Ένα τυπικό παράδειγμα αποτελεί και η Τσιαβαλιά Φωτεινή, απόφοιτος ΤΕΙ, η οποία γράφει:
"Ρωτάω λοιπόν τους αρμοδίους, γιατί δεν επιθυμούν και δεν σχεδιάζουν να βάλουν μαθήματα ουσίας της Πληροφορικής στο Λύκειο? Γιατί έχουν πρόθεση να υποβαθμίσουν το συγκεκριμένο μάθημα, αλλά και σε εμάς, τους Εκπαιδευτικούς να ανατρέψουν τα δεδομένα της ζωής μας;
Δεν πρέπει οι μαθητές μας να μάθουν την γλώσσα του Υπολογιστή? Να μάθουν πώς σκέφτεται? Πως λειτουργεί? Τι δυνατότητες έχει? Να φτιάχνουν Προγράμματα? Να δίνουν λύσεις?
[...]
Μήπως η Ελληνική κυβέρνηση έχει αποφασίσει ότι η Ελλάδα θα αποτελέσει στο μέλλον μια χώρα φθηνού εργατικού δυναμικού?
Μήπως προσαρμόζουν την Εκπαίδευση έτσι ώστε να υπάρχει άφθονο εργατικό δυναμικό φθηνό και με τις απαραίτητες δεξιότητες?
Μήπως Βολεύει να είμαστε μια χώρα υπανάπτυχτη ? χωρίς εξέλιξη και μέλλον? "
Τα τελευταία ερωτήματα απαντώνται από τη σπουδή των πληροφορικάριων να διδάξουν δήθεν την επιστήμη τους ακόμα και στα παιδάκια του δημοτικού και του νηπιαγωγείου. Και φυσικά το ζήτημα δεν είναι τα μαθήματα ουσίας, αλλά "τα δεδομένα της ζωής" των πληροφορικάριων, που τα προηγούμενα χρόνια είχαν δει τους εαυτούς τους να αποτελούν τα χαιδεμένα παιδιά ενός νοσηρού συστήματος που δημιουργούσε νέα μαθήματα για να δημιουργεί νέους διοριστέους.
Ας μην ξεχνάμε ότι και κάποια άλλα μαθήματα είδαν στο παρελθόν τις ώρες τους να μειώνονται για να χωρέσει και η πληροφορική.
Τα ίδια προσχήματα είδαμε και σε διάφορες ανακοινώσεις διαφόρων συλλόγων πληροφορικάριων, όπως η ανακοίνωση της "Ένωσης Πληροφορικών Ελλάδας", η οποία κάνει λόγο για ψηφιακό αλφαβητισμό και ψηφιακή ευχέρεια, που οι πληροφορικάριοι θεωρούν απαραίτητο για όλους. Έτσι, μετά την Ολυμπιακή παιδεία, έχουμε πλέον και την πληροφορική παιδεία, και φυσικά τις συντεχνιακές προτάσεις της κάθε ΕΠΕ.
Αντίστοιχα, είδαμε και την ΠΕΚΑΠ να επιδιώκει συνάντηση με την Υφυπουργό Παιδείας, και στη συνέχεια τα μέλη της να διαμαρτύρονται γιατί στα σχολεία αναλαμβάνουν την τεχνική υποστήριξη (δεν είδαμε όμως να διαμαρτύρονται πχ για την προνομιακή ανάθεση του χειρισμού του VBS). Επίσης, είδαμε και κοινές ανακοινώσεις των διαφόρων συλλόγων πληροφορικάριων, που ο κάθε ένας από αυτούς δημιουργήθηκε για να εξυπηρετήσει καθαρά συντεχνιακά συμφέροντα, στις οποίες εκφράζεται ανησυχία για το μέλλον της πληροφορικής.
Το ερώτημα είναι τι πραγματικό αντίκτυπο θα είχε η όποια μείωση των ωρών της πληροφορικής στο σχολείο. Και φυσικά δε μιλάμε για τον αντίκτυπο στα συμφέροντα φωνασκούντων κοινωνικών ομάδων, αλλά για τον αντίκτυπο στην εκπαίδευση.
