Ο Λιαντίνης έγινε γνωστός χάρη στις φιλοσοφικές του πομφόλυγες που γέμισαν με ηδονική αγαλλίαση τις ψυχές των αρχαιολατρών, αρκετοί από τους οποίους βρίσκονται και μέσα στην εκπαίδευση (αλλά αυτό χρήζει ξεχωριστής ανάλυσης). Φαίνεται ότι αυτές οι στα όρια της θρησκειολογίας θεωρήσεις της αρχαιοελληνικής αρετής επηρέασαν πολύ βαθιά τόσο τη σύζυγό του όσο και τη θυγατέρα του, ώστε αυτές να καταφέρουν να αποκτήσουν καθηγητικές έδρες στο γνωστό σε όλο τον κόσμο για τη διαφθορά του ΕΚΠΑ.
Ιδιαίτερα η θυγατέρα του Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη κατάφερε πολύ εύκολα, με μία στρατηγική συμμαχία με την οικογένεια Χριστινάκη, να αναγορευθεί τάχιστα σε αναντικατάστατο κεφάλαιο του τμήματος κοινωνικής Θεολογίας.
Ποιός θα περίμενε λοιπόν ένα τέτοιο δείγμα αισχρού νεποτισμού, ενδογαμίας και υπόγειας συναλλαγής όπως η Νικολίτσα Γεωργοπούλου Λιαντίνη θα συνυπέγραφε το κείμενο για την αναμόρφωση του Ελληνικού πανεπιστημίου σε μία πρωτοβουλία που ανέλαβε ο γνωστός για την προσπάθειά του για την αλλαγή της θλιβερής Ελληνικής πραγματικότητας Θέμης Λαζαρίδης;!
Το γεγονός αυτό αποδεικνύει αρκετά πράγματα. Το πρώτο είναι ότι οι Έλληνες πανεπιστημιακοί είναι ικανοί να υπογράψουν οτιδήποτε προκειμένου να κάνουν δημόσιες σχέσεις, και το αποτέλεσμα είναι πολλοί από αυτούς να έχουν υπογράψει διάφορα κείμενα τα οποία στη συνέχεια ούτε που θυμούνται (αν τα διάβασαν κιόλας ποτέ). Και αν καμιά φορά ξεσπάσει κάποιο σκάνδαλο σχετικά με κάποιο κείμενο, αρχίζουν τις δικαιολογίες για το ότι δε θυμούνται ή για το ότι τους κορόιδεψαν.
Το δεύτερο είναι η υποκρισία των Ελλήνων πανεπιστημιακών (και των Ελλήνων εκπαιδευτικών γενικότερα). Πολλοί από αυτούς καταφεύγουν εύκολα σε λόγους ηθικοπλαστικού χαρακτήρα, τη στιγμή που ο βρώμικος βίος τους και οι καθημερινές πρακτικές τους κάνουν το φαρισαϊσμό τους διπλά αποκρουστικό.
