης περίεργο πως το συγκεκριμένο τμήμα, αφού έχει σαφή χαρακτήρα και προορισμό, επιτρέπει στους αποφοίτους του να έχουν επαγγελματικά δικαιώματα στον κλάδο της πληροφορικής, αποδεικνύοντας το πόσο συντεχνιακά κινούνται οι κάθε λογής πληροφορικάριοι, οι οποίοι προσπαθούν να αποκλείσουν τους αποφοίτους του πολυτεχνείου αλλά δέχονται ευχάριστα στους κύκλους τους διάφορους άσχετους.
Οι διαμαρτυρόμενοι για την παιδαγωγική επάρκεια που δόθηκε στο συγκεκριμένο τμήμα δείχνουν διατεθειμένοι να πουν μόνο όσα τους συμφέρουν. Σκοπός τους άλλωστε είναι να εξασφαλίσουν τον διορισμό τους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον Κωστίκα Βύρωνα, απόφοιτο του τμήματος Πληροφορικής του Οικονομικού Πανεπιστημίου, ο οποίος όχι μόνο κατάφερε να είναι κάθε χρόνο στη Σιβιτανίδειο με τις γνωστές "αξιοκρατικές" διαδικασίες, αλλά και έχει το θράσος να διαμαρτύρεται που οι απόφοιτοι του τμήματος ΔΤΨΣ θα προταθούν στους πίνακες διορισμών, καθιστώντας άχρηστα τα μόρια που συγκεντρώνει από το παράθυρο της Σιβιτανιδείου!
Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η αναγνώριση της παιδαγωγικής επάρκειας του συγκεκριμένου τμήματος, αλλά ολόκληρο το πλαίσιο μέσα στο οποίο αποφασίζονται διορισμοί και επαγγελματικά δικαιώματα.
