Καταλήγουμε λοιπόν σε ανθρώπους με αναπηρίες που προσπαθούν να εξασφαλίσουν μία εργασία χωρίς να γνωρίζουν τις τριτοκοσμικές συνθήκες που επικρατούν, και σε ανθρώπους με "αναπηρίες" που βρίσκουν ένα ακόμα παράθυρο για να βολεύονται.
Ιδιαίτερα αποκαλυπτική για το αν οι συνθήκες στην τριτοκοσμική Ελληνική εκπαίδευση ευνοούν την απασχόληση εκπαιδευτικών με πραγματικές αναπηρίες είναι η παρακάτω εξιστόρηση, η οποία και θα πρέπει να προβληματίσει σοβαρά την κοινή γνώμη:
"Ανήκω στα άτομα με αναπηρία 67 τοις 100 και άνω, αφού πάσχω απο ολική τύφλωση.
Τον Απρίλη του 2009, ολοκλήρωσα της σπουδές μου στο Πανεπιστήμιο Μακεδονία της Θεσσαλονίκής, στο τμήμα Μουσικής Επιστήμης Και Τέχνης.
Σήμερα ζώ με τη σύζυγο μου και το μώλις 5 μηνών αγοράκι μας στη Νέα Αγχίαλο Βόλου.
Οπως όλοι οι εκπαιδευτικοί, έτσι και εγώ πέρισυ ξεκίνησα το δικό μου ανηφορικό δρόμο για την εργασία, ώστε να μπορέσουμε να ζήσουμε εγώ και η οικογένεια μου με αξιοπρέπεια.
Εκανα λοιπόν τα χαρτιά μου ως αναπληρωτής στην ειδική αγωγή.
Το λάθος βέβαια ήταν ότι δεν έκανα καθόλου χαρτιά στη γενική παιδεία, ούτε στα μουσικά σχολεία και επιπλέον, δεν κατέθεσα το χαρτί πιστοποίησης της γραφής Braille που κατείχα.
Επειδή ήταν η πρώτη φορά που υπέβαλα αίτηση ως αναπληρωτής και επειδή βασίστηκα στην εγκύκλειο αίτησης των αναπληρωτών που έλεγε ότι τα άτομα με αναπηρία που συμπλήρωσαν το σχετικό τετραγωνάκι της πρόσληψης σε οποιοδήποτε μέρος της Ελλάδας, θα προσλαμβάνονται σε περιοχές ανάλογα με τη γεωγραφική ακτίνα του τόπου κατοικίας τους, συμπλήρωσα το σχετικό τετραγωνάκι, πιστεύοντας ότι θα προσληφθώ στην περιφέρεια Θεσσαλίας, ή κάπου σχετικά κοντά.
Στις 26/10/2009, πληροφορήθηκα ότι προσλαμβάνομαι στη ΒΒ Πηραιά.
Η σύζυγος μου είναι και αυτή ολικά τυφλή και τότε ήταν τρισίμιση μηνών έγκυος.
Τα πεθερικά μου μεγάλης ηλικίας άνθρωποι, έπρεπε να μείνουν με τη σύζυγο μου.
Ετσι δεν είχα κανέναν να με βοηθήσει.
τελικά, πήρα την απόφαση επειδή έπρεπε να συγκεντρώσω τα μόρια και την προϋπηρεσία, ώστε ίσως φέτο να έρθω πιό κοντά και παρουσιάστηκα στη διεύθυνση Δευτεροβάθμειας εκπαίδευσης του Πηραιά να αναλάβω υπηρεσία και με έκπληξη μου πληροφορήθηκα απο εκεί, ότι τοποθετούμαι στο Ε.Ε.Ε.Ε.Κ Γαλατά Νομού Αργολίδας.
Εκείνη τη στιγμή, το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν η πρόσβαση και η διαμονή, αφού έπρεπε απο τη νέα Αγχίαλο, να πηγαίνω 4 ώρες με λεωφορείο μέχρι Αθήνα, απο εκεί μισή ώρα ταξί μέχρι το λιμάνι του Πηραιά, 1 ώρα με δελφίνι μέχρι τον Πόρο και τέλος με το βαρκάκι απο εκεί στο Γαλατά, περίπου 2 λεπτά.
