"Την ώρα που ο χώρος της εκπαίδευσης υφίσταται τα αποτελέσματα μιας πρωτοφανούς λιτότητας και περικοπών στα στοιχειώδη, την ώρα που οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί με συμβάσεις του προγράμματος ΕΣΠΑ εξακολουθούν να είναι απλήρωτοι, την ώρα που το υπουργείο χρωστά στους εκπαιδευτικούς 10 εκ. ευρώ από δεδουλευμένα προηγούμενων ετών, είναι πρόκληση και σκάνδαλο να σπαταλούνται χρήματα σε άχρηστες δράσεις, συμβούλους, ταξίδια, ημερίδες χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο, ιδιωτικές εταιρίες κ.λπ."
Το ερώτημα είναι αν αυτά τα 10.000.000 που το Υπουργείο "χρωστά" σε εκπαιδευτικούς ανήκουν και αυτά, τουλάχιστον κατά ένα μέρος, στην κατηγορία των άχρηστων δράσεων, ταξιδιών, ημερίδων χωρίς ουσιαστικό περιεχόμενο.
Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τα ΠΕΚ και το μεγαλύτερο μέρος της ΠΔΣ, που ουσιαστικά γίνονται μόνο και μόνο για να καρπωθούν κάποιοι εκπαιδευτικοί ένα γενναίο φιλοδώρημα.
Θα μπορούσαμε επίσης να αναφέρουμε και τα "δεδουλευμένα" διαφόρων επιτηρήσεων τύπου πιστοποιήσεων και εξετάσεων γλωσσομάθειας, που ουσιαστικά γίνονται μόνο και μόνο για να αυξήσουν κάποιοι το μισθό τους.
Γιατί λοιπόν αυτού του είδους οι σπατάλες θεωρούνται δικαιολογημένες από τους συνδικαλιστές ενώ άλλες όχι; Η μόνη διαφορά είναι στις τσέπες όπου τελικά καταλήγουν.
Φαίνεται λοιπόν ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο υπάρχει αντίδραση στη σπατάλη που γίνεται είναι γιατί το μερίδιο των εκπαιδευτικών δεν είναι τόσο μεγάλο όσο θα ήθελαν.
