Υπάρχει μία διάχυτη εντύπωση στην Ελληνική κοινωνία ότι το σχολείο δεν εργάζεται αρκετά. Οι γονείς διαμαρτύρονται ότι δεν τους δίνεται η ευκαιρία να παρκάρουν για αρκετές ώρες τα παιδιά τους. Οι εργαζόμενοι διαμαρτύρονται ότι οι εκπαιδευτικοί δουλεύουν πολύ λίγο σε σχέση με άλλες χώρες. Τα αποτελέσματα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης σε ότι αφορά τις επιδόσεις των μαθητών είναι το λιγότερο απογοητευτικά.
Και όμως, οι υποχρεωτικές ώρες διδασκαλίας στο δημοτικό υπερβαίνουν σημαντικά το μέσο όρο των χωρών τόσο του ΟΟΣΑ όσο και της ΕΕ. Και εάν υλοποιηθούν τα σχέδια της Διαμαντοπούλου για τα 800 δημοτικά σχολεία, ο αριθμός των ωρών διδασκαλίας θα εκτιναχθεί στην κορυφή της παγκόσμιας κατάταξης. Όλες αυτές τις ώρες, τα παιδιά του δημοτικού θα κάθονται σε ένα θρανίο σε μία τυπική σχολική αίθουσα και θα έχουν μαζί τους τάπερ με φαγητό από το σπίτι που θα τρώνε πάνω στο θρανίο αυτό.
Το τραγικότερο είναι ότι δεν υπάρχουν διαμαρτυρίες για αυτή την κολεκτιβοποίηση των μικρών μαθητών, που μόνο θετικά δε μπορεί να επιδράσει στην ανάπτυξή τους. Αντίθετα, οι γονείς είναι ευχαριστημένοι που θα ξεφορτώνονται περισσότερες ώρες τα παιδιά τους παρκάροντάς τα κάπου, χωρίς να ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τις συνθήκες του σχολικού χώρου, ενώ οι εκπαιδευτικοί είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένοι γιατί θα αυξηθούν κάθετα οι προσλήψεις όχι μόνο των δασκάλων, αλλά και των καθηγητών αγγλικής και πληροφορικής.
Ακόμα και αν οι γονείς, λόγω μορφωτικού επιπέδου ή άλλων λόγων, δεν αντιλαμβάνονται το εσφαλμένο αυτών των αλλαγών, θα περίμενε κανείς ότι οι εκπαιδευτικοί θα έχουν μεγαλύτερη αίσθηση ευθύνης απέναντι στο λειτούργημά τους αντί να ενδιαφέρονται μόνο για την προώθηση των συντεχνιακών αιτημάτων τους.
Φυσικά δεν προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτοί οι σχεδιασμοί αποτελούν "προσωπικό στοίχημα" της Λαίδης Μπίλντερμπεγκ.
Το Ελληνικό Παράδοξο της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης δημιουργήθηκε γιατί κανείς δε θέλει να παραδεχθεί ότι το Ελληνικό σχολείο πάσχει σε όλα τα σημεία και ότι τα προβλήματα δε λύνονται απλώς αυξάνοντας εκ νέου τις ώρες διδασκαλίας.