Εάν μάλιστα είχε απαγορευτικό, τότε έπρεπε να πηγαίνω στο Κτέλ Πελοπονήσου και απο εκεί δυόμιση ώρες και κάτι μέχρι το Γαλατά, αφού αλλάζαμε λεωφορείο στην επίδαυρο.
Για τη διαμονή μου στο Γαλατά, είχα νοικιάσει ξενοδοχείο, για το οποίο κατέβαλα 250 ευρώ το μήνα, ενώ για τη σύτηση μου πήγαινα σε εστιατόρια της περιοχής.
Οσον αφορά τη μετακίνηση μου, από και πρός το σχολείο, χρησιμοποιούσα ταξί, διότι στο συγκεκριμένο μέρος δεν υπήρχαν ούτε πεζοδρόμια, ο κεντρικός δρόμος είχε συχνή κίνηση και οι άκρες του ήταν γεμάτες εμπόδια και παρκαρισμένα οχήματα.
Στο σπίτι μου πήγαινα κάθε Παρασκευή και επέστρεφα στο Γαλατά Δευτέρα πρωί, αφού ταξίδευα όλη τη νύχτα. Δεν μπορούσα να μένω μόνος μου Σαββατοκύριακα, άλλωστε είχα τη σύζυγο έγκυο και έπρεπε να τη βλέπω.
Οσον αφορά το σχολείο:
Πρωτοξεκίνησε τη λειτουργία του πέρισυ, δηλαδή είμασταν οι πρώτοι καθηγητές που διδάξαμε.
Συστεγαζόμασταν μαζί με άλλα 3 σχολεία, το Ε.Πα. Λ Γαλατά, το Εσπερινό και το Ενιαίο Λύκειο.
Είχαμε μόνο 4 παιδιά, 1 βαρύ αυτισμό, 1 με βαριά νοητική 1 με ελαφρά νοητική και 1 με ελαφρά νοητική και κινητικά.
Απο καθηγητές, είμασταν 2 γεωπόνοι, 1 γυμνάστρια, εγώ ο μουσικός, 1 πληροφορικός καιη διευθύντρια του σχολείου κάλυπτε τα φιλολογικά, επίσης είχαμε 1 λογοθεραπεύτρια και 1 φυσιοθεραπεύτρια, 1 ψυχολόγο και 1 Ειδικό βοηθητικό προσωπικό.
Οσον αφορά το κτηριακό, είχαμε μόνο 2 αίθουσες ως τάξεις και στη μία υπήρχε εσωτερικό χώρισμα και γίνονταν 2 μικρές αίθουσες, σε 1 εισόγειο κτίσμα σε 1 σημείο της αυλής.
Σε 1 άλλο σημείο του συγκροτήματος είχαμε άλλη μιά αίθουσα με εσωτερικό χώρισμα, όπου ήταν το γραφείο της διεύθυνσης και το γραφείο των καθηγητών.
Οσον αφορά τα εργαστήρια, λειτούργησε μόνο το εργαστήρι κηπουρικής και το αυτόνομης διαβίωσης. Το θερμοκήπιο είχε φτιαχτεί σε άλλο σημείο της αυλής και μάλιστα ξεκίνησε να λειτουργεί κανονικά μετά τα Χριστούγεννα, αφού όταν πήγαμε εμείς στα τέλη Οκτωβρίου, το συγκεκριμένο μέρος ήταν εγκαταλελημένο.
Τώρα πώς ήταν δυνατόν σε 3 μόνο αίθουσες να δουλέψουν τόσες ειδικότητες, αφού στη μιά μόνο αίθουσα που ήταν και η μεγαλύτερη, γίνονταν τα μαθήματα της αυτόνομης διαβίωσης, το εργαστήρι κηπουρικής και πολλές φορές, δουλεύαμε 2 και 3 καθηγητές ταυτόχρονα στην εν λόγω αίθουσα, κάνοντας ατομικά μαθήματα.
Μπορούσαμε δηλαδή την ίδια ώρα, ο γεωπόνος να κάνει ατομικό μάθημα κηπουρικής με 1 παιδί και εγώ να προσπαθώ να διδάξω τραγούδια σε άλλο παιδί στον ίδιο χώρο και επιπλέον, η κοπέλα που ήταν ειδικό βοηθητικό προσωπικό, να φτιάχνει χειροτεχνίες και άλλες κατασκευές με άλλο παιδί για τις σχολικές γιορτές, πάλι στον ίδιο χώρο.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι για τα μαθήματα μουσικής δεν υπήρχε ούτε 1 μουσικό όργανο και ότι τραγούδια προσπαθούσα ναα διδάξω στα παιδιά, ήταν μόνο με τη φωνή. Οταν ξεκινήσαμε τα μαθήματα, βασιστήκαμε μόνο στα αναλυτικά προγράμματα των Ε.Ε.Ε.Ε.Κ, απο το παιδαγωγικό ινστιτούτο, αφού όπως είναι γνωστό, στην ειδική αγωγή δεν υπάρχει κανένα βιβλίο και ο καθένας διδάσκει ότι θέλει.
