Όσοι απορούν για το πως φτάσαμε στο σημείο η συμμετοχή σε κομματικές νεολαίες να θεωρείται το πρωταρχικό στοιχείο για μία επιτυχημένη πορεία στον Ελληνικό χώρο δεν έχουν παρά να κοιτάξουν την πορεία ατόμων όπως ο Κωστής Χατζηδάκης, που εσχάτως πλασάρεται από κάποιους σαν ο μελλοντικός σωτήρας της Ελλάδας και αυριανός πρωθυπουργός.
Ο Κωστής Χατζηδάκης μπήκε στη Νομική το 1983, ασχολήθηκε με τη ΔΑΠ και την ΕΦΕΕ, την περίοδο 1989-1990 δούλεψε για το κόμμα, το 1990 τον έστειλαν για μεταπτυχιακά στην Αγγλία και το 1992 τον έβγαλαν πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ. Το 1994 τον έβαλαν στην Ευρωβουλή, κατά πάγια τακτική της ΝΔ να αμοίβει τον εκάστοτε πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ με δια βίου εξασφάλιση ξεκινώντας από τη συμμετοχή του στο ευρωψηφοδέλτιο. Αφού άραξε για αρκετά χρόνια στο ευρωκοινοβούλιο, το 2007 ήταν ώριμοι οι μηχανισμοί ώστε να εκλεγεί βουλευτής και στη συνέχεια να τοποθετηθεί ως υπουργός.
Με άλλα λόγια, το ντοράκι δε χρειάστηκε ποτέ ούτε να δουλέψει ούτε να αγωνιά για το μέλλον του. Το μόνο που έκανε στη ζωή του ήταν να τριγυρίζει σε κομματικά γραφεία και να επιδεικνύει το σφριγηλό αρρενωπό σθένος του στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς της ευρωβουλής. Και όμως, κάποιοι ελπίζουν στην άνοδό του σε ακόμα μεγαλύτερα αξιώματα και γιατί όχι και στην αρχηγία της ΝΔ και την πρωθυπουργία!
Πώς λοιπόν περιμένουμε να αλλάξει κάτι στο κομματικό κράτος όταν τα υποτίθεται ελπιδοφόρα "νέα πρόσωπα" είναι προϊόντα του σαθρού κομματισμού και αποτελούν αρνητικά πρότυπα για τους σημερινούς φοιτητές;
