Πρόκειται φυσικά για το οικογενειακό άβατο των Χριστινάκηδων και των Λιαντίνιδων, όπου οι κορασίδες των συγκεκριμένων οικογενειών έβρισκαν φιλόξενο καταφύγιο και επαγγελματική στέγη στο συγκεκριμένο τμήμα, όχι μόνο οι ίδιες αλλά και οι εκλεκτοί της καρδιάς τους. Οι παρατυπίες προκειμένου να επιτευχθεί το "επιστημονικό έργο" των οικογενειοκρατών αμέτρητες, και εδώ και πολλά χρόνια γνωστές.
Φαίνεται όμως πως μόνο ο Πανάρετος είχε την πρόθεση να ασχοληθεί με το ζήτημα, κάνοντας την αισχρή ΠΟΣΔΕΠ πρώτα να μιλήσει για "συκοφάντηση του δημόσιου πανεπιστημίου", και στη συνέχεια, όταν ο Πανάρετος ζήτησε την κατάργηση του τμήματος, για "αυτοδιαχείριση τέτοιων φαινομένων από την ίδια την ακαδημαική κοινότητα".
Το ερώτημα είναι γιατί αυτή η αυτοδιαχείριση δεν έλαβε χώρα τόσες δεκαετίες, όταν όλοι οι καθηγητάδες θεωρούσαν αυτονόητο να κληροδοτήσουν τη θέση τους σε συγγενείς και κολλητούς ή κολλητές. Η υποκριτική στάση της ΠΟΣΔΕΠ δείχνει πόσο ανάξιοι είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι ψευτοακαδημαικοί που το μόνο που τους απασχολεί είναι να παρασιτούν εις βάρος της κοινωνίας.
Η πρόταση του Πανάρετου για κατάργηση του τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και απορρόφησης των φοιτητών του από το Θεολογικό δε βρήκε αντιδράσεις μόνο από τους βολεμένους κηφήνες, αλλά και από τους ίδιους τους φοιτητές του τμήματος, και αυτό έγινε αφορμή για να φανούν ορισμένα σημεία που μέχρι τώρα δείχνει να αγνοεί η Ελληνική κοινωνία.
Η ανεργία των θεολόγων καλπάζει στα ύψη, σε σημείο που ζητούν να διορίζονται ως ξεναγοί. Αυτό όμως δεν εμποδίζει την πολιτεία να συντηρεί παράλληλα και τμήματα Κοινωνικής Θεολογίας, οι απόφοιτοι των οποίων διεκδικούν τις ίδιες θέσεις με τους θεολόγους.
Το επίμαχο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών εμφανίζεται να έχει 1500 φοιτητές. Ποιός αποφάσισε την εισαγωγή όλων αυτών σε ένα τμήμα με μηδαμινό επαγγελματικό μέλλον; Και τι προσδοκούν άραγε όλοι αυτοί οι φοιτητές από το πτυχίο που θα πάρουν;
Οι πολυπληθείς φοιτητές του οικογενειοκρατούμενου τμήματος δε δίστασαν να βγουν στο δρόμο για τα δίκαια της οικογένειας Χριστινάκη, όμως το ερώτημα είναι γιατί μέχρι τώρα δε βγήκαν στο δρόμο για την κατάντια της σχολής τους. Η απάντηση είναι ότι είχαν και αυτοί βολευτεί με το καθεστώς που επικρατούσε, και που έδινε εύκολα πτυχία χάρη στις άσχετες καθηγήτριες που κατέλαβαν καρέκλες αντί για προίκα. Οπότε όλοι έμεναν ευχαριστημένοι και προτιμούσαν να σιωπούν.
Είναι επιτέλους καιρός να επιβληθεί ο ορθολογισμός και η ηθική στο Ελληνικό πανεπιστήμιο που νέμονται η διαφθορά και η οικογενειοκρατία!