Βέβαια για σχολικό σύμβουλο, ούτε λόγος να γίνεται, αφού στους πρώτους 2 μήνες λειτουργίας του σχολείου, ούτε μία φορά δεν μας επισκέφτηκε ο σχολικός σύμβουλος και να δώσει κάποιες οδηγίες για το πώς θα κινηθούμε.
Το μόνο που πληροφορήθηκα στα μέσα Δεκεμβρίου, ήταν ότι απέστειλε κάποια CD με εκπαιδευτικό υλικό, ωστόσο εγώ προσωπικά δεν έλαβα ποτέ κάτι στα χέρια μου, όσον αφορά το δικό μου αντικείμενο.
Επιπλέον, για τα μαθήματα της λογοθεραπείας και της φυσιοθεραπείας, απαιτούνταν ξεχωριστές αίθουσες και για αυτά τα μαθήματα, χρησιμοποιόταν η αίθουσα με το εσωτερικό χώρισμα, το ίδιο και για τις συνεδρίες της ψυχολογίας.
Βέβαια, ως ένα σημείο μπορώ να δικαιολογήσω όλα τα παραπάνω, αφού είμασταν καινούριο σχολείο και δεν υπήρχαν οικονομικοί πόροι για τον απαραίτητο εξοπλισμό.
Οσον αφορά όμως τη μουσική, πρίν το κλείσιμο του σχολείου για τις γιορτές των Χριστουγέννων, είχαμε κάνει μιά λίστα ο κάθε εκπαιδευτικός, για τον εξοπλισμό που χρειάζεται, αλλά μέχρι και τις 30 Ιουνίου 2010 που έκλεισε το σχολείο για καλοκαίρι, δεν αποκτήθηκε ούτε 1 μουσικό όργανο.
Οταν έθιξα το συγκεκριμένο θέμα στο σχολείο, κάποιοι συνάδελφοι υποστήρηξαν ότι για τον εξοπλισμό των δικών τους μαθημάτων, έβαλαν χρήματα απο τη τζέπη τους.
Εγώ προσωπικά, εκτώς απο 2 μουσικά βιβλία που αγόρασα και τα άφησα στο σχολείο φεύγοντας, άφησα επίσης και 5 CD με διάφορα τραγούδια, κάποια απο τα οποία χρησιμοποιούσα και στα μαθήματα μου.
Πόσα χρήματα να βάλω απο τη τζέπη μου, όταν σχεδόν όλος ο μισθός που έπαιρνα έφευγε στα προσωπικά μου έξοδα, στις μετακινήσεις μου και στο ξενοδοχείο?
Η συνέχεια της ιστορίας είναι πολύ πιο σπουδαία απο όλα τα παραπάνω, αφού τέτοια ρατσιστική συμπεριφορά, δεν είχα αντιμετωπίσει στα 30 χρόνια της ζωής μου:
Ενα μήνα πρίν κλείσει το σχολείο μας για Χριστούγεννα, με πιάσαν δυνατοί πόνοι στα μάτια και έντονος πονοκέφαλος. Αυτό συνέβαινε κάθε μέρα και όλημέρα, ωστόσο εγώ το άφηνα, διότι ο γιατρός που με παρακολουθούσε ήταν θεσσαλονίκη και εγώ είμουν πολύ μακριά.
Ωσπουτον επισκέφτηκα, αμέσως μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Οι βολβοί μου είχαν σαπίσει, τα μάτια ανέβαζαν πίεση, δηλαδή με όριο το 14, εγώ έπιανα πότε 40 και πότε 60 πίεση και όσο ανέβαινε η πίεση, χτυπούσε ο πόνος στο κεφάλι.
