Η δε θεματολογία των μεταπτυχιακών προγραμμάτων είναι πολλές φορές αμφιβόλου ποιότητας. Ας μην ξεχνάμε πως κάποιοι είχαν τη φαεινή ιδέα να κάνουν μεταπτυχιακό πρόγραμμα για τις κομματικές νεολαίες(!) προκειμένου να επιμορφώνονται οι προύχοντες της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ.
Διαβάζουμε λοιπόν για τα πολυδιαφημισμένα μεταπτυχιακά τα οποία έχουν γεμίσει την Ελλάδα με άχρηστα χαρτιά χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα:
"Ετσι λοιπόν εφευρέθηκαν τα λεγόμενα μεταπτυχιακά, στα οποία οι φοιτητές πληρώνουν δίδακτρα. Τα δίδακτρα αυτά καλύπτουν σε μεγάλο βαθμό την έρευνα των καθηγητών εκείνων που δεν έχουν ικανότητα να βρουν μόνοι τους χρήματα μέσω ανταγωνιστικών προγραμμάτων και φυτοζωούν από μερικές χιλιάδες ευρώ το χρόνο κάνοντας έρευνα από τα χρήματα των πολιτών, που χωρίς ανταγωνισμό μεταξύ των συναδέλφων τους πήραν σχεδόν χαριστικά. Ετσι συμβάλλουν με τη συναίνεση της πολιτείας σε ένα μοντέλο μη ανταγωνιστικού ερευνητή, που νομίζω ότι δεν είναι αυτό που θέλει η πολιτεία και κυρίως η κοινωνία σήμερα."
Αυτά δεν τα λέει κάποιος άσχετος, αλλά Ο Δημήτριος Κουρέτας, καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Στη συνέχεια του ενδιαφέροντος άρθρου του θίγει και το ζήτημα των διδακτορικών:
"Ενα άλλο θέμα, εξίσου σοβαρό, είναι ότι επειδή οι περισσότεροι καθηγητές δεν έχουν χρήματα από προγράμματα για να πληρώσουν μισθό σε εργαζόμενους φοιτητές που εκπονούν το διδακτορικό τους (είναι μια δουλειά full-time τουλάχιστον 4 ετών), τους έχουν και δουλεύουν τσάμπα. Θα πρέπει να είμαστε ίσως από τις λίγες χώρες στον πλανήτη που οι διδακτορικοί φοιτητές δουλεύουν χωρίς να αμείβονται. Ετσι επιτυγχάνεται η δημιουργία συνείδησης ότι ο ερευνητής δεν είναι επάγγελμα, αλλά χόμπι. Αυτή η εκδοχή μπορεί να βολεύει τους συναδέλφους αλλά δημιουργεί στρεβλό μοντέλο στην κοινωνία, γιατί φτιάχνει επιστήμονες χωρίς ταξική συνείδηση. Και αυτό είναι πολύ κακό, αγαπητοί φοιτητές και συνάδελφοι που προσδιορίζεστε στον αριστερό χώρο. Γιατί επιστήμονας που συνηθίζει να προσφέρει τις υπηρεσίες του δωρεάν είναι αδύναμος άρα ακίνδυνος."
Εδώ θα προσθέσουμε ότι όταν ένας διδακτορικός φοιτητής δουλεύει για κάποιον καθηγητή για τουλάχιστον 4 χρόνια χωρίς πληρωμή (αλλά συνήθως βάζοντας από την τσέπη του), και αυτή η δουλειά πολλές φορές περιλαμβάνει και το να είναι το παιδί για τα θελήματα του καθηγητή-αφέντη, είναι επόμενο ότι η κατάσταση που δημιουργείται αποβαίνει σε βάρος της ποιότητας της παραγόμενης γνώσης και του τελικού διδακτορικού. Το αποτέλεσμα είναι οι διδακτορικοί τίτλοι των Ελληνικών πανεπιστημίων να είναι σημαντικά υποδεέστεροι των διεθνών, και θα πρέπει κάποτε η διεθνής ακαδημαϊκή κοινότητα να δει σοβαρά το ζήτημα της αναγνώρισης των τίτλων αυτών ως ισότιμους με εκείνους των σοβαρών πανεπιστημίων.
Τα ζητήματα αυτά θα μας απασχολήσουν ξανά στο μέλλον.
