Κάποτε το ΠΑΣΟΚ ξεσπάθωνε κατά υπουργών όπως ο Κοντογιαννόπουλος (που μετά βρήκε φιλόξενο καταφύγιο στα σοσιαληστικά ιδεώδη) και κατακεραύνωνε τη μέσω των ΜΑΤ εκπαιδευτική πολιτική. Ας μην ξεχνάμε και την περίπτωση Τεμπονέρα, που αποτελεί ακόμα και σήμερα σύμβολο της πράσινης παράταξης.
Σήμερα όμως, που το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην εξουσία και αγωνίζεται να γαντζωθεί σε αυτή εν μέσω γενικευμένης λαϊκής κατακραυγής, τα τσιτάτα για δημοκρατία που εκστομίζουν τα κυβερνητικά στελέχη μοιάζουν με εκείνα που εκστόμιζε ο Τσαουσέσκου.
Η ’ννα Διαμαντουέτα βρήκε το δικό της σήμα κατατεθέν στο τσιτάτο "πρώτα ο μαθητής" σε διάφορες παραλλαγές:
"πρώτα το καλό των παιδιών"
"πρώτα το συμφέρον του μαθητή"
"πάνω απ'όλα το μέλλον των παιδιών μας"
Το μέλλον των παιδιών όμως δε φάνηκε να απασχολεί ιδιαίτερα την καλομαθημένη στις Βερσαλλίες υπουργό και την αυλή της όταν κατέληξαν στο σχέδιο των συγχωνεύσεων. Χωρίς καμία επαφή με την πραγματικότητα, αποφασίστηκε η κατάργηση σχολείων και η συγχώνευσή τους με άλλα ανεξάρτητα από το αν υπάρχουν οι απαραίτητες συνθήκες ώστε τα παιδιά να μη στοιβάζονται σε απάνθρωπες συνθήκες και σε ακατάλληλους χώρους που μετατρέπονται σε τάξεις για την εξυπηρέτηση των αυτοκρατορικών σχεδίων.
’λλωστε, αυτά είναι ψιλά γράμματα για μία υπουργό που στέλνει το δικό της παιδί σε ακριβό ιδιωτικό σχολείο για να παρακολουθήσει το ΙΒ και να μη χρειαστεί να δώσει εξετάσεις με τα παιδιά του λαουτζίκου.
Όμως, η ύβρις της αλλαζονικής γραίας δεν τελειώνουν εδώ.
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η ιστορία των συγχωνεύσεων αποτελεί αποτέλεσμα της οικονομικής κατάρρευσης στην οποία έφεραν τη χώρα οι έως τώρα κυβερνώντες, στους οποίους φυσικά περιλαμβάνεται και η Διαμαντοπούλου. Θα μπορούσε λοιπόν η υπουργός να παραδεχθεί πως οι συγχωνεύσεις γίνονται για οικονομικούς λόγους και επειδή η κυβέρνηση δε θέλει να πάρει πίσω τα κλεμένα. ’λλωστε, αν τα πάρει πίσω τι θα κάνουν εκείνοι που τα πήραν και έμαθαν σε ένα συγκεκριμένο τρόπο ζωής, με ακριβά σπίτια και γούστα;
Νομίζοντας ότι ο λαός αποτελείται αποκλειστικά από τυφλωμένους από το κομματικό πάθος οπαδούς, η προστατευόμενη της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ επινόησε ένα σχέδιο που στο φτωχό μυαλό της φάνταζε μεγαλοφυές: Να πει ότι οι συγχωνεύσεις αποτελούν το προϊόν περίσκεψης και μελέτης για τη βελτίωση του δημόσιου σχολείου, ώστε να εφαρμοστούν νέες παιδαγωγικές μέθοδοι και τα παιδιά να εθιστούν από νωρίς στην εικονική πραγματικότητα.