Για να μπορέσουν να αφαιρεθούν οι βολβοί, έπρεπε πρώτα να αφαιρεθεί ο πρώτος, να περάσει ένας μήνας και στη συνέχεια, να αφαιρεθεί ο δεύτερος και πάλι να περάσει ένας μήνας ανάρρωσης, για επιστροφή στην εργασία.
Ολη αυτή η διαδικασία κράτησε δυόμιση μήνες και αφού μεσολάβησαν οι γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα, έλειψα συνολικά τρισίμηση μήνες.
Αξίζει να σημειωθεί ότι απο τα τέλη Οκτωβρίου που ανέλαβα υπηρεσία, μέχρι και το κλείσιμο του σχολείου για Χριστούγεννα, δεν έλειψα ούτε μιά μέρα, παρ'όλο που ένα μήνα πρίν το κλείσιμο ξεκίνησε ο πόνος στα μάτια και ήμουνα καθημερινά με παυσίπονα.
Οταν γύρισα πίσω στο σχολείο, απο την πρώτη κιόλας μέρα ξεκίνησε ο ψυχολογικός πόλεμος εναντίον μου και ο ρατσισμός, συγκεκριμένα απο τη διευθύντρια του σχολείου και ορισμένους συναδέλφους.
Συγκεκριμένα, η διευθύντρια του σχολείου άρχισε να μου λέει ότι τους μήνες που έλειψα απο το σχολείο δεν έπρεπε να τους πληρωθώ και ότι εάν βρισκόταν αυτή μπλεγμένη ως τελικός εκαθαριστής της μισθοδοσίας δεν ξέρει και αυτή τι θα γίνει, κ.λ.π.
Αφήστε δέ που όλοι σχεδόν οι συνάδελφοι με το που με έβλεπαν, μόνο μιά ξερή και παγωμένη καλημέρα και τίποτα δε θύμιζε πρίν τις γιορτές των Χριστουγέννων.
Που στηρήχτηκε η διευθύντρια και ξεκίνησε αυτή την κόντρα:
Ως πρωτονεοδιοριζόμενος εκπαιδευτικός, ασφαλίζομαι στο Ι.Κ.Α. Επειδή όμως δεν είχα ξαναδουλέψει ποτέ στη ζωή μου και ως άτομο με αναπηρία καλυπτόμουν απο την Υφιστάμενη ασφάλεια του Δημοσίου που είχα απο τον πατέρα μου, όταν χρειάστηκε να κάνω τις επεμβάσεις στα μάτια, οι νοσηλίες μου καλύφθηκαν απο το Δημόσιο, αλλά και η έγκρηση της αναρρωτικής άδειας, εγκρήθηκε απο την υγεονομική επιτροπή του Δημοσίου, διότι για να εκδόσω βιβλιάριο ασθαινείας του Ι.Κ.Α., χρειαζόμουν 75 ένσημα και 3 μήνες κενούς και για να καλυφθεί νοσηλία απο το Ι.Κ.Α., χρειαζόταν 120 ένσημα.
Φυσικά εγώ δεν τα είχα όλα αυτά ως πρωτονεοδιοριζόμενος και όπως με διαβεβαίωσε τότε το παράρτημα του Ι.κ.α του Πόρου, ορθώς χρησιμοποιήθηκε η υφιστάμενη ασφάλεια που είχα.
Το ίδιο μου είχαν πεί και απο τη διεύθυνση δευτεροβάθμειας εκπαίδευσης του Πηραιά, όταν τους ενημέρωσα για το θέμα που προέκυψε.
Μιά βδομάδα αργότερα, με ξανακάλεσε η διευθύντρια του σχολείου στο γραφείο και μου είπε ότι παρ' όλο που η ίδια έχει ένα χόλεμα για το γεγονός ότι πληρώθηκα της αναρρωτικές μου, σταματάει το θέμα εδώ.
Εάν εγώ όμως ήθελα να το συνεχίσω, δηλαδή εάν μιλούσα κάπου, τότε είχε το δικαίομα όπως είπε, μέσω της μισθοδοσίας μου, είτε μέσω της εφορίας, να αναγκαστώ να επιστρέψω χρήματα απο αυτά που δεν έπρεπε να πληρωθώ.
Μερικές μέρες αργότερα, έφτασε στο σημείο να μου πεί ότι ίσως τις μισθοδοσίες Μαϊου και Ιουνίου να μήν τις πληρωθώ, πράγμα το οποίο δεν συνέβησε ποτέ.
