Μία τέτοια κατάσταση βιώνει το πολύπαθο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο οποίο οι καταληψίες της ΚΝΕ έχουν αυτή τη φορά ως αίτημα τη χρήση δημόσιων υποδομών προκειμένου να κάνουν διακοπές. Ας δούμε όμως πως περιγράφει γλαφυρά την κατάσταση το παρακάτω άρθρο της Καθημερινής:
"Ο τουρισμός ως λαϊκό δικαίωμα στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου
Tου Στεφανου Kασιματη
Στη Χίο, το Πανεπιστήμιο Αιγαίου διαθέτει φοιτητική εστία 180 δωματίων. Οσοι φοιτητές αποκτούν –βάσει κοινωνικών κριτηρίων– το δικαίωμα της στέγασης στο κτίριο της εστίας υπογράφουν σύμβαση, από την οποία απορρέει η υποχρέωσή τους να παραδίδουν στις πανεπιστημιακές αρχές τα δωμάτιά τους την 1η Ιουλίου και να επιστρέφουν σε αυτά την 1η Σεπτεμβρίου. Στη διάρκεια αυτού του διμήνου γίνονται οι απαραίτητες εργασίες για τη συντήρηση του κτιρίου, επίσης όμως τα κενά δωμάτια αξιοποιούνται είτε για τα θερινά σχολεία, που οργανώνει το πανεπιστήμιο, είτε για τη στέγαση των προσκεκλημένων σε επιστημονικά συνέδρια.
Με το καθεστώς αυτό όμως διαφωνούν οι φοιτητές της ΚΝΕ και άλλων αριστερών οργανώσεων, οι οποίοι εφέτος, όπως και πέρυσι, αρνούνται να εκκενώσουν τα δωμάτια. «Ελάτε να μας βγάλετε», απαντούν στις σχετικές εκκλήσεις των πανεπιστημιακών αρχών. Γιατί το κάνουν; Μα, για το ελληνικό καλοκαίρι, φυσικά! Διότι έτσι εξασφαλίζουν δωρεάν στέγη για δύο μήνες σ’ ένα όμορφο νησί, φωνάζουν τους φίλους τους, τις οικογένειές τους, τις φιλεναδίτσες τους και περνούν χάρμα εξόδοις του κορόιδου, δηλαδή του δημόσιου πανεπιστημίου, αφού αυτό πληρώνει τους λογαριασμούς για το ηλεκτρικό και το νερό. Συγχρόνως, δε, οι φοιτητές κάνουν και πολιτικό ακτιβισμό, αφού, καταλαμβάνοντας την εστία τους μήνες των πανεπιστημιακών διακοπών, πραγματώνουν το σύνθημα του ΚΚΕ ότι ο τουρισμός είναι «αδιαπραγμάτευτο, λαϊκό δικαίωμα».
Στον αγώνα των φοιτητών, για σπουδές που περιλαμβάνουν και δωρεάν διακοπές, συμπαρίσταται και ο σύλλογος του διδακτικού προσωπικού. Στη Σύγκλητο της περασμένης Πέμπτης, η εκπρόσωπος του Συλλόγου του ΔΕΠ ετάχθη αναφανδόν υπέρ της κατάληψης, επικαλούμενη τη βλακώδη ιδεολογία της εξιδανίκευσης της νεότητας, που θέλει τα «παιδιά» να έχουν μόνο δικαιώματα και σχεδόν καθόλου υποχρεώσεις. Τι σημασία έχει αν η κατάληψη ανατρέπει τους σχεδιασμούς του πανεπιστημίου για τις θερινές δραστηριότητές του και επιβαρύνει το κόστος λειτουργίας του; Τα «παιδιά» έχουν πάντα δίκιο!
Σύμφωνα με τη θεωρία όμως, η πραγματοποίηση των λαϊκών αιτημάτων δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Κάθε επιτυχία είναι ένα βήμα που οδηγεί προς τον σοσιαλισμό και, γι’ αυτό, τα λαϊκά αιτήματα πρέπει να γίνονται ολοένα πιο επιθετικά! Υπό αυτό το πρίσμα, οι φοιτητές της Χίου οφείλουν να κλιμακώσουν τον αγώνα για το λαϊκό δικαίωμα του τουρισμού, θέτοντας μια σειρά από στόχους, όπως: λειτουργία του εστιατορίου για δωρεάν σίτιση, κλιματιστικά στα δωμάτια, πισίνα ολυμπιακών διαστάσεων, pool bar και –γιατί όχι;– room service! Οσο για το υπαλληλικό προσωπικό που χρειάζεται για όλα αυτά, η λύση είναι απλή: Ολοι αυτοί οι αστοί καθηγητάδες που κάθονται το καλοκαίρι και πληρώνονται, τι νομίζουν ότι κάνουν; Δεν ξέρουν ότι αργία μήτηρ πάσης κακίας; Να επιστρατευθούν αμέσως και να τσακιστούν να σερβίρουν πινακολάδες στους φοιτητές στις ξαπλώστρες!
Για να σοβαρευτούμε όμως, το σοσιαλιστικό πείραμα που επιχειρείται στην πανεπιστημιακή εστία της Χίου δεν έχει σχέση με τον πραγματικό σοσιαλισμό. Είναι απλώς μια άσκηση «πειρατικού σοσιαλισμού», που γίνεται μόνον υπό συνθήκες καπιταλισμού και με την προϋπόθεση της ύπαρξης ενός κράτους το οποίο δεν τολμά να υπερασπισθεί τον εαυτό του και να προστατεύσει τη δημόσια περιουσία. Οι διακοπές υπό συνθήκες πραγματικού σοσιαλισμού (που σημαίνει το μοίρασμα της δυστυχίας σε όλους – εκτός από τα στελέχη του κόμματος, για τα οποία θα λειτουργεί αποκλειστικά ο Αστέρας στη Βουλιαγμένη...) είναι κάτι εντελώς διαφορετικό. Οποιος είδε τον «Ριζοσπάστη» της περασμένης Παρασκευής μπορεί να πάρει μια ιδέα από τη φωτογραφία της πρώτης σελίδας. Δείχνει μια ομάδα νέων, οι οποίοι, πιασμένοι από τους ώμους, σχηματίζουν κύκλο και χορεύουν (δημοτικά, κατά πάσα πιθανότητα...) ανεμίζοντας μια σημαία του ΚΚΕ. Η λεζάντα γράφει: «Από τις συλλογικά οργανωμένες διακοπές της ΚΝΕ στο Αχλάδι». Και, βέβαια, για τους μερακλήδες (σκληροπυρηνικούς) τους σοσιαλισμού θα υπάρχουν πάντα οι μπριγάδες για το ζαχαροκάλαμο στην Κούβα..."
