Το κίνημα των Αγανακτισμένων ήταν κάτι πρωτόγνωρο για την Ελληνική πραγματικότητα, καθώς ποτέ άλλοτε δεν είχε δημιουργηθεί τέτοιος τεράστιος αριθμός καταδικασμένων νέων χωρίς μέλλον, άμεσο αποτέλεσμα όχι μόνο της όποιας οικονομικής συγκυρίας αλλά και της συνεχούς απαξίωσης των πτυχίων κάθε μορφής για την οποία έχουμε μιλήσει πολλές φορές.
Από τις πρώτες όμως ημέρες του κινήματος, έκαναν την εμφάνισή τους στην Πλατεία Συντάγματος άτομα του εκπαιδευτικού χώρου που κάθε άλλο παρά δικαίωμα στην αγανάκτηση έχουν: Άτομα που χειρίστηκαν εθνικά και κοινοτικά κονδύλια με αμφίβολη διαύγεια, επαγγελματίες συνδικαλιστές, άτομα που επί σειρά ετών πηδούσαν από το ένα πόστο στο άλλο. Όλοι αυτοί έσπευσαν να πιάσουν θέση στην πλατεία για να παραστήσουν τους ηγέτες και να εξασφαλίσουν ότι θα συνεχίσουν να έχουν κοπάδι, αλλά και ότι θα έχουν ασυλία στην όποια διάδοχη κατάσταση, προλαβαίνοντας εγκαίρως να αλλάξουν στρατόπεδο.
Κάποιοι από αυτούς φρόντισαν μάλιστα να καλλιεργήσουν το προφίλ του δήθεν επαναστάτη, ξεχνώντας το μέχρι χθες ηδυπαθές κύλισμά τους στα κρεββάτια της εξουσίας.
Καλό θα ήταν οι πραγματικοί Αγανακτισμένοι να αποξενώσουν εγκαίρως αυτά τα άτομα και να μην πέσουν θύματα επίδοξων πολιτικάντηδων που αγωνιούν για μία παράταση της εξασφάλισης των προσωπικών συμφερόντων τους.
Βέβαια, στη συνέχεια είδαμε το κίνημα να καπελώνεται από πληθώρα επίδοξων μνηστήρων, από τα ΚΝΑΤ και το ΠΑΜΕ μέχρι τους ΟΛΜΕδες, με συνθήματα ξένα προς τα αιτήματα των Αγανακτισμένων, οπότε το πιθανότερο είναι να δούμε πλέον τους Αγανακτισμένους σε άλλους χώρους να αγωνίζονται με άλλους τρόπους.