Ενώ γίνονταν όλα αυτά, το μόνο που απαντούσα εγώ προσπαθώντας να εξηγήσω το αυτονόητο:
Αραγε ξύπνησα ένα πρωί και είπα, δεν έχω τί να κάνω, ας βγάλω τα μάτια μου.
Μήπως την αναρρωτική που πήρα πήγα διακοπές?
Το να κάνει κανείς δυό επανωτά χειρουργεία με ολική νάρκωση και να μήν ησυχάζει απο τους πόνους και την υπερένταση, το κάνει για το χόμπι του?
Τρομοκρατία, ψυχολογικός πόλεμος και ρατσισμός σε όλο τους το μεγαλείο, αφού κάθε μέρα που πήγαινα στο σχολείο να δουλέψω, προέκυπτε και κάτι καινούριο.
Συγκεκριμένα, στα μέσα Μαϊου, ξεκίνησε η προετοιμασία για την τελική σχολική γιορτή. Εγώ προσωπικά και για περίπου 1 μήνα, προετοίμαζα τα παιδιά με διάφορα ελαφρολαϊκά και έντεχνα, με σκοπό να τα παρουσιάσουμε στη γιορτή του Ιουνίου, ώσπου πληροφορήθηκα απο τη Διευθύντρια ότι δεν θα υπάρχει μουσικό πρόγραμμα στη γιορτή και ότι δεν θα είχα καμία συμμετωχή και πως ότι δίδασκα στα παιδιά, αφορά τα μαθήματα μου και μόνο.
Δείτε τώρα το εξής παράδοξο:
Ενώ δεν θέλαν να συμμετέχω στη γιορτή, είχαν την απαίτηση να πηγαίνω στο σχολείο απο το πρωί και να περιφέρομαι στην αυλή τις πρώτες 3 ή και 4 διδακτικές ώρες χωρίς αντικείμενο απασχόλησης και ορισμένες φορές, να έχω υπο την επίβλεψη μου ώντας τυφλός, το κοριτσάκι με τη βαριά νοητική και οι υπόλοιποι αρτημελείς, να ασχολούνται με χειροτεχνίες και κατασκευές.
Πως θα μπορούσα τυφλός άνθρωπος να έχω υπο την επίβλεψη μου ένα παιδιί με βαριά νοητική, για το οποίο εάν γινόταν κάτι, εγώ θα είχα όλη την ευθύνη και εάν πάθαινε κάτι, εμένα το σπίτι μου θα έκλεινε.
Μάλιστα η διευθύντρια έφτασε στο σημείο να μου πεί ότι είμαι ο πιό ευνοημένος απο όλους, διότι δεν κάνω εφημερίες.
Μα καλά! Μπορεί ένας τυφλός να επιτηρεί τα διαλείμματα και να έχει υπο την εποπτεία του παιδιά όπως το αυτιστικό που είχαμε, το οποίο ήταν υπερκινητικό?
Φτάνουμε στο αποκορύφωμα:
Μιά μέρα, έκανα ατομικό μάθημα με το κοριτσάκι με βαριά νοητική και τραγουδούσαμε διάφορα παιδικά τραγούδια, αφού το συγκεκριμένο παιδί δεν είχε σχεδόν καθόλου λόγο. Αλλωστε, εκτώς απο παιδικά τραγούδια, κάναμε και ορισμένα νησιώτικα, καθώς επίσης προσπαθήσαμε να μάθει την προσευχή του σχολείου.
Με τα παιδιά που είχαν την ελαφρά νοητική, εκτώς απο τα νησιώτικα, κάναμε και διάφορα έντεχνα και ελαφρολαϊκά.
Το συγκεκριμένο ρεπερτόριο, το αντλούσα απο το βιβλίο της Μαργαρίτας και του Γιώργου Ζεριώτη, με τίτλο Τα τραγούδια της πατρίδας μας, τυπωμένο στη γραφή Braille και που χρησιμοποιείται στο Κέντρο Εκπαίδευσης Και Αποκατάστασης Τυφλών (Κ.Ε.Α.Τ).
Επίσης είχα μαζί μου 2 ντοσιέ με συλλογές έντεχνων τραγουδιών, τυπωμένα σε Braille.
Το παιδί με τον αυτισμό, επειδή δεν επιδεχόταν μουσική, προσπαθούσα να το απασχολήσω με την πλαστελίνη, ή με τα τουβλάκια, ακούγοντας ταυτόχρονα κάποιο CD που θα του άρεζε.
