Αρχίζουμε από το πρώτο περιστατικό όπως το εξιστορεί η εφημερίδα Έθνος:
"Θύμα δύο ληστών έπεσε χθες το μεσημέρι μέσα στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου ένας καθηγητής.
Οπως κατήγγειλε στην Αστυνομία, οι δράστες, οι οποίοι ήταν αλλοδαποί, τον απείλησαν λίγο πριν από τις 3 μ.μ. με όπλο και του άρπαξαν το αυτοκίνητο και την τσάντα του, η οποία περιείχε έγγραφα και προσωπικά αντικείμενα."
Οι λεπτομέρειες είναι εξίσου σημαντικές:
"Θα θέλαμε να σας γνωστοποιήσουμε ένα ακόμα δυσάρεστο περιστατικό που
συνέβη στο χώρο της Πανεπιστημιούπολης Ζωγράφου.
Τη Δευτέρα 8/11/2010 και ώρα 3:00 μ.μ. στο parking του Ειδικού Λογαριασμού
Κονδυλίων Έρευνας του ΕΚΠΑ, ο Καθηγητής Α.Λ. Σκαλτσούνης, Πρόεδρος του
Τμήματος Φαρμακευτικής, έπεσε θύμα ληστείας από δύο αγνώστους. Οι δύο
δράστες με την απειλή πιστολιού πήραν το αυτοκίνητο και άλλα προσωπικά του
είδη και έγγραφα.
Σημειώνουμε ότι η αστυνομία εξαιτίας του ιδιόρρυθμου καθεστώτος που ισχύει
στο Πανεπιστήμιο, δεν ήρθε στο χώρο της Πανεπιστημιούπολης προκειμένου να
διενεργήσει έρευνα παρόλο που το συμβάν αφορούσε σε εγκληματική ενέργεια."
Με άλλα λόγια, ο πρόεδρος ενός πανεπιστημιακού τμήματος πέφτει θύμα ληστείας μέρα μεσημέρι μέσα στο μεγαλύτερο πανεπιστήμιο της χώρας, χωρίς φυσικά να υπάρχει κάποια αστυνόμευση, η δε αστυνομία προτίμησε να ακολουθήσει την ασφαλή οδό, καθώς η παρουσία της στο χώρο του "ασύλου" θα είχε ως αποτέλεσμα να μαζευτούν σε μηδενικό χρόνο αφιονισμένοι αριστεριστές για να λυντσάρουν τους παραβάτες αστυνομικούς.
Ας σημειώσουμε επιπλέον πως και το θύμα ανήκει σε μία τάξη που επί σειρά δεκαετιών υπερασπίστηκε σθεναρά το άσυλο με τον τρόπο που αυτό ισχύει σήμερα.
Το δεύτερο περιστατικό έχει εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς αφορά και πάλι επίθεση σε διδάσκοντες:
"Σε δύο καθηγητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης επιτέθηκαν το μεσημέρι άγνωστοι μέσα στις εγκαταστάσεις του πανεπιστημίου στη Θέρμη. Δύο άγνωστοι, που φορούσαν κράνη εισέβαλαν στο χώρο του ΑΠΘ, όπου φιλοξενείται το τμήμα Επιστημών Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού, και με σιδηρολοστούς χτύπησαν στο κεφάλι και τραυμάτισαν δύο καθηγητές του ιδρύματος και στη συνέχεια διέφυγαν...
Τα θύματα της επίθεσης διακομίστηκαν στο Ιπποκράτειο, όπου τους τοποθετήθηκαν ράμματα. Για δολοφονική επίθεση έκανε λόγο το πρυτανικό συμβούλιο του ΑΠΘ, το οποίο συνήλθε εκτάκτως μόλις πληροφορήθηκε το περιστατικό. Οι πρυτανικές αρχές καταδίκασαν το συμβάν τονίζοντας ότι "τέτοια γεγονότα, πρωτοφανή για την ακαδημαϊκή ζωή του Αριστοτελείου και των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της Θεσσαλονίκης, προσβάλλουν όχι μόνο την αξιοπρέπεια των μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά και συνιστούν επίθεση και τρομοκράτηση των λειτουργών της δημόσιας εκπαίδευσης"."
Το πρυτανικό συμβούλιο έκανε λόγο για τρομοκράτηση των διδασκόντων και με ιδιαίτερη υποκρισία χαρακτήρισε πρωτοφανές το περιστατικό. Το ερώτημα είναι γιατί θεωρήθηκε πρωτοφανές; Μήπως είναι η πρώτη φορά που συμβαίνουν βιαιοπραγίες στο ΑΠΘ; Οι συμπλοκές μεταξύ αντιμαχόμενων "φοιτητικών" παρατάξεων και ομάδων (για να μη θυμίσουμε και την υπόθεση της ζαρντινιέρας) είναι άραγε φαινόμενα άγνωστα για το ΑΠΘ, του οποίου οι τοίχοι δεν βάφονται με μπογιά αλλά με αφίσες κομμάτων και παρατάξεων;
Η υπόθεση αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον μετά τη γνωστοποίηση του κινήτρου της επίθεσης:
"Δύο άγνωστοι εισέβαλαν χθες στον χώρο των εγκαταστάσεων των ΤΕΦΑΑ, στη Θέρμη, και έσπασαν στο ξύλο δύο καθηγητές επειδή "έκοβαν τους φοιτητές στα μαθήματά τους". Οι δύο άγνωστοι, όπως φαίνεται, πληρώθηκαν από κάποιους για να εκφοβίσουν την πανεπιστημιακή κοινότητα, που παρακολουθεί άναυδη την εισβολή του υποκόσμου στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης."
Η πανεπιστημιακή κοινότητα πολλές φορές αποτελεί υπόκοσμο από μόνη της, όμως σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να διακρίνουμε δύο πλευρές του ιδίου νομίσματος (χωρίς απαραίτητα να ισχύουν και οι δύο):
Από τη μία έχουμε ένα πανεπιστημιακό κατεστημένο όπου ο κάθε πανεπιστημιακός μπορεί να κόψει ή να περάσει όποιον θέλει, χωρίς να τηρείται κάποια δεοντολογία. Μπορεί να ικανοποιήσει το καπρίτσιο του, να το παίξει εξουσία, να περάσει όσους τον εκβιάζουν ή του κάνουν διάφορες χάρες ή ανήκουν σε διάφορες φοιτητικές παρατάξεις.
Από την άλλη έχουμε και ένα φοιτητικό δυναμικό που έχει χάσει κάθε έννοια του μέτρου και έχει μάθει να απαιτεί. Απαιτεί το δικαίωμα στο σκονάκι, στην ήσσονα προσπάθεια, στο πτυχίο, και όλα αυτά χωρίς πολλές φορές να διαθέτει ούτε και τις στοιχειώδεις ικανότητες γραφής και ανάγνωσης.
Αυτά τα δύο στοιχεία τα ανακατεύουμε σε ένα χώρο που λέγεται "άσυλο" και που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει χωρίς κανένα σεβασμό σε μία στοιχειώδη νομοθεσία και δεοντολογία. Τα συνδυάζουμε με μία γενικότερη νοοτροπία που επικρατεί στη χώρα, και το αποτέλεσμα είναι μία ζούγκλα όπου επικρατεί όποιος κρατάει τον καλύτερο λοστό.
Αυτό είναι το κρατικό "δημοκρατικό" πανεπιστήμιο, και αντιλαμβάνεται εύκολα κανείς τι είδους "επιστήμονες" βγάζει.