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι ο ψηφιακός αναλφαβητισμός αποτελεί ένα πρόσχημα.
Βλέπουμε όλους τους μαθητές να είναι γνώστες της λειτουργίας πολύπλοκων κινητών τηλεφώνων, αλλά και σύνθετων sites, και να τα χειρίζονται με ιδιαίτερη ευκολία. Αυτό δε συνιστά την εικόνα μίας ψηφιακά αναλφάβητης νεολαίας. Μπορεί όλοι αυτοί οι μαθητές να μη γνωρίζουν λεπτομέρειες για τη λειτουργία των συσκευών αυτών, αλλά αυτό δε σημαίνει τίποτα, γιατί απλούστατα με τον ίδιο τρόπο αμέτρητοι άνθρωποι χρησιμοποιούν μοντέρνες τηλεοράσεις και συσκευές καταγραφής χωρίς να γνωρίζουν ούτε όλες τις λειτουργίες τους ούτε τα σύνθετα τεχνικά χαρακτηριστικά τους και τις χρησιμοποιούμενες τεχνολογίες.
Η χρήση του ηλεκτρονικού υπολογιστή (γιατί ουσιαστικά περί αυτής πρόκειται) αποτελεί μία δεξιότητα που δε μπορεί να θεωρηθεί τόσο σημαντικότερη άλλων δεξιοτήτων ώστε να απολαμβάνει μία τόσο προνομιακή μεταχείριση. Για παράδειγμα, και το δίπλωμα αυτοκινήτου μπορεί να θεωρηθεί βασικό προσόν για έναν νέο που ξεκινά τη ζωή του, αλλά δε βλέπουμε το Υπουργείο Παιδείας να σκέπτεται την εισαγωγή μαθημάτων οδήγησης στα σχολεία.
Ενώ λοιπόν αυτή είναι η πραγματικότητα, βλέπουμε συνέχεια τους πληροφορικάριους να ζητούν την εισαγωγή περισσότερων μαθημάτων πληροφορικής στο σχολικό πρόγραμμα, χωρίς να υπολογίζουν τον καθαρά αντιπαιδαγωγικό χαρακτήρα μίας τέτοιας κίνησης. Γιατί η εισαγωγή αμέτρητων αντικειμένων στα σχολικά προγράμματα έχει οδηγήσει σε αποφοίτους λυκείου που ενώ υποτίθεται πως έχουν διδαχθεί αυτά τα αμέτρητα αντικείμενα, στην πραγματικότητα δεν είναι σε θέση να συντάξουν απλές προτάσεις ή να εκτελέσουν απλές αριθμητικές πράξεις.
Αυτό όμως που έγινε τα προηγούμενα χρόνια ήταν ότι η διαρκής υποχώρηση των πολιτικών ηγεσιών του Υπουργείου Παιδείας στις διαρκείς απαιτήσεις των πληροφορικάριων οδήγησε σε μία διαρκή αύξηση των ορέξεών τους, με αποτέλεσμα τώρα να προβάλλουν εξωπραγματικές διεκδικήσεις με το πρόσχημα του "ψηφιακού αναλφαβητισμού". Αυτά βέβαια δε θα συνέβαιναν αν το Υπουργείο Παιδείας δεν διόριζε τους αποφοίτους κάθε πιθανής και απίθανης σχολής ως πληροφορικάριους, πρακτική που είχε ως αποτέλεσμα να ενταχθούν στους σχετικούς πίνακες ακόμα και οι απόφοιτοι του ΤΕΙ Αυτοματισμών. Υποτίθεται επίσης ότι η ραγδαία αύξηση των διαφόρων τμημάτων πληροφορικής θα οδηγούσε σε μείωση του "ψηφιακού αλφαβητισμού", και τελικά το μόνο στο οποίο κατέληξε ήταν οι αναρίθμητοι απόφοιτοί τους να απαιτούν το διορισμό τους στα σχολεία προκειμένου να μειωθεί περαιτέρω ο "ψηφιακός αναλφαβητισμός".