Αλωστε ώς τυφλώς, δεν μπορούσα να κάνω και πολλά πράγματα, αφού κανένα παιχνίδι επιτραπέζιο, είτε μουσικό παιχνίδι δεν είναι προσαρμοσμένο για τυφλούς.
Εκείνη την ημέρα λοιπόν μπήκε στην αίθουσα εν εξάλου καταστάσεως η γυμνάστρια του σχολείου μας, η οποία άρχισε να μου επιτίθεται με τον πιό απαράδεκτο και απαξιωτικό τρόπο, λέγοντας μου ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι κοροϊδεύω τα παιδιά, πως αυτά που τους διδάσκω δεν είναι για την ηλικία τους και πως εάν θα μου άρεζε αύριο μεθάυριο να κοροϊδεύουν και το δικό μου παιδί.
Πρώτα-πρώτα της είπα, το δικό μου παιδί δεν θα το βάζει στο στόμα της, άλλωστε τότε ήταν μώλις ενάμιση μηνών και επιπλέον, δεν θα ανήκει στην ειδική αγωγή, δόξα το Θεό, γεννήθηκε γερό και φυσιολογικό.
Οσον αφορά για την ύλη που διδάσκω, τα ίδια διδάσκουν και οι υπόλοιποι συνάδελφοι μουσικοί στην ειδική αγωγή, τουλάχιστον όσους ρώτησα εγώ και απο όσους πήρα οδηγίες για το πώς θα κινηθώ στην τάξη.
Τότε η επιθετική της συμπεριφορά έγινε ακόμα πιό έντονη, λέγοντας μου ότι αυτή ήταν όλη μέρα και κάθε μέρα στο σχολείο και κάλυπτε όλες τις ώρες, χωρίς να πάρει ούτε μιά μέρα άδεια, λες και εγώ έφταιγα για αυτό, λές και ότι η άδεια που πήρα ήταν για διασκέδαση.
επειδή και εμένα οι αντωχές μου έφτασαν στα όρια τους, απευθύνθηκα στο Σχολικό Σύμβουλο Ειδικής αγωγής του Πηραιά, ο οποίος την επόμενη μέρα επικοινώνησε με τη διευθύντρια και χωρίς να ξέρω τί είπαν μεταξύ τους, όταν πήγα την συγκεκριμένη μέρα στο σχολείο, έφτασε να μου πεί η διευθύντρια ότι εγώ προσπαθώ να δηλητηριάσω το έργο τους και ότι αυτοί επειδή λειτουργούν ως ομάδα και τα έχουν βρεί μεταξύ τους, εγώ τους χαλάω όλο αυτό.
Μα εγώ ρε παιδιά, μόνο τα μαθήματα μου είχα να κάνω και δε με ενδιέφερε το πώς λειτουργούν οι άλλοι συνάδελφοι. Αλλωστε, ποτέ δεν αρνήθηκα να βοηθήσω κάποιον συνάδελφο εκεί που μπορούσα και πολλές φορές όταν χρειάστηκε, κάλυψα και τις ώρες άλλων συναδέλφων.
Με αυτά και άλλα πολλά, ολοκλήρωσα τη σχολική χρονιά στα τέλη ιουνίου, έχοντας αποκομίσει τραγικές και δυσσάρεστες εμπειρίες, αφού πέρασα τα πάνδεινα.
Τότε γνώρισα το ρατσισμό, το φθόνο και την αντιαναπηρική συμπεριφορά με το πιό σκληρό τους πρόσωπο.
Η σωματική βία, πονάει στιγμιαία και κάποια στιγμή περνάει, αλλά η ψυχολογική βία, πονάει πολύ περισσότερο και κάνει πολύ καιρό να περάσει.
Φανταστείτε την ψυχολογική μου κατάσταση, όταν είσαι μακριά απο το σπίτι σου στην άλλη άκρη της Ελλάδας, να έχεις να αντιμετωπίσεις μόνος σου τα διάφορα λειτουργικά προβλήματα και να τρώς και στη μάπα την κακία και το ρατσισμό στο χώρο εργασίας σου, με τον πιό φρικτό και βαναυσο τρόπο.
Για περισσότερες πληροφορίες και διευκρινήσεις:
dtsak27@freemail.gr
Με εκτίμηση, ΔΤ"
