Θα σταθούμε σε δύο σημεία του κειμένου της ΠΕΚΑΠ.
Στο πρώτο αναφέρεται:
"...οι απόφοιτοι του Νέου Λυκείου κινδυνεύουν να καταδικαστούν στον ψηφιακό αναλφαβητισμό και στην άγνοια του αλγοριθμικού τρόπου σκέψης, δηλ. του τρόπου σκέψης που είναι αναγκαίος σε όλες τις επιστήμες, αφού συντελεί στην ανάπτυξη της αναλυτικής και συνθετικής σκέψης και στην απόκτηση ικανοτήτων μεθοδολογικού χαρακτήρα."
Εδώ η ΠΕΚΑΠ συγχέει δύο διαφορετικά πράγματα, τον ψηφιακό αναλφαβητισμό και τον αλγοριθμικό τρόπο σκέψης. Στο ζήτημα του υποτιθέμενου ψηφιακού αναλφαβητισμού έχουμε αναφερθεί σε ιδιαίτερο άρθρο στο παρελθόν, και εδώ απλώς θα υπενθυμίσουμε ότι δε συνιστά ψηφιακό αναλφαβητισμό το γεγονός ότι όλοι οι μαθητές ξέρουν απ'έξω τη λειτουργία πολύπλοκων κινητών τηλεφώνων ή δημοφιλών ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης. Για τον αλγοριθμικό τρόπο σκέψης όμως θα τονίσουμε το υποκριτικό ενδιαφέρον της ΠΕΚΑΠ, γιατί τα όσα λέει ανταποκρίνονται πολύ καλύτερα στο μάθημα των Μαθηματικών, επιπλέον δε οι ΠΕ19/20 προέρχονται από μεγάλο αριθμό ανομοιογενών σχολών και θα ήταν το λιγότερο αστείο να ισχυριστεί κανείς ότι έστω οι μισοί από αυτούς έχουν διδαχθεί "τον αλγοριθμικό τρόπο σκέψης".
Το δεύτερο σημείο του κειμένου της ΠΕΚΑΠ στο οποίο θα σταθούμε αναφέρει:
"Η χώρα μας είναι στην τελευταία θέση στην κατάταξη των χωρών της Ε.Ε. που αναφέρονται στους δείκτες που αφορούν στις θετικές επιστήμες, ενώ σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Πληροφορική διδάσκεται με τη μια ή την άλλη μορφή στο Λύκειο."
Η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση γιατί οι μαθητές δε χρειάζεται να αγωνιούν πλέον για το αν θα περάσουν στα μαθήματα Μαθηματικών, Φυσικής και Χημείας, για την ακρίβεια δε χρειάζεται να γνωρίζουν έστω απλή αριθμητική για να τελειώσουν το σχολείο. Εκεί οφείλεται η τελευταία θέση της Ελλάδας στην κατάταξη, και όχι στο ότι οι ώρες που οι πληροφορικάριοι κάνουν μάθημα πασιέντζας, ή Word στην καλύτερη περίπτωση, δεν είναι αρκετές.
Ο μόνος τρόπος λοιπόν για να ανέβει η Ελλάδα σε καλύτερες θέσεις είναι η αυστηροποίηση των εξετάσεων και η εγκατάλειψη του παιδολατρικού δόγματος που θέλει όλους τους μαθητές να τελειώνουν "επιτυχώς" το Λύκειο. Και αυτό δε χρειάζεται ούτε διορισμούς πληροφορικάριων ούτε περισσότερες ώρες πληροφορικής.
Ας μην ξεχνάμε πως το κράτος φροντίζει πλέον ώστε οι μαθητές να εξοπλίζονται με φορητούς υπολογιστές. Αυτό σημαίνει ότι μπορούν στο σπίτι τους να εξασκηθούν όσο θέλουν και μάλιστα σε συνθήκες πολύ καλύτερες από αυτές που προσφέρουν τα σχολικά εργαστήρια με τους διαλυμένους υπολογιστές όπου τρεις και παραπάνω μαθητές κάθονται μπροστά σε μία οθόνη παίζοντας πασιέντζα. Ο τυχόν ισχυρισμός των πληροφορικάριων για το αντίθετο καταρρίπτεται άμεσα από το ότι αν κουραζόντουσαν στο μάθημα δε θα έτρεχαν όλη την ημέρα κυνηγώντας ωρομισθίες σε ΙΕΚ, ΚΕΚ, ΙΔΕΚΕ και εσχάτως και σε άλλες δομές.
Η εξέλιξη της ιστορίας της πληροφορικής στα σχολεία δείχνει πως ήταν μεγάλο σφάλμα η σύσταση ιδιαίτερου καθηγητικού κλάδου, καθώς οι πληροφορικάριοι έχουν εξελιχθεί σε μάστιγα της εκπαίδευσης με τις διαρκείς απαιτήσεις τους και τις στρεβλώσεις που προσπαθούν να επιβάλλουν.