Είναι γεγονός ότι πολλά σχολεία είχαν αποτελέσει πεδίο περίεργων τοποθετήσεων, που πολλές κατέληγαν στη συνέχεια σε αποσπάσεις σε μεγάλα αστικά κέντρα. Μία κατάσταση που τα δύο μεγάλα κόμματα αλλά και οι συνδικαλιστές εξέθρεψαν προκειμένου να εξυπηρετήσουν κάποιους εκλεκτούς. Αυτό θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί από πολύ παλιά αν οι ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας φρόντιζαν για την ύπαρξη ενός πλαισίου εκπαίδευσης εξ αποστάσεως, χρησιμοποιώντας τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα και τα κατάλληλα σχολικά βιβλία (στα οποία έχουμε αναφερθεί σε άλλα άρθρα μας). Όμως οι πάντες προτίμησαν να αγνοήσουν τη δυνατότητα μίας τέτοιας λύσεως, ώστε να μη θιγούν τα κεκτημένα διαφόρων όμάδων, τόσο των εκπαιδευτικών ώστε να διορίζονται, όσο και των πολιτικών ώστε να διορίζουν.
Αφού λοιπόν το κράτος προέβαλε ως μοναδική λύση να πηγαίνουν τα παιδιά στο σχολείο σε καθημερινή βάση, χωρίς να λαμβάνονται υπόψιν οι εκάστοτε γεωγραφικές συνθήκες, ήταν επόμενο να αναλάβει και την υποχρέωση να διατηρεί τον ελάχιστο αριθμό σχολείων και μεταφορικών μέσων.
Τώρα το κράτος έρχεται και δημιουργεί συνθήκες ανείπωτης ταλαιπωρίας όχι μόνο για τα παιδιά των απομακρυσμένων περιοχών, αλλά ακόμα και για τα παιδιά των αστικών περιοχών.
Ο πολύς κόσμος ορθά κατάλαβε ότι η κατά τα άλλα σοσιαλιστική κυβέρνηση απλώς ψάχνει τρόπο να εξοικονομήσει χρήματα τη στιγμή που οι κρατούντες συνεχίζουν να κάνουν την ίδια προκλητική ζωή, και οι διαμαρτυρίες πολλαπλασιάστηκαν.
Συνεχίζοντας την παράδοσή της, που είναι να κρύβεται στις Βερσαλλίες της ώστε να μην την ενοχλεί ο λαουτζίκος, η ’ννα Διαμαντουέτα βρήκε τη λύση, συνοδεύοντας τις δημόσιες εμφανίσεις της με την παρουσία αμέτρητων αστυνομικών δυνάμεων.
Τα όσα διαδραματίστηκαν κατά τη μαθητική παρέλαση της 25ης Μαρτίου ήταν επανάληψη ενός έργου που έχουμε δει πολλές φορές, με την προσθήκη μερικών σκηνών ακόμα.
Οι πραιτωριανοί της Διαμαντουέτας δημιούργησαν στο Σύνταγμα ένα χωριό Ποτέμκιν, προκειμένου η γραία αυτοκρατορίσκη να μην ενοχληθεί από διαμαρτυρίες. Αστυνομικοί, ανάμεσά τους και ασφαλίτες με πολιτικά, προχώρησαν σε προληπτικές συλλήψεις(!) εκπαιδευτικών και καλλιτεχνών, με την κατηγορία ότι είχαν την πρόθεση(!) να διαδηλώσουν.
Οι εκπαιδευτικοί ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για τις συγχωνεύσεις των σχολείων, ενώ οι καλλιτέχνες είχαν ως σκοπό να παρουσιάσουν ένα happening διαμαρτυρίας για το μνημόνιο χρησιμοποιώντας ανδρείκελα. Αφού οι ασφαλίτες τους προπηλάκισαν στην πλατεία Συντάγματος, είδαμε τις ιλαροτραγικές σκηνές τα ανδρείκελα της εξουσία να μεταφέρουν τα ανδρείκελα ως τεκμήριο της παρανομίας των καλλιτεχνών.
Όταν κάθε παρουσία της υπουργού συνοδεύεται από την παρουσία διμοιριών ΜΑΤ και ασφαλιτών για την προληπτική καταστολή της όποιας διαμαρτυρίας των πολιτών, είναι προφανές ότι η Διαμαντουέτα έχει χάσει και το ελάχιστο λαϊκό έρεισμα που θα μπορούσε να διαθέτει. Και όταν δίνει εντολές για προληπτική καταστολή της όποιας διαμαρτυρίας, αποτελεί πλέον τυπικό παράδειγμα μίας κατηγορίας στην οποία ανήκουν μωροφιλόδοξες αλλαζονικές μεγαλοκυρίες τύπου Μαρίας Αντουανέτας και Έλενας Τσαουσέσκου.
